این روز ها سراغ هر وبسایت خبری و شبکه رادیویی یا تلویزیونی را که بگیری، همه جا حرف از انتخابات آمریکا است. انتخاباتی جنجالی و یکی از پر سر و صدا ترین و پر حرف و حدیث ترین انتخابات های ریاست جمهوری در طول تاریخ آمریکا. هر کس سعی می کند از منظر خودش به تحلیل رخداد های مرتبط با این انتخابات بنشیند. در این میان، برخی فعالان اجتماعی هم سعی دارند با انگشت گذاشتن بر روی برخی نکات، زمینه احقاق حقوق گروه های اقلیت را با دست آویز قرار دادن این انتخابات، فراهم کنند. نابینایان، از جمله این گروه ها هستند که سعی می کنند با ارائه تصویری از چگونگی مشارکتشان در انتخابات بیست بیست، شرایطی را ایجاد کنند که برخی حقوق دیده نشده شان در انتخابات های بعدی مد نظر قرار گیرد. حالا وقت آن رسیده تا ببینیم کدام یک از زیر ساخت هایی که در مطلب گذشته به آنها پرداخته بودیم در دسترس نابینایان بوده و اساساً نابینایان در انتخاباتی که هفته ی گذشته آخرین فرصت برای مشارکت در آن به شمار می رفت، چطور رأیشان را به صندوق انداخته اند و آیا استقلالشان آنطور که پیگیرش بودند، در این انتخابات لحاظ شده بود یا نه.
رأیگیری پستی، آنطور که باید دسترسی پذیر نبود. آنچه که به عنوان رأیگیری از راه دور و به صورت اینترنتی در نظر گرفته شده بود هم علیرغم ادعا هایی که مبنی بر دسترسی پذیر بودنش می شد، آنقدر ها متناسب نبود. چرا نابینایان همچنان باید مجبور به جنگیدن برای احقاق حقوقشان در خصوص شرکت در انتخابات باشند؟ صادقانه اگر بخواهیم بگوییم، اینکه گروهی مجبور باشند برای حقوقشان در سال ۲۰۲۰ بجنگند، تحقیر آمیز است. این ها را Lynn Heitz می گوید. رئیس دفتر فدراسیون ملی نابینایان آمریکا در پنسیلوانیا. او در ادامه توضیح می دهد که ۱۴ میلیون دلار بودجه از سوی دولت فدرال اختصاص یافته بود که زمینه حضور همگان در انتخابات را با توجه به مشکلات احتمالی شیوع کووید، فراهم آورند. همچنین تاریخ شروع فرایند رأیگیری هم از آوریل به ژوئن منتقل شده بود که در این فرصت، برگزار کنندگان بتوانند موانع احتمالی مشارکت عمومی را از سر راه بردارند و شرکت های پستی را برای انتخابات آماده کنند. لین، این مقدمات را برای نابینایان ناکافی می داند. او معتقد است نابینایان نتوانسته اند به صورت مستقل از شیوه پستی برای مشارکت در انتخابات استفاده کنند؛ چه، در این انتخابات خبری از برگه های بریل یا درشت خط نبود و رأی دهندگان نابینا اگر می خواستند به خاطر شرایط کرونا به شکل پستی رأی بدهند، به ناچار باید رأیشان را به کمک یک فرد بینا تنظیم می کردند و تحویل پست می دادند. لین می گوید آنها حتی این موضوع را با دولت ایالتی هم در میان گذاشته اند اما جواب مشخصی دریافت نکرده اند و کار را از طریق مراجع قانونی و تنظیم شکواییه دنبال می کنند.
اما روش رأیگیری آنلاین هم دیگر امکانی بود که قرار بود نابینایان از آن طریق از حضور در مراکز رأیگیری بی نیاز شوند. این روش هم ظاهراً از نظر نابینایان ینگه دنیا خالی از اشکال نبوده است. یکی از ایراداتی که بر سامانه Omniballot وارد می دانند این است که در این روش، امکان درج امضای الکترونیکی پای برگه رأی وجود ندارد و به همین علت، نابینایان باید رأیشان را روی کاغذ چاپ و آن را امضا کنند و تحویل پست بدهند. این روش هم در شرایطی که کمتر نابینایی در خانه چاپگر دارد، دشواری هایی را به دنبال داشته است. نابینایان همچنین از این مسئله شکایت دارند که دستور العمل چگونگی ارسال آرا بر روی پاکت ها درج شده بود اما این شیوه نامه ها برای صفحه خوان ها قابل خواندن نبود و همین موضوع احتمالاً سبب شده برخی نابینایان نتوانند آرای خود را مطابق با شیوه نامه های خواسته شده تنظیم کنند و تحویل دهند و احتمالاً رأیشان جزو آرا باطله حساب خواهد شد. در کل به نظر می رسد با وجود تمهیداتی که دولت فدرال در نظر گرفته بود تا مردم بتوانند بدون حضور پای صندوق رأی بدهند، نابینایان از این تمهیدات بهره خاصی نبرده اند و همچنان ترجیح داده اند آرای خودشان را به صورت حضوری و به کمک ماشین های رأیگیری به صندوق ها بیندازند. ماشین هایی که متناسب بودنشان برای نابینایان در چند انتخابات قبلی به اثبات رسیده و امسال هم از نظر آنها مطمئن ترین راه برای مشارکت در این انتخابات پر حاشیه به حساب آمده اند.
منبع: ایران سپید.