نویسنده: مسعود طاهریان
منبع: بیست و هشتمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
دل من یه روز به دریا زد
سلام!
نمی دونم کی هستی و چطور این نوشته به دستت رسیده! من که بعد سال ها اسارت و بندگی، الان تنها توی یه ساحل ماسه ای روی تخته سنگی لبِ دریا نشستم و این نامه رو با گوشی همراهم برای تو که نمی شناسم، می نویسم. گرمای ملایم خورشید که در حال غروبه، افتاده روی سمت راست صورتم؛ یه تی شرت آستین کوتاه قرمز و شلوارک سیاه تا زانو پوشیدم؛ از نوازش موج های خنک دریا که تا قوزک پای لختم لیز می خورند و بر می گردند، لذت می برم و کف پام توی ماسه های نرم و خیس فرورفته. ساحل صاف و یکدست نیست و لایه لایه و موج موج بودن ماسه ها رو زیر پام احساس می کنم. نسیم قطره های آب رو به صورتم می پاشه و مو هام رو به هم می ریزه. هوا خنکی لذت بخشی داره. قطره های شناور آب و بوی نمک و گیاه های وحشی بهاریِ تازه دماغم رو قلقلک می ده. همه چیز در حال و هوای عصرگاهی ای فرو رفته و فقط صدای آروم نسیم و تلاطم سطح دریا رو می شنوم. همه جا ساکت و آرومه و دریا هم خیلی مواج نیست. اینجا جاییه که در رؤیا و فانتزی دوست داشتم که باشم. رسیدنم به اینجا ماجرایی داره که می خوام بگم.
پاشنۀ کفش فرارو ورکشیدم
قبلاً آدمی بودم با نام و نشون. شغل داشتم، نه یکی، بلکه سه تا. یه جوری کار می کردم تا رئیس ها و همکارام از دستم راضی باشند. برای جمع کردن پول خودم رو می کشتم. هر دورۀ آموزشی و مقطع تحصیلی ای که بود می گذروندم. حواسم به حرفا و رفتارم بود که همون دفعه اول توی یاد آدمای غریبه بمونم. دنبال این بودم تمام آشنا و فامیل ازم خوب بگند و دوستم داشته باشند. زور می زدم خونوادم روم حساب کنند.
آخه تو بچگی بیناییم رو به خاطر یه مریضی از دست دادم. ندیدن پرتم کرد به یه شرایط نا شناختۀ جدید. یک هو زندگیم زیر و رو شد. از هر جمع، فعالیت و تصمیم گیری کنار گذاشته شدم. حس عجز، نا توانی و تنهایی بندبند وجودم رو گرفت. مجبور شدم خودم رو برای هر چیزی به دیگران ثابت کنم. تمام انرژیم رفت به سمت اینکه به بقیه بگم: «می تونم یاد بگیرم، کار ها رو انجام بدم، در گروه ها باشم و ارزشمند و دوست داشتنی هستم».
کم کم یه ناظر درونی توی وجودم جون گرفت که از هرکسی سختگیر تر بود. دیگه توی زندگیم، خودم جایی نداشتم. هیچ چیزی راضیم نمی کرد. سیر نمی شدم؛ موفقیت پشت موفقیت! می خواستم همه بشناسنم. شده بودم آدمی که سایرین می خواستند. جایی کار می کردم که بقیه می گفتند خوبه. چیزی رو انجام می دادم که دیگران لازم می دونستند، حرفی رو می زدم که اطرافیانم قبول داشتند و… . فشار بود که پشت فشار تحمل می کردم تا جایی که مریض شدم. هیچ وقت نا خوشیم این قدر شدید و طولانی نشده بود.
اون موقع ها هفت روزِ هفته از کلۀ سحر تا بوق سگ کار می کردم. کلی از کار هام رو هم می اُوردم خونه تا شب انجام بدم. حجم بالای کاری، کم خوابی وحشتناک، جا به جایی زیاد شهری، بودن در محیط های شلوغ و آلوده، مشغلۀ ذهنی فراوون باعث شد ذات الریه کنم. تموم عضلات بدنم خشک و منقبض شده بود. داشتم از درد می مردم. مثل کاغذ مچاله به خودم پیچیده بودم. ریه هام کم اُورده بود. نمی تونستم درست نفس بکشم. هیچ چیزی رو درست نمی فهمیدم. انگار توی یه حموم پر از بخار بودم. همۀ حواسم از کار افتاده بود. حال یه درخت سفت و سخت رو داشتم. سرفه هام گوش خودم و فلک رو کر کرده بود، با این حال سعی می کردم مریض خوبی باشم. الکی ناله نکنم. خودم جا به جا بشم. کارهام رو انجام بدم و کسی رو مریض نکنم، ولی آخر مجبور شدم با تب 39درجه برم دکتر. برای من این داستان شد جرقۀ یه تغییر درونی.
هوای تازه دلم می خواست
اومدم خونه. یه هفته سرکار نرفتم و فقط خوابیدم. در تب و لرزی که توش دست و پا می زدم و بین خواب و بیداری ای که مرز مشخصی نداشت، به پوچی خودم و زندگیم فکر کردم. مثل دکارت همه چیز رو ریختم وسط تا ببینم چه چیزی اصل و چه چیزی فرعه. مریضی و ملاقات مرگ کار خودش رو کرد. زنجیر پاره کردم. توی همون هفتۀ مریضی از گروه ها و پروژه هایی که هیچ ربطی به خواست قلبیم نداشت، بیرون اومدم. موقتاً از بعضی کار هام دست کشیدم تا روشون بیشتر فکر کنم. این بررسی و ول کردن ها به جایی رسید که یه توشۀ مختصر و مفید ریختم تو کوله م. گوشی و لپ تاپم رو برداشتم. زدم به جاده و شدم اون چیزی که دلم می خواد، یعنی: کوله گرد رها.
الان فقط مشکلم سیر کردن شکمم و شارژ کردن لپ تاپ و گوشیمه. گهگاه برمی گردم، چیزی می گیرم، چیزی می فروشم، چیزی می خورم، کاری در ازای پولی انجام می دم و عزیزی رو می بینم. زندگیم شده خوندن و نوشتن و دیدن و شنیدن. دیگه اصلی ترین ویژگیم حرکت کردن و ماجراجوییه. اگه در مسیر کوله گردیم چیز جالبی ببینم، یه جوری تعریفش می کنم یا می گمش یا می نویسمش. شاید حرفام خیالی باشند یا واقعی. نمی دونم می شه جدیشون گرفت یا نه. فقط اونا رو می نویسم، می ذارمشون توی یه گوشه کنار و ولشون می کنم در زمان و مکان. باقی چیزها دیگه به توی خواننده بر می گرده. خواستی باور کن، دوست نداشتی بریزشون دور. ممنونم که تا آخر این نامه رو خوندی! امیدوارم هرجایی که هستی، خوب و خوش و سلامت باشی. تا نامۀ بعد مراقب خودت باش! نظری هم داشتی، برام بنویس!
پی نوشت
وقتی این نامه رو می نوشتم، یکی از شعر های محمدعلی بهمنی گوشۀ ذهنم زمزمه می شد که در ادامه می نویسمش. ناصر عبداللهی هم اون رو خیلی عالی خوندتش. عمر شاعرش طولانی و یاد خواننده ش گرامی!
هوای حوا
دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت
پاشنۀ کفش فرارو ورکشید
آستین همتو بالا زد و رفت
یه دفعه بچه شد و تنگ غروب
سنگ توی شیشۀ فردا زد و رفت
دفتر گذشته ها رو پاره کرد
نامۀ فرداها رو تا زد و رفت
حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوا زد و رفت
زنده ها خیلی براش کهنه بودن
خودشو تو مرده ها جا زد و رفت
هوای تازه دلش می خواست ولی
آخرش توی غبارا زد و رفت
دنبال کلید خوشبختی می گشت
خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت