بانوی طلایی ایران در مسابقات پارا دو و میدانی المپیک توکیو معتقد است، خانواده اش از همان کودکی پشتوانه بسیار خوبی برای او بودند و نه تنها مثل خیلی از خانواده ها فرزند معلول شان را پنهان نکردند و نگفتند که تو معلولی و نباید فعالیت داشته باشی، بلکه آن قدر به او بها دادند و خودش نیز تلاش کرد تا به آرزوی ۱۲ ساله اش، یعنی مدال پارالمپیک رسید.
اگر از هر ورزشکاری بپرسید که رنگ کدام یک از مدال هایی که تاکنون کسب کرده برایش با همه متفاوت است، احتمالا مدال المپیک یا پارالمپیک را نام ببرد. مدالی که یک ورزشکار چهار سال شبانه روز تلاش می کند تا آن را بر گردن خود ببیند. مدالی که این روزها هاشمیه متقیان معاوی پرتابگر خوزستانی تیم ملی پارا دو و میدانی ایران با عبور از تمام موانع و مشکلات و حتی بی مهری ها به آن رسیده است، مدال طلایی که او می گوید ۱۲ سال برای تحقق آن تلاش کرده است. در ادامه گفت وگو با بانوی طلایی ایران و اولین طلایی تاریخ ورزش بانوان ایران در این رشته در پارالمپیک می خوانید:
آغاز مسیر رسیدن به مدال پارالمپیک توکیو
هاشمیه متقیان معاوی در ابتدا از روزی که تصمیم گرفت باید برای رسیدن به مدال پارالمپیک توکیو تلاش کند، گفت: بعد از پارالمپیک ریو و کسب عنوان چهارمی، زنگی در ذهن من به صدا درآمد که “هاشمیه تو می توانی در پارالمپیک بعدی بهترین مدال و عملکرد را داشته باشی”. از سال ۲۰۱۶ تا قبل از پارالمپیک توکیو به صورت جدی تمرین می کردم. قبلا هفته ای شش جلسه تمرین داشتم اما هر چه پیش می رفتم، تمریناتم به هفته ای ۱۲ جلسه نیز رسید. من زیر نظر خانم کرم زاده با برنامه ریزی و کار حساب شده، تمرین می کردم. حتی روزهایی به مربی ام می گفتم خسته ام اما او با برنامه ریزی خوبش درصدد بود که من را همیشه در اوج و بهترین شرایط ممکن قرار دهد. خدا را شکر که با این برنامه ها به نتیجه لازم رسیدیم.
شب حساس مسابقه و نماز حاجت
وی درباره شب مسابقه و شرایطی که داشت نیز عنوان کرد: من آن شب، چهار ساعت مفید هم نخوابیدم، البته این را به مربی ام نگفتم. آن شب باید زود می خوابیدم و همین کار را هم کردم اما دائما خواب مسابقه، رکورد و اینکه حتی چطور نیزه را به دست بگیرم، می دیدم. قرار بود مربی ام ساعت ۶ صبح من را بیدار کند که من قبل از آن برای نماز صبح بیدار شدم و وقتی نماز صبح و نماز حاجت خواندم، انگار حس اطمینان از اینکه موفق می شوم، در دلم قرار داده شد. وقتی نماز حاجت خواندم، گفتم “خدایا امروز هر چه رقم بخورد، شکرگزار تو هستم. همین که اکنون در مسابقات حضور دارم، لطف تو هست و تنها می خواهم که پیش مربی، خانواده و کمیته پارالمپیک من را رو سفید کنی” زیرا خیلی ها پیش از این می گفتند که متقیان نمی تواند رکورد خوبی بزند زیرا در تمرینات ارتقا رکورد نداشته است. حتی به واسطه همین که ارتقا رکورد نداشتم، در مقطعی حقوق من قطع شد. به هر حال بعد از نماز صبح، توانستم دو ساعت مفید بخوابم و قبل از اینکه مربی ام بیاید برای رفتن به محل مسابقه آماده بودم. وقتی به محل مسابقه رسیدم، دیگر آن اطمینان لازم بابت موفقیت در قلبم بود و می دانستم مدال می گیرم، البته فکر نمی کردم طلایی شوم.
پرتاب طلایی، اشک و فریاد
این بانوی طلایی تیم ملی پارا دو و میدانی با اشاره به روز مسابقه اش گفت: در همان پرتابی که منجر به شکست رکورد و طلایی شدنم شد، زمانی که برایم آب آوردند که بخورم، من منتظر درج رکوردم بودم و می دانستم نقره یا برنزم قطعی است. در همین حین نیز خانم کرم زاده مربی ام داشت نکات لازم را برای پرتاب های بعدی به من می گفت که به او گفتم “باشه خانم” اما چشمم به درج رکوردم بود که وقتی رکورد ۲۴ متر و ۵۰ سانتی متر را دیدم از خود بیخود شدم و هم گریه می کردم و هم فریاد می زدم، چون رکوردی زدم که بهترین عملکردم را ثابت کردم. من منتظر چنین رکوردی بودم. در ادامه نیز وقتی پرتاب های بعدی ام را انجام دادم، می دانستم به مدال می رسم زیرا از عملکردم راضی بودم. البته بعد از مسابقه، گفتم یا نقره می گیرم یا برنز. چون بعد از من هم قرار بود رقبایم پرتاب کنند. نکته جالب این است که با پرتاب هایی که داشتم، رقیب هایم خیلی برای من خوشحالی کردند و حتی ورزشکار الجزایری به من گفت فکر نمی کردم این رکورد را بزنی. پرونده من در ایران پیش از اعزام به توکیو با رکورد ۲۲ متر و ۱۶ سانتی متر بسته شد و وقتی این رکورد را زدم دیگر از خودم راضی بودم، حتی اگر به مدال نمی رسیدم. زیرا بهترینِ خودم بودم. من در مسیر رسیدن به پارالمپیک اشک های زیادی ریختم و سختی های زیادی دیدم اما به هدفم رسیدم. البته یک درس هم از این مسابقات گرفتم که هرگز نباید رقبا را دست کم بگیرم.
عهد با خود
وی ادامه داد: همیشه مربیان می گویند اگر ورزشکاری همان رکورد تمرینی اش را در مسابقه بزند، قطعا روی سکو است و من هم به خاطر رکوردهای تمرینی ام شانس کسب مدال را برای خودم قائل بودم. من در توکیو به خودم گفتم باید بهترین پرتاب را داشته باشی. این مسابقه حس و حال متفاوتی برایم داشت و با خودم گفتم و عهد بستم “هم باید رکورد بزنی و هم مدال کسب کنی”. حتی قبل مسابقه نیز مربی ام دائما به من می گفت “هاشمیه ما به توکیو آمده ایم که مدال طلا را بگیریم و به ایران برگردیم”. همیشه به حرف های مربی ام ایمان دارم و همین هم شد. من حتی پیش از مسابقات نیز برای اینکه تمرکز کاملا روی رقابتم باشد، ۱۰ روز قبل از مسابقات خودم را از فضای مجازی دور کردم و از طریق مربی ام با خانواده ام ارتباط می گرفتم.
و خدایی که هاشمیه را روسفید کرد
متقیان معاوی درباره حس و حالش در زمان ایستادن روی سکوی قهرمانی نیز عنوان کرد: وقتی روی سکو رفتم و پرچم کشورم به اهتزاز درآمد و سرود جمهوری اسلامی ایران نواخته شد، حس و حال عجیبی داشتم و فقط اشک می ریختم. آن جا خوشحال بودم که به آرزوی قلبی ام که از ۱۲ سال پیش آن را برای خودم متصور بودم، رسیدم. نمی توانستم به خاطر شرایطم سجده شکر به جا بیاورم ولی وقتی روی سکو بودم، سرم را به سمت آسمان بالا بردم و گفتم “خدایا ممنونم ازت که روسفیدم کردی”. به من می گویند فریاد تو فریاد حق بود و حقت را گرفتی و درست است زیرا من برای رسیدن به این مدال، جان کندم و وقتی این رکورد را زدم انگار تمام سختی ها را پشت سر گذاشته بود. البته این مدال طلا حاصل، تلاش، تلاش و تلاش من است. حاصل این بود که یک روز هم تمرین را تعطیل نکردیم و حتی زمانی که به خاطر شرایط کرونا باشگاه ها تعطیل بود، مربی ام با هزینه خودش من را به باشگاه خصوصی می برد تا از تمرینات عقب نمانم. واقعا مربی ام مثل یک مادر کنارم بود و تمام شرایط برای من فراهم بود. مربی ام بسیار برای من زحمت کشید. ضمن اینکه حتی خانم کرم زاده آن قدر رسیدگی هایش در توکیو به من عالی بود که به من می گفتند، “الیزابت”.
“هاشمیه”؛ نامی بر سر زبان ها
وی همچنین بیان کرد: واقعا فکر نمی کردم مردم چنین استقبالی از من داشته باشند. البته من مدال آسیا را دارم و رکورددار آسیا نیز هستم و تنها خانم مدال آور کاروان پارا دو و میدانی ایران در مسابقات جهانی هستم اما با تمام این مدال ها، بازهم فکر نمی کردم مدال توکیوی من اینقدر بازتاب داشته باشد. اکنون همه من را به واسطه کسب این مدال می شناسند و البته انتظارات شان هم بالا رفته و می خواهند که در مسابقات بعدی هم مدال طلا را حفظ کنم. قطعا نیز باید با تمرینات بیشتر، اختلاف رکوردی ام را با رقبایم بیشتر کنم و حتما همین طور خواهد شد و تلاش من حفظ این مدال در پارالمپیک پاریس است.
ملاشیه …
وی درباره زادگاهش ملاشیه هم گفت: ۲۵ سال در این شهر زندگی کردم و ورودم به عرصه ورزش نیز از ملاشیه بود. ملاشیه منطقه واقعا محرومی است. آن زمان، نه آسفالت داشت و نه مدرسه خوب. خیلی از زمان ها هم آب شرب قطع می شد و برق هم مشکل داشت. در حالی که ملاشیه مملو از نخبه ها و استعدادهای ورزشی است ولی آن چنان که باید و شاید حمایت نشده است. همیشه به خاطر نبود آسفالت در خیابان های محل زندگی ام، اذیت می شدم و شاید روزانه در آمد و رفت هایم سه چهار بار لیز می خوردم. آن قدر لیز خورده ام که همه من را می شناسند (با خنده). وقتی هم فصل بارندگی می رسید، حدود ۴۰ ساعت کوچه هایمان پر از گل می شد و من با توجه به شرایطم واقعا برای تردد اذیت می شدم. به خاطر همین وضعیت نامناسب خیابان ها، یا پدرم من را در آغوش می گرفت و به مدرسه می برد یا برادرهایم من را در گاری می گذاشتند و می بردند و می آوردند. به هر حال واقعا ملاشیه محروم است و چیزی ندارد. ۱۰ سال است که به اهواز آمده ایم اما هیچ تغییری نکرده است. ملاشیه حتی باشگاه ورزشی ندارد تا افراد علاقه مند معلول هم بتوانند ورزش کنند. تحصیل کرده های بسیاری در این شهر وجود دارد اما متاسفانه به آن رسیدگی نشده است و هنوز آسفالت خوبی ندارد و با بارندگی، مردم آن با پس زدگی فاضلاب مواجه می شوند. به هر حال از مسئولان می خواهم نگاه ویژه ای به شهر ملاثانی داشته باشند و من مطمئنم استعدادهای ورزشی زیادی در این شهر وجود دارند که با توجه و حمایت می توانند شکوفا شوند.
بانوی طلایی خوزستان در پارالمپیک توکیو با بیان اینکه مدال من خیلی از نگاه ها را به سمت این شهر محروم برد و حتی آقای یوسفی نماینده اهواز قول احداث یک زمین چمن مصنوعی در شهر ملاشیه را به من داد، افزود: این مدال آوری ان شاءالله در بهبود وضعیت ورزشی شهرم ملاشیه تاثیرگذار باشد. به نظرم بازهم می شود بیشتر و بهتر به این منطقه توجه کرد. امیدوارم برای این شهر یک مرکز بهداشت بزرگ درست شود، به آسفالت آن رسیدگی کنند و مشکل فاضلاب آن را حل کنند و این کمترین چیزی است که می توان برای این مردم انجام دهند. خود من هم از این به بعد از نظر ورزشی می توانم به افرادی که مثل خودم دچار معلولیت بوده و به ورزش علاقه مند هستند، کمک های بیشتری داشته باشم.
دختری معلول اما شاد و فضول
وی خاطر نشان کرد: من دختر فضول و شادی بودم و هیچ وقت معلولیت را حس نکردم و آن را مانعی برای رسیدن به اهداف ندانستم. در دوران کودکی پدرم برایم یک عصای آهنی درست کرده بود که من کارهای عجیب و غریب زیادی با آن انجام می دادم. حتی زمانی که به کوچه برای بازی می رفتم و درب حیات بسته می شد، از طریق همین عصا از در بالا می رفتم و به حیاط خانه می رسیدم.
“ناامیدی”، کلمه ای ناآشنا برای هاشمیه
متقیان معاوی خطاب به افراد معلول نیز عنوان کرد: از افراد معلول هم می خواهم به خاطر معلولیت خود را خانه نشین نکنند و ناامید نباشند و برای خود هدف تعیین کنند. من ابتدا که وارد عرصه ورزش شدم، هدفم مدال آسیایی بود و بعد پله پله اهدافم را بزرگتر کردم. هیچ وقت مایوس نشدم و توکلم به خدا بود و سخت و فشرده تمرین می کردم. پس افراد معلول باید با اتکا به خود و کمک به خودشان، وارد ورزش شوند. مثلا در شهر اهواز شرایط لازم برای ورزش افراد معلول فراهم است و می توانند در رشته های مختلف به فعالیت بپردازند اما بازهم تاکید می کنم باید هدف شان مشخص باشد.
نقش پررنگ خانواده
وی با بیان اینکه خانواده ام از همان کودکی پشتوانه بسیار خوبی برای من بودند، افزود: آن ها محیط را برای من باز گذاشتند، یعنی نگفتند “تو معلولی و نباید فعالیت داشته باشی”. در حالی که خیلی از خانواده ها وقتی فرزند معلول دارند، آن را پنهان می کنند و اصلا روی شان نمی شود آن را به کسی نشان دهند اما خانواده ام، من را پنهان نکردند و به من بها دادند. با اینکه در روستا بودیم اما خانواده ام به من اهمیت می دادند و به من اجازه دادند که درس بخوانم و به دانشگاه بروم و فعالیت ورزشی داشته باشم. خانواده ام هیچ موقع مانع من نشدند و همیشه می گفتند که به دنبال هدفت برو. به ویژه برادرهایم، حامی و مشوق من بودند.
اشک برای گاومیش ها!
وی با اشاره به یک خاطره نیز گفت: در اردوی متصل به اعزام بودم که از خبر بی آبی پیش آمده در خوزستان و در پی آن تلف شدن گاومیش ها، خیلی اذیت شدم و خیلی گریه کردم و وقتی بعد از مدالم متوجه شدم که مردم خوزستان که مشکلات بسیار داشته اند، از مدال من خوشحال هستند، حس غرور به من دست داد و گفتم “خدایا شکرت که حداقل برای چند ثانیه این مردم دل شان شاد شد.”
تحقق یک آرزو
این ملی پوش با بیان اینکه همیشه دغدغه شغل داشتم، عنوان کرد: وقتی بعد از مدال آوری ام در پارالمپیک، آقای گلپایگانی مدیرعامل شرکت ملی حفاری به من قول استخدام را داد، از ته دلم خوشحال شدم زیرا داشتن شغل، آرزوی قلبی من بود. به هر حال ممکن است، من مثلا تا ۲۰ سال دیگر در اوج باشم اما همیشه این دغدغه را داشتم که فردا روزی که ورزش را کنار گذاشتم، قرار است چکار کنم. به هر حال یک ورزشکار از فردای خود خبر ندارد. من نه بیمه دارم و نه حقوقی و از این بابت واقعا نگران آینده ام بودم و نیاز به پشتوانه داشتم که آقای گلپایگانی با این اقدامش دل من و خانواده ام را شاد کرد و مطمئنم که دعای خیر خانواده ام بدرقه راه این مدیر است.
کاروان سردار دل ها
وی درباره مزین شدن نام کاروان پارالمپیک ایران به نام “سردار دل ها”، گفت: شهید سلیمانی مسئولی مردمی بود که در سیل خوزستان وقتی به استان سفر داشت، حتی در میان مردم با زبان عربی حرف می زد و شور و حال خوبی بین مردم ایجاد کرده بود و به مردم امیدواری و دلگرمی می داد. واقعا او را دوست داشتم و حس غرور نسبت به او داشتم و زمانی که به شهادت رسید، واقعا گریه می کردم و بعد هم که شنیدم اسم کاروان ایران نیز سردار دل ها است؛ بسیار خوشحال شدم.
و تمام دلگرمی ها…
وی درباره حمایت هایی که از او شد نیز گفت: قبلا زمین جانبازان و معلولان ورزشگاه تختی اهواز اوضاع خوبی نداشت اما آقای حیدری مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان با پیگیری هایی که داشت، هم زمین را وسیع کرد و هم برای ما رختکن، سکو و سایه بان و حتی آب سرد کن فراهم کرد تا در شرایط بهتری تمرین کنم. ضمن اینکه این مدیر و معاون بانوان وی خانم ناصری مقدم نیز حمایت مالی خوبی از من و دیگر ورزشکاران داشتند. همچنین باید از مربی ام که همیشه همراهی ام کرده و حتی گاهی بدخلقی های من را تحمل کرده است، تشکر ویژه داشته باشم. مربی ام از برخی افراد بی مهری دید اما پای من ایستاد. همچنین از همه ملت ایران، مردم خوزستان و شهر ملاشیه و همچنین هیات جانبازان و معلولان خوزستان، تشکر ویژه دارم. آن ها با حمایت و دلگرمی هایشان انگیزه من را چندین برابر کردند. از تمام مسئولان و مردمی که به استقبالم آمدند و من را مورد لطف خود قرار دادند، ممنونم. در فرودگاه اهواز نیز آقای یوسفی نماینده اهواز با حلقه گل در هواپیما به استقبال من آمد و شیخ مان هم به فرودگاه آمده بود. آقای شمخانی نیز اولین مسئول کشوری بود که برایم لوح تقدیر، پلاکارد و هدیه فرستاد که از همه این مسئولان قدردانی می کنم.
و اما مربی هاشمیه
زهرا کرم زاده مربی هاشمیه متقیان نیز در ادامه این گفت وگو، اظهار کرد: من دائما به ورزشکارم می گفتم “برای ما بلیت گرفته اند که به توکیو برویم و مدال طلا را برداریم و بیاییم”. من مرتبا این جمله را به خانم متقیان می گفتم. البته در زمان پرتاب های متقیان بیش از اندازه استرس داشتم و حتی نمی توانستم در جایگاه مدنظر که نشسته بودم، آرام و قرار داشته باشم. مربیان کشورهای دیگر هم که به نوعی می دانستند ورزشکاران شان مدال نمی گیرند، با خوشحالی من بعد از هر پرتاب هاشمیه خوشحالی می کردند و وقتی مدال طلای ورزشکارم قطعی شد، همه آن مربیان به من تبریک می گفتند و از خوشحالی من و ورزشکارم خوشحال بودند. رکورد متقیان خیلی راضی کننده بود و به نظر من اگر طلا می گرفت ولی با این رکورد نبود، اینقدر خودش و من خوشحال نمی شدیم. این رکورد یعنی هر کاری کردیم به راستی و درستی بوده است. البته همیشه به شاگردانم می گویم پس از موفقیت از من تشکر نکنید و از خدا ممنون باشید زیرا من تنها یک واسطه در این مسیر بودم. هاشمیه دختر خوش قلبی است و خیلی هم به خدا ایمان دارد و همه این ها دست به دست هم داد تا او به موفقیت بسیار خوبی برسد.
وی درباره کسب نشان طلا توسط شاگردش، گفت: هاشمیه انگار در دلش می دانست که قرار است چنین اتفاق خوبی برای او رقم بخورد. حتی بعدا نیز خانواده او گفتند، وقتی بعد از پرتابش آن قدر خوشحالی کرد، گفتیم “چرا هاشمیه از الان دارد خوشحالی می کند چون رقبای اصلی اش هنوز باقی مانده و حالا اگر مدال نگیرد، آبروی مان می رود.” ولی ما برای رقم خوردن این مدال، بیش از حد تصور تمرین می کردیم؛ گرما، سرما و کرونا برای مان فرقی نداشت. حتی کارمندان اداره کل ورزش و جوانان خوزستان به ما می گفتند چه ساعتی برای تمرین می آیید و یک بار به دل مان مانده که بعد از ما وارد ورزشگاه شوید. این ها یعنی ما اول صبح در محل تمرین حاضر می شدیم و بدون وقفه نیز برنامه هایمان را جلو می بردیم و به همه می گفتیم که استراحت ما بعد از مسابقات است. الان هم بعد از کسب این مدال با ارزش، استراحت واقعا می چسبد.
سختی هایی که همه فریاد شدند
این مربی درباره فریادها و اشک های هاشمیه پس از ثبت رکورد در پارالمپیک نیز عنوان کرد: آن لحظه ای که متقیان فریاد می زد و اشک می ریخت به خاطر تمام سختی ها و جفاهایی بود که در این مسیر دیده بود. مطمئنم تمام این سختی ها آن لحظه برایش تداعی شد که او آن چنان فریاد می زد. زمانی که در جلسه برنامه ریزی فدراسیون بودم، من گفتم قول مدال طلای هاشمیه را می دهم و تلاش مان را برای کسب این مدال می کنیم که بعد از جلسه خیلی ها به من خندیدند و گفتند “حداقل حرفی را بزن که بشود و نباید انتظارات را بالا ببری”. من هم بعد از کسب مدال گفتم “این همه قولی بود که دو سال پیش دادم.”
هاشمیه نماد ملت ایران در توکیو
وی با بیان اینکه به نظر من، مدال هاشمیه واقعا نگاه پروردگار به مردم ملاشیه بود تا این منطقه بیشتر دیده شود، تاکید کرد: به نظرم هاشمیه نماد ملت ایران در توکیو بود که فریاد می زد با تمام سختی ها هم می توان به قله موفقیت رسید و پرچم کشور را بالا ببرد.
قدردانی از یک حامی
کرم زاده با قدردانی از حمایت های مدیرش در این مسیر، گفت: من استخدام شرکت ملی حفاری هستم که جا دارد از حمایت همه جانبه آقای گلپایگانی مدیرعامل این شرکت بابت ایجاد شرایط لازم برای من جهت فعالیت در عرصه ورزش و خدمت به ورزشکاران، قدردانی کنم. او مشوق جوانان در امر ورزش و دیگر مسائل است و واقعا یک نخبه پرور است و به جوانان بها می دهد. حتی زمانی که در پارالمپیک به همراه خانم متقیان به مدال رسیدیم، او بسیار خوشحال شد و قرار بر این شد جلسه ای با ما داشته باشد. در این جلسه در مورد شغل هاشمیه نیز صحبت و مقرر شد که این ورزشکار از مهرماه در شرکت ملی حفاری استخدام شود. ضمن اینکه این شغل هیچ گونه ممانعتی در مسیر قهرمانی خانم متقیان ایجاد نمی کند.
وی افزود: این شغل، لطف بزرگ آقای گلپایگانی است و باید بگویم او مدیر بسیار با جراتی است. ای کاش سایر مدیران شرکت های توانمند دولتی و خصوصی نیز دست امثال هاشمیه را که نیاز به پشتوانه دارند، بگیرند زیرا این لطف بزرگ به جامعه ورزش است. ما ورزشکارانی را داریم که حتی پول توی جیبی هم ندارند و به واسطه اینکه مجبور هستند کار کنند، دیگر به تمرین نمی آیند. امیدوارم اقدام آقای گلپایگانی سرلوحه کار سایر مدیران باشد.
یک خاطره
مربی تیم ملی پارا دو و میدانی ایران با اشاره به نام کاروان ایران در پارالمپیک ایران و تعریف یک خاطره، عنوان کرد: وقتی در اردو بودیم و خبر شهادت سردار سلیمانی را شنیدیم، من و هاشمیه دائما اشک می ریختیم و به نوع مظلومیت ایشان در شهادتش، گریه می کردیم. خبر شهادت وی باعث شد که حتی آن روز با اشک به تمرین برویم.
دعای پدر و مادر
وی همچنین گفت: من از پدر و مادر پیرم نگهداری می کنم. گاهی وسط تمرین، مادرم تماس می گرفت و با گریه می گفت که حالم خوب نیست و من باید سریع خودم را به او می رساندم اما همیشه خانواده ام برای خدمت به ورزشکاران همراهم بوده اند و هر وقت به مسابقات می روم، مادر و پدرم پیگیر هستند که شاگردت چکار کرد. مادر و پدر همیشه دعایم می کنند و مادرم همیشه می گوید “الهی دست به خاکستر می زنی برایت زر شود”.
مربیانی که باور می خواهند
کرم زاده در پایان خاطر نشان کرد: مربیان نیز بی مهری می بینند اما امیدوارم نگاه مسئولان به این باشد که ما مربیان که واقعا به هر شکلی کنار ورزشکاران هستیم، دیده شویم و به ما انگیزه بدهند. امیدوارم مربیان را باور داشته باشند و به آن ها میدان کار دهند و همچنین مربیان زحمتکش دیده شوند.
منبع: ایران سپید.