در مدرسه نابینایان بانکوکِ تایلند، هر کدام از سطوحی که در طراحی داخلی به کار رفته اند، به شکلی کاربرد آموزشی دارند. مدرسه نابینایان در پاتایا، دانشآموزانی در طیفهای مختلف بینایی را می پذیرد.
هدف این مدرسه، کمک به آموزش و تجربه این کودکان در جهان اطرافشان است. گروه معماری تایلندی “creative crew” این ساختمان را به مدرسه ای تبدیل کرده که همه تجربه های آموزشی در آن با «حس لامسه» اتفاق می افتند.
طراحی داخلی مدرسه ویژه نابینایان در تایلند بر روی همه سطوح تمرکز دارد. دیوارها و سطوح کف، همه و همه برای یادگیری بچه ها طراحی شده اند. در چرخه خط بریل که روی این سطوح کار شده، حس لامسه کودکان به کار می افتد و آماده خواندن و نوشتن به بریل میشوند. اخیراً دیوارهایی به این مدرسه اضافه شده که اشیایی با خاصیت مغناطیسی به آن ها میچسبند و جدا میشوند؛ مثل یک بازی جدید!
این سطوح لمسی، کار تخته های وایت برد را انجام میدهند. پینها و سنجاقهای مختلف برای یادگیری روی آنها هستند، مثل بلوکهای شکلدار و حیوانات کوچک پلاستیکی. در کلاس درس اصلی، تمام چهار دیوار اطراف و حتی کف، به «مکعبهای لمسی» مجهز هستند و خطوط بریل روی آنها به یک دایره میرسند. در این دایره بچه ها تفاوت و رابطه میان شکلها، اندازه ها و وزنهای مختلف را با بازی و آموزش یاد میگیرند.
اما کودکانی که کمی بینایی دارند چه؟ نورپردازی این کلاسها طوری انجام شده که بچه های کمبینا هم بتوانند در آن با آرامش آموزش ببینند. همچنین صداهای ضبط شده ای پخش میشود که یادآور صداهای جهان بیرون است. شاید بامزه ترین قسمت این کلاسها، کپسولهای بو باشد. این کپسولها بوهایی مثل گاز و آتش یعنی بوهای شهری و روزمره را به فضا وارد میکنند تا کودکان فضایی عادی و شهری را تجربه کنند. کاشی های کف اتاق با اعداد انگلیسی و تایلندی برجسته شده اند. این یعنی فرصت یادگیری و بازی در گوشه گوشه این مدرسه!
مدرسه هایی در بانکوک هستند که علاوه بر آموزش به کودکان نابینا یا کمبینا، درهای خود را به روی همه باز کرده اند تا با بازدید از این مراکز بتوانند جهان را از چشم این بچه ها ببینند. راسکوک چیراجان، مدیر مدرسه نابینایان در بانکوک میگوید: «ما مرکزی میخواستیم که در آن همه بتوانند بازدید کنند و با فعالیتهای مختلف مدرسه ما آشنا شوند و از نزدیک ببینند که چطور به این کودکان آموزش میدهیم». بازدیدکنندگان زیادی هر روز به این مدرسه میآیند و با تاریخچه این مدرسه و نحوه ارائه کمکهای مختلف به آن آشنا میشوند.
نمایشگاههای مختلفی هم برای نمایش میراث مدرسه برگزار شده است. این نمایشگاهها با معرفی زندگینامه جنووی کالفیلد شروع میشود. جنووی یک زن نابینای آمریکایی بود که در سال ۱۹۳۹ این مدرسه را برای نابینایان در تایلند تأسیس کرد تا به عشقش برای آموزش به این کودکان جامه عمل بپوشاند. این نمایشگاه حتی یک صدای ضبط شده از خود کالفیلد را هم دارد که در سال ۱۹۵۵ ضبط شده است.
چیراجان در باره دسترسی نابینایان به ابزارهای کمکی میگوید: «ابزارهای آموزشی ما برای کودکان کمبینا یا نابینا از بهترین شرکتها و با پیشرفته ترین فناوریها تهیه شده است، اما با این حال کافی نیستند. دنیای دانش و اختراعات انگار نیازی نمیبیند برای نابینایان انرژی زیادی بگذارد».
کمبود محتوا و رسانه های مناسب برای کودکان نابینا یا کم بینا همچنین باعث شده آنها کمتر از دیگر افراد جامعه آموزش ببینند و سرگرم شوند. «وقتی یک کتاب جدید در تایلند منتشر میشود، افراد بینا میتوانند آن را فورا از یک مغازه تهیه کنند و بخوانند اما یک کودک نابینا گزینه های کمی دارد. او باید از کسی بخواهد کتاب را برایش بخواند، یا ماهها صبر کند تا شاید نسخه بریل آن منتشر شود. این یعنی هزینه و زمان بیشتر برای این افراد».
منبع: ایران سپید
pactos.net
با سلام،
ای کاش مدرسه ی محبی هم ساختمانش طوری ساخته می شد که حد اقل نابینایان داخلش گم نشوند. چسباندن اشیاء هم پیش کش.
آخه از جایی هم ضربه خوردیم که حد اقل مدیرش یک نابینا بوده.
این یعنی اینکه نابینا هم به نابینا رحم نمی کند که این درد بزرگی برای جامعه ای که دایعه ی اسلامی بودن را دارد است.
حالا ما بریم به بانکوک و مردمش بگیم: ما در یک کشور اسلامی زندگی می کنیم که درهای کلاس های مدرسه ی مخصوص نابینایانش رو به بیرون باز می شود.
یعنی اگر یک نابینا بیرون کلاس باشد و یک نابینای دیگر از داخل کلاس در را بخواهد باز کند و به بیرو برود، 10000 درصد ممکن است در به فرد نابینای بیرون کلاس برخورد کند.
این موضوع وقتی فاجعه بر انگیزتر می شود که بدانید، حتی بینا هم قابلیت تشخیص ندارد و وقتی بخواهد از کلاس بیرون برود مطمئن نیست وقتی در را باز می کند به کسی برخورد می کند یا نه.
یا مهدی فقط می توانیم به خودت تکیه کنیم و بس
به امید روزی که همه ی مسؤولین خواب و بیدار از این جهالت بیرون بیایند.
تا وقتی پست‌های مدیریتی نه بر حسب شایستگی که بر اساس رفاقت و روابط فردی و به مثابه گوشت قربونی بین دوستان و آشنایان تقسیم می‌شه، در همواره بر همان پاشنه‌ی سابق و اصولاً رو به بیرون می‌چرخه برادر.
بینهایت لایک