نویسنده: لیز وایزکارور (Liz Wisecarver)
مترجم: شبکه مترجمین ایران
منبع نسخه ی انگلیسی:future reflections
تجدید چاپ از: وبلاگ با موضوع نابینایی
17 جولای 2015
لیز وایزکارور
منبع نسخه ی ترجمه شده: محله ی نابینایان
یادداشت سردبیر:
موسسه تخصصی تحقیقات و توسعه در مورد نابینایی (Professional Development and Research Institute on Blindness) (PDRIB) در دانشگاه فناوری لوئیزیانا، (Louisiana Tech University), در وبلاگی با موضوع نابینایی، (Blog on Blindness), خلاصه ای از مقالات در مورد تربیت معلم، آموزش دانش آموزان نابینا و تجربه زندگی افراد نابینا ارائه می دهد. این مقاله به منظور آموزش مکان یابی صدا و تشویق کودکان نابینا برای داشتن آزادی در حرکت پیشنهادهایی کاربردی ارائه می دهد. لیز وایزکارور مباحث مربوط به جهت یابی و تحرک را در مدارس دولتی لوئیزیانا و می سی سی پی (Mississippi) تدریس می کند. همچنین با آکادمی های بل (BELL Academies) و سایر دوره های آموزشی مرتبط با جوانان در لوئیزیانا و تگزاس (Texas) همکاری می کند. او و همسرش در تگزاس زندگی می کنند، جایی که وی وظیفه هماهنگی برنامه تگزاس نیوزلاین (Texas NFB-NEWSLINE program) را بر عهده دارد.
نابینایان و کسانی که حرکت با عصا را آموزش می دهند باید یاد بگیرند که به محیطی فراتر از نوک عصایشان توجه داشته باشند. ما باید به ترافیک، مردم اطرافمان، موسیقی مغازه ها، پژواک های ناشی از ضربه زدن و گاهی اوقات حتی اطلاعات سیستم رهیاب (GPS) گوش دهیم. مکان یابی صدا به معنای توانایی شناسایی محل صدا و تعیین فاصله آن از ما است. دانش آموزان می توانند مکان یابی صدا را با تمرین در خود بهبود بخشند.
شیوه های مختلفی برای کمک به دانش آموزان در تقویت مکان یابی صدا وجود دارد. در آموزش راه رفتن با عصا مربی ممکن است از دانش آموز بخواهد در نزدیکی یک خیابان شلوغ بایستد، به سمت وسایل نقلیه در حال نزدیک شدن اشاره کند و به پرسش هایی در مورد محل صداها در محیط پاسخ دهد. اما این نوع رویکرد تاپ-دان از کل به جزء (top down) ممکن است نتواند علاقه کودکان فعال را در بازه زمانی طولانی جذب کند.
طی سال های تدریسم، دریافته ام که کودکان با بازی کردن راحت تر یاد می گیرند. بسیاری از مفاهیم مهم در حرکت با عصا، از جمله مکان یابی صدا را می توان با استفاده از توپ های ورزشی قابل دسترس زنگدار، جغجغه یا دستگاه هایی که صدا تولید می کنند آموزش داد.
دانش آموز را به منطقه ای آرام و باز مانند سالن ورزشی یا راهرویی خالی ببرید. پوشیدن چشم بند و استفاده از عصا برای بازیکنان بسیار سرگرم کننده است. برای شروع از دانش آموز درخواست کنید تا کف بزند یا صحبت کند تا بتوانید مکان ایستادنش را پیدا کنید. سپس توپ را به آرامی به سمت دانش آموز بغلتانید، او می تواند نزدیک شدن آن را بشنود و جلوی دور شدنش را بگیرد.
دانش آموز را تشویق کنید تا توپ را با عصا پیدا کند. اگر توپ دور شد، به دانش آموز بیاموزید که توپ را با کشیدن عصا در یک قوس پهن (شبیه به جارو کردن) و راه رفتن در چارچوبی مشخص پیدا کند تا مطمئن شود کل منطقه را جستجو کرده است. کف بزنید یا صحبت کنید تا دانش آموز بتواند تشخیص دهد که توپ را به کدام سمت بغلتاند.
هنگامی که دانش آموز چند بار توپ را می غلتاند و آنرا می گیرد، از او بخواهید در امتداد زمین با پا به توپ ضربه بزند و آن را دنبال کند. هدف این است که توپ را در حال گردش نگه دارید بدون اینکه اجازه دهید متوقف شود. به او اجازه دهید پرتاب کردن یا ضربه زدن به توپ را تمرین کند. اگر سبد توپ دارید، او می تواند تور را با عصای خود پیدا کند و تمرین پرتاب توپ به سمت سبد را انجام دهد.
حیرتزده خواهید شد که چگونه اکثر بچه ها به بازی های ساده با توپ های پر سر و صدا واکنش نشان می دهند. من خاطرات خوبی از چرخاندن یا به عقب و جلو غلتاندن توپ فوتبال در سالن با بچه های کم سن و سال و یا ضربه زدن به آن در اطراف آپارتمانی تاریک با دانش آموزانم در برنامه استپ (پروژه استخدام و آموزش در تابستان) (STEP) (Summer Training and Employment Project) در مرکز نابینایان لوئیزیانا (Louisiana Center for the Blind), و تماشای نوجوانان نابینا که برای اولین بار و کاملاً آزادانه می دوند و به توپ ضربه می زنند دارم.
متأسفانه بسیاری از کودکان نابینا این فرصت را ندارند که مانند همسالان بینای خود بدوند و بازی کنند. انجام بازی های ساده با توپ های صدادار ممکن است باعث علاقه به گلبال یا سایر ورزش های انطباق پذیر شود، ورزش هایی که قبلاً هرگز به آن فکر نمی کردند. دانش آموزان مکان یابی صدا را در خود ارتقاء می دهند، اعتماد به نفس کسب می کنند و درک خود از نابینایی را بهبود می بخشند.