شکار تصاویر طبیعت توسط یک عکاس کم بینا

ماجرای «Tammy Ruggles» عکاس, با سایر همکارانش قدری متفاوت است. علیرغم این که همگی از تکنیک ها و ابزارهای مشترکی استفاده میکنند, او کمبینا است و اوضاع بیناییش هم روز به روز در حال بدتر شدن است.
خودش میداند که ابتلایش به بیماری آر پی باعث خواهد شد روز به روز از قدرت بیناییش کاسته شود. حال که دهه ششم زندگی خود را میگذراند، توان بیناییش به اندازه ای پایین آمده که انجام امور نظیر رانندگی یا خواندن کتاب تقریباً برایش غیر ممکن شده است. متناسب با رشته ای که در دانشگاه در آن تحصیل کرده، «فعالیت در کارهای اجتماعی»، مشغول به کار بوده اما حدود ده سال پیش، از آنجا که برای انجام شغلش نیازمند راندن اتومبیل بوده و او دیگر بینایی لازم برای این کار را نداشته، از سوی کارفرمایش وادار به ارائه تقاضای بازنشستگی پیش از موعد شده. تامی از 2013 عکاسی را شروع کرده و در این مدت توانسته بیش از دو هزار عکس بگیرد. او که تعدادی از این عکسها را شنبه همین هفته در یکی از نگارخانه های سینسیناتی به نمایش گذاشت درباره کارش میگوید: «بینایی هم روز به روز در حال کم شدن است. اما هیچگاه نخواسته ام به مخاطبانم بگویم که من در حال ورود به دنیای تاریکیها هستم. با همین بینایی اندکی که دارم سعی میکنم پدیده های مختلف را شکار کنم و با دوربینم از آنها عکس بگیرم و به کمک یک صفحه نمایش 47 اینچی، آنها را تماشا کنم. مجموع این کارها از من یک عکاس ساخته است.» عدم توانایی تامی برای رانندگی باعث شده او نتواند به مناطق دوردست برای عکاسی برود و همین امر باعث شده او بیشتر پدیده های اطراف محل زندگیش در لویزکانتی را به عنوان سوژه عکاسی انتخاب کند. تامی راگلز که علاوه بر عکاسی، نقاشی و داستاننویسی را هم تجربه میکند، می افزاید: «گرفتن عکس پرتره از یک سوژه انسانی، آن هم در محیط استودیو برایم غیر ممکن است. چرا که نمیتوانم تشخیص بدهم که سوژه من حالا در چه حالتی است; لبخند به لب دارد یا نه؟ نگاهش به دوربین است یا به طرف دیگری؟ نور محیط کافی است یا نه؟ بنا بر این ترجیح میدهم در طبیعت حاضر شوم و از چشم اندازها و گلها و رنگهای مختلف طبیعت عکاسی کنم. من تا زمانی که عکسها را به رایانه ام منتقل نکنم، از کیفیتشان بی اطلاعم. پس از انتقال عکسها از دوربین به رایانه، در السیدی بزرگ خود تماشایشان میکنم و آنهایی را که بد از آب در آمده اند حذف میکنم.» راگلز هم مثل بیشتر مبتلایان به آرپی، ترجیح میدهد به شکل سیاه و سفید عکاسی کند. این تضاد رنگی به او کمک میکند بتواند جزئیات تصاویر را راحتتر مشاهده کند. این عکاس 54 ساله، نگارخانه آنلاینی را هم راه اندازی کرده که با جستجویی ساده میتوان آن را در محیط اینترنت پیدا کرد. راگلز آرزو میکند همه نابینایان بتوانند دنیاهای تازه ای را کشف و تجربه کنند.
منبع: ایران سپید