کنکور رقابتی است که باید در آن از جان مایه گذاشت و چه بسیارند دانش آموزانی که از جان مایه میگذارند هر سال پس از اعلام لیست برترین رتبه های کنکور شگفتی ها نمایان می شود. این لیست همیشه مزین به نام دانش آموزانی است که آبروی واژه توانمند هستند.
امسال نیز در میان برترینهای کنکور نام های فراوانی از دانش آموز معلول که رتبه های زیر هزار کنکو97 را کسب کرده اند، می درخشید. به همین بهانه با چند دانش آموزی معلول که رتبه های برتر را کسب کرده اند به گفتگو پرداختیم.
عرفان نوری ساکن خدابنده زنجان حائز رتبه 19 او معلولیت جسمی دارد و در مورد مشکلاتش در تحصیل و نحوه موفقیتش در کنکور می گوید: من از ناحیه دست و چشم چپ معلولیت دارم. قبول شدن در کنکور واقعاً برایم سخت بود و روزی 6 ساعت مفید درس می خواندم. همیشه دلم می خواست نفر اول باشم و در هر چیزی تلاش می کنم که بهترین شوم. همانند افراد عادی درس خواندم و مشکلی آن چنانی در مورد دسترسی به منابع درسی نداشتم. اغلب دانش آموزان معلول از نگاه های بقیه همکلاسی هایشان آزرده می شوند. اما من اصلاً به نگاه های سنگین بقیه توجهی ندارم. برای اینکه مشکل خودم را معلولیت نمی دانم. آغاز هر سال تحصیلی جدید که می شد زمانی که پا به کلاس می گذاشتم همه نگاه های ترحم برانگیز به سمتم روانه می شد. این نگاه ها بیشتر از دو هفته دوام نمی آورد چرا که برتری من در درس نسبت به دیگران جایش را به ترحم می داد و خیلی ها به هوش من حسادت می کردند. هنوز به انتخاب رشته فکر نکرده ام اما به احتمال زیاد رشته حقوق را انتخاب خواهم کرد.
امیر صفی زاده رتبه 22 را کسب کرده اما مشکلات بیشتری نسبت به عرفان دارد. او کم بیناست و از پنج سالگی به دلیل مشکلات در شبکیه چشمش، بینایی اش رو به زوال رفته است . او از موانع مشکلاتش در مدرسه چنین می گوید: بچه هایی که مشکلات بینایی دارند همیشه برای دسترسی به منابع درسی مشکل داشته و دارند. ما هر چیزی که نیاز داشته باشیم باید با تقلا به دست آوریم وگرنه چیزی برای ما آماده نیست. این مشکل حتی سر جلسه امتحان هم وجود داشت. کم بینایان برای خواندن از دستگاهی به نام بهدید استفاده می کنند. این دستگاه خط ها را به صورت درشت نمایش می دهند. در روز کنکور به من اجازه نمی داند این دستگاه را با خود سر جلسه همراه داشته باشم، دستگاهی که آینده ام به آن وابسته بود. این در حالی است که آموزش و پرورش استثنایی بخشنامه استفاده از بهدید برای کم بینایان را سال 95 ابلاغ کرده بود. در روز آزمون مسئولان برگزار کننده نمی دانستند همچین دستگاهی وجود دارد و من برای امتحان دادن به آن نیاز دارم. این یعنی ضعف اطلاعات در مورد معلولیت هاست که در کل سیستم تحصیلی و آموزشی ما وجود دارد. من در مدرسه تلفیقی درس خواندم و همیشه برای دسترسی به منابع درسی استرس داشتم که آیا می رسد یا نه؟ آیا این را به من می دهند یا نه؟ یا فلان درخواستم را می پذیرند یا نه؟
رتبه 340 متعلق به علیرضا شهریاری است. او شیرازی است و در مورد تلاشش این گونه می گوید: من روزی 8 تا 12 ساعت درس می خواندم و دلم می خواهد در رشته روانشناسی تحصیل کنم. چیزی که دلم می خواهد از زمان تحصیلم بگویم این است که هرگز دوست نداشتم در مدارس استثنایی درس بخوانم و از کلاس پنجم به مدارس تلفیقی رفتم. کیفیت آموزشی در مدارس نابینایان بسیار پایین است. و هیچ توجهی به بچه های نابینا در این مدارس نمی شود. من در مدرسه تلفیقی خیلی چیز ها یاد گرفتم و دوستان زیادی هم پیدا کردم. همه با من مهربان بودند و به من کمک می کردند. دسترسی به منابع هم تا حدودی داشتم. اغلب کتب درسی من به صورت گویا بود و مابقی به خط بریل.
زهرا برکت رتبه 202 کنکور نابینای مطلق است. او از تعداد کم رابط های آموزشی در مدارس می گوید: من از کلاس پنجم به بعد در مدارس عادی درس خوانده ام وهیچ مشکلی نداشتم. تنها نکته ای که باید بیشتر مورد توجه مسئولان قرار گیرد این است که تعداد رابطان آموزشی در مدارس عادی خیلی کم است و این باعث می شود ما به گردن دیگران زحمت بی اندازیم. من دوستان خیلی خوبی در مدرسه داشتم اما آنها که نمی توانستند کل جزوه درسی که معلمان به ما می دادند را برایم بخوانند. یا حتی اگر منابع کمک آموزشی بیشتری در اختیار نابینایان قرار دهند کمک بزرگی به بچه ها می کنند. من در این مدت خیلی به گردن پدر و مادرم زحمت انداختم چرا که هر منبع آموزشی که برای من دسترس پذیر نبود توسط والدینم برایم خوانده می شد. من تصمیم دارم در رشته حقوق تحصیل کنم. و از پدر و مادرم که حامی و پشتیبان من بودند سپاسگزارم.
منبع: ایران سپید
pactos.net