نویسنده: میرهادی نایینی زاده
منبع: نهمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
داوود خلیل آبادگان، زادۀ سال ۵۲، نابینا، طراح بازی های فکری مخصوص نابینایان و مدیر شرکت آذررها است.
«از چه زمانی به این فکر افتادید که می توانید با ورود به کار تولید تجهیزات نابینایی، به درآمد برسید؟»
«می توانم بگویم من از دوران کودکی در کنار پدرم تجربۀ کار داد و ستد را در بازار تبریز داشتم؛ اما کار خود را در این زمینه از بیست سال پیش و فروش تجهیزات نابینایی آغاز کردم. از آنجا که مشتری های من بیشتر ارگان های دولتی بودند و داد و ستد با آنها مستلزم شرایط خاصی است، من به فکر تأسیس یک شرکت افتادم و در زمستان سال ۱۳۸۸ این کار را کردم.»
«با توجه به نابینایی، شما چه مشکلاتی برای تأسیس یک شرکت داشتید؟»
«البته من به عنوان یک نابینا مشکلات خیلی بیشتری نسبت به سایر افراد در مسیر اداری کار ثبت شرکت داشتم؛ اما اجازه بدهید نیمۀ پر لیوان را مد نظر داشته باشم و به همۀ دوستانی که می خواهند وارد این حوزه شوند، توصیه کنم که توجه به تلخی و شیرینی های کار می تواند شما را در یک مسیر درست راهبری کند و اگر بخواهیم فقط کثرت مشکلات را به حساب بیاوریم، نمی توانیم از دست آوردی که خواهیم داشت لذت ببریم. به همین دلیل، من ترجیح می دهم کمتر در باب مشکلات عدیدۀ کار خود صحبت کنم.»
«آیا خود شما مستقیماً وارد فرآیند تولید می شوید؟»
«من در تولید کار های خود ورودی ندارم؛ بلکه سرمایه گذاری، طراحی و مدیریت تولید کار ها بر عهدۀ من است. کار با برخی دستگاه هایی که تولید وسایل را آسان تر می کنند، نه تنها از عهدۀ نابینایان خارج است؛ بلکه هر فرد بینایی هم نمی تواند بدون داشتن تخصص کار با آنها، مبادرت به تولید کالا داشته باشد.»
«شما دربارۀ طراحی صحبت کردید. طرح های کار خود را چگونه انتخاب می کنید و چه فرآیندی برای رسیدن به طرح نهایی در ذهن شما شکل می گیرد؟»
«اجازه بدهید پاسخ شما را با نقل یک خاطره بدهم. در دوران کودکی و نوجوانی، وقتی من با هم سالان بینای خود بازی می کردم، نوعی نا برابری بین خودم و آنها همواره در وجود من احساس می شد. وقتی نمی توانستم به راحتی تیله هایی که پرتاب می کردم را پیدا کنم، یا جای مهره های شطرنج را روی صفحه تشخیص دهم، نوعی گرفتگی در من ایجاد می شد. شاید بتوانم بگویم جرقۀ هرگونه طراحی بازی از همین جا در ذهن من شکل گرفت. من پس از دوران نوجوانی و با داشتن تجربۀ حس نا برابری، سعی کردم بازی هایی طراحی کنم که هم برای بینا ها نا آشنا نباشد و هم نابینایان بتوانند به راحتی با آنها ارتباط برقرار کنند. برای این کار البته با افراد مختلف بینا هم مشورت و هم فکری داشتم و البته با ممارست در کار می توانم ادعا کنم، اکنون بسیاری از بازی هایی که زمانی انجام آنها برای نابینایان میسر نبود، کاملاً در اختیار آنها قرار دارد.»
«بخشی از کار شما مدیریت شرکت است. کار شما چه تفاوت هایی با سایر مدیران بینا دارد؟»
«از آنجا که کار هایی از قبیل انجام مناسبات اداری، فاکتور نویسی، نظارت بر دفاتر مالیاتی و مراجعۀ مستقیم به دارایی، کار هایی هستند که یک بینا آنها را سریع تر و کارا تر از یک نابینا انجام می دهد، من با استخدام کارمندان بینا، انجام این گونه کار ها را تسریع می کنم. البته باید بگویم سرعت در انجام برخی کار های اداری حرف اول را می زند و اگر شما مثلاً در خصوص شرکت در یک مناقصه دیر عمل کنید، قطعاً آن را از دست می دهید. بنابراین به نظر من، انجام امور اداری اگر نگویم از عهدۀ نابینایان خارج است، می توانم بگویم صرفۀ اقتصادی ندارد. موضوع دیگری که باید اینجا به آن اشاره کنم این است که تصور برخی افراد در اینکه کار تولید تجهیزات نابینایی مشمول مالیات نمی شود، کاملاً نا درست است. ما مانند هر بنگاه اقتصادی دیگری در زمان تعیین شدۀ مالیاتی، باید پرداخت داشته باشیم.»
«اگر کسی بخواهد وارد مسیری بشود که شما طی کرده اید، به چه چیز هایی باید فکر کند و چه مواردی را باید در نظر بگیرد؟»
«قبل از هر چیز باید این مژده را به تمام دوستان نابینا بدهم که ورود و پیشرفت در این راه کاملاً ممکن است. دوستان قبل از ورود به هر عرصه ای، از نظر من باید هدف و برنامه ریزی مشخصی داشته باشند و کاملاً متوجه این نکته باشند که پیشرفت یک شبه به دست نمی آید و باید آن را به صورت پله کانی دنبال کنند. شعار زندگی من همواره این بوده است که پیشرفت یک امر تدریجی است و به نظر خودم، با اتکا به این شعار بوده است که من اکنون می توانم خود را آدم موفقی بدانم. همچنین مواردی از قبیل داشتن پشتکار، رعایت اصول اخلاقی کار، زحمت مضاعف، داشتن صبر و حوصله و در نهایت عدم ناامیدی از شکست های احتمالی، مواردی هستند که به نظر من هر کسی باید در کار خود به آنها توجه داشته باشد.»
«آیا ورود به مسیر کاری شما مستلزم داشتن یک سرمایۀ کلان است یا می شود نداشتن سرمایه را با کار جبران کرد؟»
«طبیعتاً مهم ترین سرمایه گذاری برای هر کسی همت، امیدواری و برنامه ریزی صحیح است؛ اما حتماً سرمایۀ مالی هم در کار نقش مهمی دارد. از طرف دیگر، داشتن یک مکان مناسب برای انجام کار حائز اهمیت است. این مکان در ابتدا البته می تواند خانۀ خود شما باشد و می توانید به عنوان یک کار خانگی به شغل خود نگاه کنید؛ اما مهم تر از همۀ این موارد، صبر و برنامه ریزی صحیح شما خواهد بود.»
«به برنامه ریزی اشاره کردید. چه ملاک هایی برای یک برنامۀ صحیح از نظر شما باید مد نظر باشد و نقطۀ آغاز کار برنامه ریزی از نظر شما کجاست؟»
«از نظر من، نقطۀ آغاز زمانی است که با تمام پیش بینی ها و دقت ها اقدام به ورود به کار می کنید. اینجا همان جایی است که باید توجه داشته باشید که همه چیز طبق پیش بینی تان پیش نخواهد رفت و همیشه باید انتظار این را داشته باشید که ممکن است مسائل گوناگونی سر راه شما باشد که حتی در تخیلتان هم راه نیافته اند. از دیگر مواردی که حتماً باید به آن توجه داشت، شناخت صحیح مشتری محصولی است که فکر تولید آن را دارید. یک تولید کننده باید حتماً به انبار داری صحیح و حمل و نقل امن و به صرفه هم توجه کافی داشته باشد. نحوۀ تبادل هزینۀ کالا هم از نکات مهم کار تولید است. افراد باید تعیین کنند که چه زمانی هزینۀ کالای خود را از مشتری دریافت کنند. برای ما نابینایان، داشتن روابط عمومی صحیح و تجربۀ پایدار کار با انواع مشتری، چه فردی و چه ارگانی، موضوع بسیار در خور توجهی است که می تواند نقطۀ قوت کار ما هم محسوب شود.»
«با سپاس از حضور شما در این گفت و گو، نکتۀ پایانی شما برای مخاطبان ما چیست؟»
«ضمن تشکر از شما بابت این مصاحبه، می خواهم توصیه ای به مخاطبین نابینای شما داشته باشم. معمولاً این گله وجود دارد که سازمان بهزیستی به فکر مسائل نابینایان نیست؛ اما تجربۀ من ثابت کرده است که اگر تشکل های نابینایی در هر جا فعال شوند و درخواست ها به صورت یک درخواست تشکیلاتی به دست متولیان بهزیستی برسد، آنها با ردیف های بودجه ای که دارند، باید نیاز و درخواست افراد نابینا را در تهیۀ تجهیزات فراهم کنند. بیشتر اوقات عدم دریافت رایگان تجهیزات به این دلیل اتفاق می افتد که افراد خواستۀ خود را به صورت فردی و نه متشکل بیان می کنند.»