نگاهی به زندگی ولید زیدی نابینای تونسی که اخیراً به عنوان وزیر فرهنگ انتخاب شد

در روزگاری که همنوعان نابینای ما در ایران برای حقِ نشستنِ نابینایان ایرانی بر صندلی مجلس چانه می‌زنند و متولیان اداره کشور ما، حضور یک فردِ چهل ساله را نشان از جوان‌گرایی در کابینه می‌دانند، در سوی دیگر خاور میانه، در شمال آفریقا و در کشور تونس، وزیری انتخاب می‌شود که هر دوانه است. هم نابینا است و هم جوان. این روز‌ها آن قدر در باره‌اش در رسانه‌ها مطلب و خبر و تحلیل نوشته شده که اسمش را حتماً دیگر یاد همگی ما یاد گرفته‌ایم. «ولید زیدی»، نابینا است و هنوز ۳۴ سالگی را پر نکرده است. دکترای ادبیات دارد با گرایش بلاغت. در دانشگاهی به نام منوبه در تونس مشغول تدریس بود که هشام المشاشی، نخست‌وزیر تونس او را به عنوان وزیر فرهنگ کابینه خودش به مجلس معرفی کرد. در فاصله بین معرفی تا جلسه رأی اعتماد، ولید خیلی تلاش کرد که بتواند از پذیرش این بار بر روی دوش خود امتناع کند اما دیدار «قیس سعید»، رئیس جمهوری تونس و تقاضای شخص رئیس جمهوری او را مجاب کرد که صندلی دانشگاه را با وزارت تاخت بزند. اما این ولید زیدی کیست که حالا پا جای پای یکی مثل طه حسین گذاشته؟
زیدی متولد ۱۹۸۶ است. ۳۰ آوریل به دنیا آمده و در دو سالگی هم به کل نابینا شده. تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در دو مرکز ویژه نابینایان پشت سر گذاشته است. اولی را در مرکزی در شمال تونس و دومی در جنوب. در دانشگاه هم ادبیات خوانده و این رشته را تا ته خط پی گرفته است و در همان دانشگاهی که از رساله دکتری دفاع کرده، کسوت استادی را هم بر تن کرده است. این، تنها گوشه‌ای از توانمندی‌ها و فعالیت‌های ولید زیدی است. قرآن را از بر می‌خواند. موسیقی می‌داند و پنجه‌اش با عود و حنجره‌اش هم با آواز آشنا است. شعر و ترانه هم می‌سراید. سال‌ها است که به عنوان فعال حقوق نابینایان، در مجامع مختلف بین‌المللی ظاهر می‌شود. خلاصه که با این سن کم، سوابق قطوری برای خودش دست و پا کرده است. هفته گذشته پارلمان تونس به انتخاب نخست‌وزیر اعتماد کرد و او حالا یک هفته است که لقب دومین وزیر نابینای جهان اسلام را به خود اختصاص داده است. زیدی رساندن محتوای فرهنگی به نقاط دور‌دست و تقویت بستر‌های فرهنگی مناطق دور افتاده در تونس را به عنوان اولویت‌های خود در دوران وزارتش مطرح کرده است.
منبع: ایران سپید