نویسنده: آقای موشکاف
منبع: نوزدهمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
چند روز پیش که در هفته با سعادت بهزیستی تشریف داشتیم، مثل هرسال از سازمان فخیمه تماس گرفتند و ما را برای حضور در جشن های 2500ساله شان دعوت کردند. دعوت کننده برای اینکه حسابی ما را تشویق به رفتن کند، گفت: جناب موشکاف! در این مراسم، خود شخص اولِ سازمان هم تشریف دارند و تازه ناهار هم چلوکباب می دهند. شما هم میهمان ویژه هستید و سفارش می کنیم نان اضافه هم به شما بدهند. ما که عهد بسته بودیم دیگر در این مراسمات پرفایده و اثرگذار شرکت نکنیم، با این حرف فشارمان رفت روی پانصد و تصمیم گرفتیم یک بار برای همیشه، از شرمندگی دوستان دربیاییم. پیش خودمان گفتیم آخر ننگ و خفت تا کجا! می رویم و در حرکتی آکروباتیک حقشان را کف دستشان می گذاریم؛ ازهمین رو با زبانی نرم گفتیم: بسیار عالی! فقط اگر امکان داشته باشد، ما چند دقیقه هم وقت می خواهیم که از خدمات ارزنده جناب اعلا حضرت سازمان، تقدیر و تشکر کنیم. دعوت کننده که حسابی کیفور شده بود، موافقت کرد و ما ماندیم و نقشه ای که برای اعلا حضرت کشیده بودیم.
برای اینکه کم نیاوریم و حسابی از شرمندگی سازمان دربیاییم، تصمیم گرفتیم چند تا از دوستان را هم با خودمان ببریم که اگر پایمان لغزید، ما را به راه راست هدایت کنند. این بار دیگر تصمیم جدی بود.
روز موعود به مراسم رفتیم. مثل همیشه، سالن اجتماعات در طبقه دهم برج عاج مملو از سیاهی لشکری بود که برای دست بوسی به آنجا آورده شده بودند. ظاهراً دوستداران چلوکباب امسال بیشتر شده بودند. مراسم شروع شد و پس از خیرمقدم، خود مدیر پشت تریبون رفت و حدود یک ساعت و نیم مشغول ارائه آمار توصیفی، استنباطی، پیشرفته و فوق پیشرفته شد و ما همه از این همه خدمات سازمان، انگشتمان را تا انتها در چشممان فروکردیم.
هر طوری بود به مجری رساندیم که حالا که جناب رئیس، از خدمات ارزنده صحبت کرده اند، اجازه بدهید ما نیز به عنوان جامعه هدف، شاهدی بر مدعایشان باشیم و تقدیری بکنیم از خدمات آن بزرگ مرد. تیرمان به هدف خورد و پس از مدیر، از ما به عنوان شاهدی بر مدعایشان دعوت کردند پشت تریبون برویم و صحه بگذاریم بر صحبت های مدیر گرام. ما که در موقعیت قرار گرفتیم، تازه فهمیدیم چه غلطی خوردیم و حسابی از نقشه ای که کشیده بودیم مثل سنجاب پشیمان شده و قصد کردیم برویم بالا و مثل همیشه از پر و بال سیاه رنگ مدیر تعریف کنیم، اما دیگر دیر شده بود. دوستان پشتیبان، هرکدام چیزی در گوشمان گفتند که ترجیح دادیم برنامه را بی نقص پیش ببریم تا مگر جان سالم به در ببریم. پشت تریبون رفتیم و با دلی ناآرام و قلبی نامطمئن و صدایی لرزان شروع به صحبت کردیم.
آقای رئیس! ما که چندان از این آمارهای فضایی شما سر در نیاوردیم. می خواستیم اگر امکان داشته باشد، چند تا سؤال کوتاه بپرسیم که تکلیف همه مان روشن شود. لطفاً بفرمایید شما دقیقاً با کدام سابقه کاری ریاست این سازمان عریض و طویل را پذیرفتید؟ پیش از اینجا کجاها خدمت کردید و هدف و برنامه تان برای سازمان چیست؟ بعد از اینجا کجا می خواهید بروید؟
رئیس که حسابی تعجب کرده بود و انتظار چنین چیزی از این حقیرِ محافظه کار را نداشت، زیر لب گفت نانت را آجر کردی بدبخت! بعد هم با لبخند و با اعتمادبه نفس تمام گفت: والّا ما از بدو تولد در جاهای مهم مدیر بودیم و مدارکش هم موجود است؛ اولش که مدیر پاسخ دهی به تلفن ها بودیم در شهرداری. بعدش که یکی از دوستانمان بر مسند قدرت نشست، حسابی به توانمندی ما پی برد و ما را مدیرکل سازمان فخیمه در یکی از استان ها کرد؛ خب! هم لیاقتش را داشتیم و هم تخصصش را. بعدش قدرمان را ندانستند و ما هم رفتیم و چند سازمان دیگر را سر و سامان دادیم؛ دوباره که دوستانمان بر مسند بازگشتند و باز متوجه لیاقت ما شدند، ما را فرستادند اینجا خدمت بکنیم به اقشار بدبخت بیچاره، البته ما انتظارمان وزارت بود، ولی دوستان گفتند فعلاً چند ماهی اینجا خودی نشان بده ببینیم چند مرده حلاجی. ایشالا امیدواریم وزیر بشویم و مشکلات شما را بتوانیم با فراغ بال بیشتری حل کنیم! باور بفرمایید این سازمان مدیری خاکی تر و لایق تر از من به خود ندیده. ما دستور داده ایم به جای مبلمان و کف پوش های گران قیمت، کف دفترمان را موکت کرده اند که هم از عطر پای همه مراجعان بهره مند شویم، هم با جامعه هدف بدبخت بیچاره مان همدلی داشته باشیم.
ما که از توضیحات رئیس کاملاً قانع شدیم، سؤال دوم را در حوزه مناسب سازی مطرح کردیم: آقای رئیس! ممکن است بفرمایید در این سال ها دقیقاً برای مناسب سازی چه کاری کرده اید؟
رئیس با افتخار فرمودند: در این زمینه کارنامه تپلی داریم. ما با رایزنی های فراوان با برخی برادران متصل، بودجه خوبی گرفتیم و یک مسیر میان کابل تا مزار شریف را مناسب سازی کردیم تا همه کسانی که قصد دارند از تهاجم دموکراسی غربی درس عبرت بگیرند، به آنجا بروند و متنبه شوند. حتی ما کلی بودجه هم گرفتیم و نصف کارکنان سازمان فخیمه را هم فرستادیم آنجا که کمتر حرف بزنند و بدانند که اگر حواسشان نباشد، اینها هم مثل آنها می شوند، البته خدمات دیگری هم داریم که مسئول کمیته مناسب سازی توضیح می دهند.
مسئول محترم پشت تریبون رفت و گفت: ما برای ایجاد یک حرکت انقلابی در موضوع مناسب سازی، قرارگاه مناسب سازان جهادی را تشکیل داده ایم که در کل کشور 118 پایگاه و 666 فرمانده دارد. چهارده هزار و پانصد نفر در این قرارگاه ها به صورت شبانه روزی مشغول به کار هستند که به دلیل کمبود نیرو، مجبور شدیم از نهادهای دوست و بیکار هم کمک بگیریم. تاکنون چهارمیلیون و پانصد هزار ساعت در این قرارگاه ها بحث و تبادل نظر شده و 35 میلیون کیلومتر راه در کل جهان شناسایی شده که نیاز به مناسب سازی دارند. عملیات اجرایی آن نیز تحت عنوان «نقشه راه» آغاز شده و در فاز اول، موفق شدیم پیاده رو مقابل سازمان را تسطیح کنیم، البته متأسفانه شهرداری مجدداً آن را دست کاری کرده که در حال رایزنی برای ترمیم هستیم.
گفتیم: خب! اینکه واقعاً ستودنی است. نقشه راه خیلی چیز خوبی است. آقای رئیس! می توانید خیلی ساده بفرمایید شما دقیقاً چه خدمات آموزشی توان بخشی به جامعه هدف، به ویژه نابینایان ارائه کرده اید؟
فرمودند: اینکه دیگر تخصص ماست موشکاف جان! خانم معاون توان بخشی! لطفاً پاسخ بدهید. سرکار خانم فرمودند: ما در یک سال اخیر، سیزده میلیون عدد پوشک بچه و بزرگ و اینها تهیه کرده ایم که مددجویان راحت باشند؛ علاوه بر این 36 عدد ویلچر برقی، 48 عدد ویلچر نفتی، 56 عدد ویلچر گازی و 76 عدد هم ویلچر خورشیدی وارد کرده ایم که البته بخشی به دلیل تحریم های ظالمانه استکبار جهانی به دستمان نرسیده، بخشی هم اشتباهی به کشور دوست و برادر، اوکراین فرستاده شده که برای سربازان شجاع روس استفاده شود، بخشیش هم تو گمرک گیر کرده که مشغول رایزنی برای ترخیص هستیم. ضمناً ما دوازده هزار باطری سمعک به نابینایان داده ایم که بروند بفروشند خودشان برای خودشان هر عصایی که دوست دارند تهیه کنند؛ علاوه بر این ما چندین میلیون معلول را خود اشتغال کرده ایم، یعنی چیزی نمانده که خود اشتغال بشوند. قرار است به محض اینکه جور شد و فراهم شد، ما تفاهم نامه ای با بانک و دانشگاه و پالایشگاه و آسایشگاه امضا کنیم که معلولانی که نفتی بوده و تحصیلات دانشگاهی داشته اند و چند صباحی هم بستری بودند، به بانک معرفی شوند و وام بگیرند و خود اشتغال شوند. چیزی به امضای تفاهم نامه نمانده، فقط دنبال خودکار مناسب می گردیم که امضایش کنیم.
ما بیشتر از قبل قانع شدیم و گفتیم: آقای رئیس! شما و همه همکارانتان تا اینجا عالی بودید، ممکن است بفرمایید چرا پرونده هایمان را گم و گور می کنید؟ ما به اندازه موهای نداشته سرمان به مددکاران فخیم، کارت ملی و کپی شناسنامه داده ایم و بارها به کمسیون پزشکی رفته ایم، اما هنوز موفق به دریافت کارت معلولیت نشده ایم و تازه بعد از گذشت شش سال، اصلاً معلوم نیست پرونده ما کجاست! شما این همه از پرونده الکترونیک حرف می زدید، چه شد آن همه حرف رایگان؟!
رئیس فرمود: این امکان ندارد. مسئول انفورماتیک ما پاسخ گوی این سؤال شماست.
انفورماتیک با بادی به غبغب گفت: ما سامانه اردک «اطلاعات راهبردی دقیق کوران» را به همین منظور راه اندازی کرده ایم که با یک کلیک به شما تمام اطلاعات لازم را می دهد. کد ملی تان را بفرمایید تا من همین الآن تمام اطلاعات شما را خدمتتان ارائه کنم.
انفورماتیک بعد از جستجو گفت: خب اطلاعات کامل شما اینجاست. پرونده شما با احتمال 98/2 درصد، در یکی از این 25 مرکز است. من همین الآن برایتان نامه می زنم که شما به این مراکز ببرید و جوابتان را فوری بگیرید، البتّه در پرونده شما این موضوع هم درج شده که هفته پیش به یکی از مراکز ما مراجعه کردید و در آنجا عصبانی شده و مقامات را مورد عنایت قرار داده اید. می بینید که سامانه اردک کاملاً دقیق است.
ما که حسابی داشتیم از فرط چرندیات دوستان منفجر می شدیم، آماده حمله شدیم که رئیس میکروفون را گرفت و گفت: خب موشکاف جان! همه مهمانان گرسنه هستند، اجازه بدهید باقی بحث را بعد از خوردن چلوکباب دنبال کنیم! دوستانِ ما شما را به رستوران راهنمایی می کنند.
بعد هم دو تا آدم قلچماق آمدند و دو طرف مرا گرفتند و تا به خودم بیایم، با اردنگی از در پشتی سازمان بیرون انداختند. وقتی به بیرون پرت شدم، به این فکر می کردم که سال های قبل حداقل با شکم پر از اینجا بیرون می رفتم. آخر این چه غلطی بود که مرتکب شدیم! لعنت بر دهانی که بی موقع باز شود!
ارادتمند
موشکاف