از آنجا که در طول سال های گذشته در رسانه های پر مخاطب تبلیغات گسترده ای در خصوص اتومبیل های خودران صورت گرفته و هر روز گوشه جدیدی از پیشرفت ها در این حوزه در معرض دید و اطلاع عموم قرار گرفته، در میان نابینایان هم نور امیدی روشن شده که می توانند به زودی از چنین ابزارهایی بهره ببرند تا مشکلاتشان در زمینه تردد را رفع کنند. این گزاره که روند تکنولوژی قابل پیشبینی نیست و نمی توان از آینده خبر داد، بی تردید گزاره صحیحی است اما به هر حال لازم است درک و تحلیل ما از آینده تکنولوژی ها هم بر اساس واقعیت های موجود شکل گیرد. با نگاهی به وضعیت کنونی خودروهای خودران و میزان پیشرفتی که از یک دهه پیش تا امروز داشته اند می توان حدس زد که دستیابی تمام و کمال به این فناوری به این سادگی ها امکان پذیر نخواهد بود.
جامعه مهندسان خودرو (SAE) اخیراً خودروهای خودران را به ۶ دسته تقسیم کرده اند که از سطح صفر (یا کاملاً دستی) شروع می شود و به سطح پنج (یا کاملاً خودمختار) می رسد. این دسته بندی بعد از سطح صفر شامل موارد زیر می شود:
سطح ۱: یک سیستم دستیار راننده پیشرفته (ADAS) به راننده انسانی در کنترل فرمان، ترمز و شتاب کمک می کند، اگر چه این کار همزمان انجام نمی شود. این سیستم شامل دوربین های پشتی و ویژگی هایی مثل لرزش صندلی راننده برای زمانی است که خودرو از خط کشی راهنمایی و رانندگی خارج می شود.
سطح ۲: یک سیستم دستیار راننده پیشرفته (ADAS) که به صورت همزمان می تواند فرمان، ترمز و شتاب را کنترل کند، در حالی که راننده کاملاً هشیار پشت فرمان قرار دارد و همچنان به عنوان راننده فعالیت می کند.
سطح ۳: یک سیستم رانندگی خودکار (ADS) که می تواند تمام وظایف رانندگی تحت شرایط مشخص، مثل پارک کردن را انجام دهد. در این شرایط راننده انسانی باید آماده به دست گرفتن کنترل وسیله بوده و لازم است که همچنان راننده اصلی خودرو بماند.
سطح ۴: یک سیستم رانندگی خودکار (ADS) که می تواند تمام وظایف رانندگی و رصد محیط راندن را تحت شرایط مشخص انجام دهد. این سیستم در این شرایط به قدری قابل اعتماد است که نیازی به توجه راننده انسانی نیست.
سطح ۵: سیستم رانندگی خودکار (ADS) مثل یک شوفر مجازی عمل می کند و تمام وظایف رانندگی را در تمام شرایط انجام می دهد. انسان هایی که سوار آن می شوند مسافر حساب می شوند و هرگز از آنها انتظار نمی رود که کنترل خودرو را به دست بگیرند.
واقعیت این است که در حال حاضر مراحل تحقیق و توسعه خودروهای خودران سطح ۵ یا «کاملاً خودران» همچنان ادامه دارد. این تحقیقات در نقاط مختلف دنیا در جریان هستند، اما هنوز برای عموم در دسترس قرار نگرفته است. در حال حاضر پیشرفته ترین انواع اتومبیل های خودران بعد از یک دهه تحقیق و تلاش، تنها توانسته اند تا حدودی به استانداردهای سطح دو نزدیک شوند. همچنین همانطور که گفتیم در استاندارد سطح پنج یعنی خودروهای تمام اتوماتیک، در واقع راننده یا اپراتور نقش خاصی را ایفا نمی کند و افراد صرفاً به عنوان یک مسافر در خودرو می نشینند. بر اساس امکانات موجود، حتی اگر شرکتی بتواند به فناوری تولید خودروهای سطح پنج هم دست یابد، این محصولات آنقدر گران خواهند بود که کاربران نباید انتظار داشته باشند به صورت خودرو شخصی مورد استفاده قرار گیرد. مخلص کلام آن که خودروهای خودران، نه برای حل مشکل نابینایان، که به منظور رفع چالش های ترافیک وم افزایش ضریب ایمنی مورد توجه اهالی صنعت خودرو قرار گرفته است. بنابر این، نابینایان حتی در آینده دور هم احتمالاً نخواهند توانست بهره شخصی از چنین محصولاتی ببرند.
منبع: ایران سپید.