از تکنولوژی اپل برای کمک به رعایت صف توسط نابینایان تا شکستن رکورد سرعت رانندگی نابینایان

نویسنده: امید هاشمی: فعال رسانه ای

«نُه، هشت، هفت، شش…»،—صدای شمارش معکوس از گوشی آیفون خانم «جودی دیکسون» شنیده می شود. البته جای نگرانی نیست؛ قرار نیست جایی منفجر شود. جودی، ستون نویسِ نشریه فناورانه «اکسِس وُرلْد» است که آیفون به دست راهی مرکز تزریق واکسن کووید شده تا یکی از فناوری های تازه آیفون برای کاربران نابینا را آزمایش و گزارشش را برای انتشار در این ماهنامه مکتوب کند. جودی در آخرین شماره از ماهنامه اکسس ورلد که ما دیر زمانی بود سراغی از آن نگرفته بودیم در این گزارش به معرفی یک فناوری بسیار جالب توجه رفته که زندگی نابینایان را به مدل های علمی تخیلی نزدیک می کند.

فناوری «لایدار» به تازگی و از ویرایشِ ۱۴.۲ سیستم عامل آی او اس مورد توجه اپل قرار گرفته و چند نرم افزار مبتنی بر این فناوری در این گوشی ها در نظر گرفته شده است. جودی در نوشته خودش اینطور توضیح می دهد که به کمک این فناوری و یکی از نرم افزار هایی که از آن استفاده می کرده توانسته راهی مرکز تزریق واکسن شود و با رعایتِ کاملِ صف، به محل تزریق برسد. حتماً شما هم با نگارنده هم نظرید که رعایتِ صف برای نابینایان کاری دشوار است؛ چه، ما نمی توانیم نفر جلو تر از خودمان را به سادگی تشخیص دهیم و هم فاصله مان را با او حفظ کنیم و هم از حرکت کردنش خبردار شویم و همراهِ بقیه با صف پیش برویم. ابزاری که جودی استفاده کرده دقیقاً همین کار را برایش آسان کرده است. لایدار قادر است حضور یک فرد در دو متری را تشخیص دهد و در صورت نیاز، می تواند به شما اطلاع دهد که در حین حرکت، چند قدم دیگر مانده تا به او برسید. به این ترتیب دیگر برخوردی میان شما و فرد جلویی به وجود نخواهد آمد. ما که آیفون برایمان حکم خرمای سرِ نخیل را دارد اما اگر یکی از این گوشی ها در دسترسمان بود، در روزگاری که انگار کرونا را باید عضوی از جامعه مان به حساب بیاوریم، می توانستیم به چنین ابزاری اتکا کنیم تا فاصله گذاری اجتماعی را به درستی رعایت کنیم. از تکنولوژی لایدار در دو سه تا از اپلیکیشن های آیفون استفاده شده است. در باره تاریخچه و نحوه عملکرد این فناوری و چگونگی استفاده اپل از لایدار در آیفون و خدماتی که به کمکش توانسته به نابینایان ارائه دهد، در نسخه صوتی پیشخوان به تفصیل خواهید شنید.

در خانه نمانید

از این شعار نه تعجب کنید و نه به خودتان بگیریدش. ما همچنان تا می توانیم باید در خانه بمانیم وگرنه اسیر چنگال ویروس تاجدار خواهیم شد. این شعارِ یک نابینای کانادا نشین است که احتمالاً خود و بسیاری از اطرافیانش هر دو دُزِ واکسنشان را زده اند. «لورانس گانثر»، مهمانِ آخرین شماره از پادکست «آیْز آن ساکْسِس» است. او یک نابینای ماهیگیر، فیلمساز و ماجراجو است. پنجاه و چند سال دارد و از میان ورزش ها و تفریحاتِ خارج از خانه، همه جوره اش را تجربه کرده است. از ماهیگیری بگیر تا کوه نوردی و شکار و امثالهم. اما بهانه حضورش در این شماره از این پادکست، نه مرور ماجراجویی هایش، که معرفی پادکستی است که اخیراً دست به کارِ ساختش شده است. او تا به حال دوازده شماره از پادکست «تفریحاتِ بیرون از خانه با لورنس گانثر» را منتشر کرده است. او این پادکست را برای مخاطبان نابینا می سازد و در آن برای این گروه توضیح می دهد که چطور می توانند انجام چنین تفریحاتی را شروع کنند و چه مهارت هایی را باید تقویت کنند که بتوانند در چنین فعالیت هایی حضور مؤثر و مثبت داشته باشند. این، دومین پادکستی است که لورنس تولیدش را به عهده می گیرد. پیش از این، او پادکست دیگری را به مدت نُه سال تولید می کرده که البته مخاطبان آن لزوماً نابینایان نبودند و او آن را برای مخاطبان علاقمند به مسائل گوناگون دنیای وحش و طبیعتِ بکر تولید می کرده است. ویژگی پادکست تازه لورنس که مجری آیز آن ساکسس هم به آن اشاره می کند این است که بر خلاف گفتگو های معمولِ پادکستی که میزبان گفتگو یک نابینا را دعوت می کند که فعالیت خاصی انجام داده و از او می خواهد در باره تجربیاتش صحبت کند، لورنس خودش همه این فعالیت ها را انجام داده و قادر است تجربیات و احساساتش را به دقیق ترین شکل ممکن در اختیار شنونده نابینایش بگذارد. در کمال تعجب از لورنس می شنویم که او همه فرآیند ماهیگیری را خودش به تنهایی انجام می دهد. از راندن قایق تا مدیریت کردن قلاب. او از انواع مسیریاب ها و قطبنما ها و دیگر ابزار های گویا برای مسیریابی استفاده می کند. قایقش را به وسط دریاچه هدایت می کند و ساعت های درازی را دور از سر و صدای زندگیِ انسانی، به آوای وحش گوش می سپارد و این میان ماهی هم صید می کند. لورنس مدعی است در طول سال هایی که به ماجراجویی مشغول است، بیش از دویست بار در مسابقاتی که با حضور ماهیگیران بینا برگزار شده شرکت کرده و بار ها برنده شده است. او از تلفیق سگِ راهنما، عصا و در برخی مواقع همراهان بینا کمک می گیرد تا پروژه های ماجرا جویانه اش را به سر انجام برساند. لورنس در پادکستی که برای نابینایان تولید می کند، در باره این تکنیک ها هم توضیح می دهد. در نسخه صوتی پیشخوان به جنبه های مختلف زندگی لورنس بیشتر پرداخته ایم. همچنین گفتنی است لورنس وبلاگی را هم به منظور آشنا کردن نابینایان با ماهیگیری راه اندازی کرده و در آن در باره تجهیزات لازم برای انجام این کار و حواشی دیگر این رشته برای نابینایان توضیح می دهد.

پیگیری پروژه اتومبیل های خود ران در فدراسیون ملی نابینایان آمریکا

در دومین شماره ای که از پیشخوان منتشر شده بود در باره چالشی به ابتکار فدراسیون ملی نابینایان آمریکا نکاتی را با شما در میان گذاشتیم؛ چالشی به نام رانندگی نابینایان که قرار است توجه تولید کنندگان اتومبیل های خود ران را به این نکته جلب کند که اگر قرار است چنین وسایط نقلیه ای به تولید انبوه برسند، حتماً باید تمهیداتی در طراحی شان لحاظ شود که برای نابینایان هم قابل استفاده باشد. حالا در شماره ماه ژوئن «بریل مانیتور»، متولیان این طرح توضیح می دهند که قرار است در پاییز امسال، رکورد سرعت رانندگی نابینایان شکسته شود. ظاهراً هماهنگی های لازم با گینس هم صورت گرفته است. فدراسیون برای این کار، «دَن پارْکِر» را در نظر گرفته است؛ او که هم اکنون ۵۱ سال دارد، در سال ۲۰۱۲ در یک مسابقه اتومبیل رانی در اثر یک تصادف سنگین بینایی اش را از دست داده است و حالا می خواهد با شکستن رکورد گینس، آن فاجعه را به یک موفقیت بزرگ برای خودش تبدیل کند. دن برای تأمین مخارج این کار، وبسایتی را به راه انداخته که در آن گزارش پیشرفتش را منتشر می کند و در کنارش خودکار هایی را هم که صفر تا صد تولیدش را خودش به عهده دارد، به فروش می رساند. او در این وبسایت از مردم می خواهد با خرید خودکار، از پروژه اش حمایت کنند.

بریل مانیتور در شماره ماه ژوئن در مقاله ای به طور مفصل به یک موضوع جالب در خصوص آموزش های جهتیابی و حرکت پرداخته است؛ «لورا میلِر» در این نوشته طولانی ضمن مرور یک خاطره از فرآیندی که خودش برای یادگیری تکنیک های جهتیابی و حرکت طی کرده، به این مسأله اشاره می کند که داشتن آگاهی و رضایتِ کامل نسبت به جزئیات فرآیند آموزش از سوی فرد یاد گیرنده، نقشی حیاتی در پروسه آموزش ایفا می کند و حتماً لازم است پیش از شروع آموزش، نکاتی درباره مسیری که قرار است پیموده شود و خطرات احتمالی آن مسیر و دشواری هایی که فرد نابینا قرار است با آنها مواجه شود، به اطلاع فرد برسد. قصه تجربه لورا میلر و تأثیرش بر دیدگاه او در خصوص آموزش جهتیابی و حرکت را در نسخه صوتی پیشخوان خواهید شنید.

«پاشو تکون بخور»، کارزاری به منظور برگشتن نابینایان به میان جامعه

قبلاً در پیشخوان خوانده و شنیده بودید که «بریل فُروم»، ماهنامه ای که «شورای نابینایان آمریکا» آن را منتشر می کند، برای هر شماره اش یک موضوعِ محوری در نظر می گیرد و آن را از دیدگاه های گوناگون واکاوی می کند. در شماره ماه ژوئن این ماهنامه، سلامت جسمی افراد آسیب دیده بینایی به عنوان موضوع محوری در نظر گرفته شده و مباحث جالبی به قلم نویسندگان متعدد در این باره مطرح شده است. اما شاید جالب توجه ترین موضوع، خبر راه اندازی یک کارزار ملی در این شورا است که قرار است در نتیجه این کارزار، نابینایان بتوانند با عبور از دوران خانه نشینیِ ناشی از پانْدِمی، دوباره به میان جامعه باز گردند. شورا نام این کارزار را «پاشو تکون بخور» گذاشته است. کارزاری که به مدت سه سال به طول خواهد انجامید و شروعش هم در روز ۱۷ ژوئیه همزمان با کنوانسیون سالانه شورا خواهد بود. در این کارزار که با یک پیاده روی دسته جمعی آغاز می شود، افراد قرار است با کمک های مالی یا انواع کمک های دیگر شرایطی را فراهم کنند تا نابینایانی که به خاطر خانه نشینیِ طولانی سلامتیشان به خطر افتاده یا انواع و اقسام اختلالات را در حوزه سلامتی تجربه کرده اند بتوانند اختلالات را اصلاح کنند و به آغوش جامعه برگردند. شورا در این پروژه تلاش خواهد کرد دسترسی نابینایان به تجهیزات کمکی در حوزه سلامت را تسهیل کند. اگر می خواهید از جزئیات این کارزار و ایده ای که آن را شکل داده بیشتر بدانید، با من در نسخه صوتی پیشخوان همراه شوید.

دانلود پادکست پیشخوان

منبع: ماهنامه ی مانا.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

دوازده + شانزده =

لطفا پاسخ عبارت امنیتی را در کادر بنویسید. *