got2act گروه تئاتر نابینا-ناشنوایان انگلیسی

شهر perth چهارمین شهر پر جمعیت استرالیاست و در غرب این کشور واقع شده است.
مدتیست ساکنان پرث گروهی از بازیگران تئاتر را میزبانی میکنند که ماجرایشان قدری با گروههایی که تا به حال به شهرشان آمده اند متفاوت است. تفاوت این گروه تئاتر با سایر گروهها در این است که اعضایش را نوجوانانی تشکیل میدهند که همگی علاوه بر نابینایی، دچار عارضه ناشنوایی هم هستند. بازیگران این گروه که از انگلستان مهمان پرثیها شده اند میکوشند با استفاده از تئاتر، میزبانان خود را نسبت به پدیده معلولیت آشناتر کنند. «got2act» نام این گروه است که بیشتر اعضایش علاوه بر معلولیت بینایی و شنوایی، دچار معلولیتهای دیگری هم هستند و چیزی در حدود سه سال از تأسیسش میگذرد. «simon Allison»، پایه گذار این گروه نمایشی، نیاز معلولین به حضور در مشارکتهای اجتماعی را به عنوان یکی از اصلیترین علتهای تشکیل این گروه برمیشمرد و میگوید: «من متوجه شدم این گروه از معلولین پس از فراغت از تحصیل، از شانس کمی برای یافتن جایگاه اجتماعی مناسب برخوردارند. ما چند جلسه تمرین بازیگری برایشان برگزار کردیم و دریافتیم که میتوانیم نسبت به نتیجه این کار امیدوار باشیم.» الیسون می افزاید: « علیرغم معلولیت و محدودیتهای ناشی از آن، این بازیگران بازی خوبی را از خود به نمایش میگذارند.»

آنها نمایشهایشان را تا به حال در بسیاری از شهرهای اروپا اجرا کرده اند. «angela wills»، مدیر یکی از انجمنهای مردمنهاد شهر پرث است که در کنفرانسی بین المللی مربوط به افراد نابینا-ناشنوا در شهر بلفاست اجرای این گروه را دیده است و با استفاده از کمکهای خیریه، امکانی را فراهم کرده تا «got2act» بتواند در استرالیا هم روی صحنه برود. پنج نفر از بازیگران این گروه حالا در استرالیا هستند و به اجرای نمایش میپردازند.

یکی از بهترین اجراهای این گروه وقتی شکل گرفت که آنها نمایشنامه جدیدی را در باره چگونگی تشکیل گروهشان به روی صحنه بردند. «تجربه سفر به استرالیا بسیار هیجان انگیز بود. ما در موقعیتهایی قرار گرفتیم که هیچ وقت تصورش را هم نمیکردیم.» «این که به مردم بفهمانی چه احساسی داری و آدمهایی را ببینی که با تو احساس مشترک دارند بسیار دلگرم کننده است.» اینها جملاتی است که بازیگران گروه در پاسخ خبرنگارانی که در باره تجربه سفرشان به استرالیا از آنها میپرسند میگویند. الیسن در باره بازیگرانش میگوید: «در آغاز راه، آنها حتی جرأت بازی مقابل والدین خود را هم نداشتند اما به مرور آنقدر اعتماد به نفس پیدا کردند که در یک سالن با جمعیت ۵۰۰ نفر به روی صحنه رفتند.» استرالیاییها و انگلیسیها در تلاشند تعداد تبادلاتی از این دست را در میان انجمنهای خود افزایش دهند. چرا که معتقدند فعالیتهایی از این دست میتواند دیوار انزوایی را که در اثر فقدان بینایی و شنوایی دور این افراد شکل گرفته، بشکنند.
منبع: ایران سپید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

1 × پنج =

لطفا پاسخ عبارت امنیتی را در کادر بنویسید. *