با سلام و احترام به همراهان وبسايت ويژه ی نابينايان شرکت دانش بنیان پکتوس. در پنجمین شماره ی هفته نامه ی دنیای موبایل و کامپیوتر و در صفحه ی اخبار کامپیوتر، پنج خبر از دنیای سخت افزار و نرم افزار کامپیوتر یا رایانه تقدیم شما گرامیان میگردد.
امنیت ابری به کمک بانک ها و فین تک ها خواهد آمد
ابر آروان در جریان هشتمین همایش سیاست های پولی و مشکلات بانکداری، از اضافه شدن امکان اوپن سسمی به CDN اختصاصی بانکی ابرآروان خبر داد.
به گزارش زومیت، «اوپن سسمی» (OpenSesame) یا «کنجد کنجد بازشو» اسم رمزی است که به نهادهای حساس مالی، ازجمله بانک ها، کمک خواهد کرد بدون در اختیار قراردادن «کلید خصوصی» خود به اپراتورهای CDN، از امکانات بی نظیر امنیتی این شرکت ها استفاده کنند.
مجتبی مصطفوی، معمار فناوری و تجارت ابر آروان، در حاشیه ی هشتمین همایش سیاست های پولی و مشکلات بانکداری و تولید گفت: امکان اوپن سسمی به CDN اختصاصی بانکی ابر آروان افزوده شده که با مشارکت داتین به شبکه ی مالی کشور سرویس دهی می کند. سرویس دهی این ابر امنیتی ازطریق فرایند Remote Private Key Offloading و با درنظرگرفتن الزامات شاپرک و شبکه ی بانکی ایران است و از این پس عرضه کنندگان خدمات آنلاین مالی بدون در اختیار گذاشتن کلید خصوصی شان می توانند امن تر و سریع تر از گذشته به کاربرانشان سرویس دهی کنند. همچنین، راهکاری قطعی برای حل مشکلات حملات DDoS دراختیار داشته باشند.
در دو سال گذشته، CDN بانکی ابر آروان بزرگ ترین حملات سایبری کشور را از بانک های داخلی دفع کرده و به گفته ی مصطفوی، ابر آروان با افزودن این امکان به زیرساخت ابری خود، جزو دو عرضه کننده ی CDN در جهان است که چنین خدمتی ارائه می دهد و به کمک آن، امکان استفاده از CDN و DDoS Protection با بیشترین سطح امنیت، برای مشتریان به روز صنعت مالی و بانکی کشور فراهم شده است.
عرضه کنندگان خدمات آنلاین مالی، مانند بانک ها، مؤسسه های مالی، کارگزاری ها، صندوق های سرمایه گذاری، شرکت های تأمین سرمایه و استارتاپ های حوزه ی فین تک (Fintech) همواره درمعرض خطر حملات سایبری، به ویژه حمله ی منع سرویس توزیع شده یا DDoS هستند. افزون بر این، سرعت پاسخ گویی به کاربران وب سایتشان اهمیت فراوانی دارد که نیازمند به کارگیری راهکارهای ابری در پاسخ به این نیازها هستند؛ اما استفاده ی سنّتی از خدمات CDN به در اختیار گذاشتن کلید خصوصی به عرضه کنندگان خدمات CDN نیاز دارد. این در حالی است که فعالان صنعت مالی کشور بنابر الزامات امنیتی، امکان در اختیار گذاشتن کلید خصوصی خود برای دسترسی به این خدمات را ندارند.
هوش مصنوعی IBM با اسکن چشم، گلوکوم را تشخیص می دهد
هوش مصنوعی IBM قادر به تشخیص زودهنگام بیماری گلوکوم یا آب سیاه خواهد بود. تشخیص دیرهنگام گلوکوم عامل اصلی نابینایی دائمی در بیماران مبتلا به اختلالات چشمی است.
به گزارش زومیت، آب سیاه یا گلوکوم به گروهی از اختلالات چشمی با دلایل متفاوت گفته می شود که روی عصب بینایی چشم تأثیرگذارند و در صورت معالجه نشدن به نابینایی منجر می شوند. گلوکوم دومین عامل نابینایی جهان شناخته شده است. آمارها نشان می دهد درحدود ۳.۵ درصد افراد ۴۰ ساله و بزرگ تر، حدود ۶۰.۵ میلیون نفر در سال ۲۰۱۰، دچار گلوکوم هستند. انتظار می رود در سال های آینده، آمار مبتلایان به این بیماری افزایش پیدا کند.
تشخیص زودهنگام و درمان گلوکوم می تواند از نابینایی دائمی بیمار جلوگیری کند. در مواردی، فرد بیمار مبتلا به گلوکوم بدون آنکه بیماری وی تشخیص داده شود، حتی تا ۴۰ درصد بینایی خود را از دست داده است. درنتیجه، تشخیص به موقع گلوکوم می تواند راهکاری برای جلوگیری از نابینایی باشد.
دانشمندان در بخش تحقیقات IBM و دانشگاه نیویورک، از روش غیرتهاجمی هوش مصنوعی برای تشخیص الگوهای مشخص گلوکوم در داده های مربوط به تصاویر روی شبکیه ی چشم بهره گرفتند و دستاوردهای خود را در قالب مقاله ای علمی منتشر کردند. انتظار می رود نتایج این تحقیق در انجمن تحقیقات بینایی و چشم پزشکی نیز ارائه شود. راحیل گارناوی، از محققان ارشد و مدیر تحقیقاتی IBM، در پست وبلاگ گفت: از نظر بیولوژیکی، رابطه ای بین بینایی و ساختار شبکیه وجود دارد. در تحقیقات انجام شده، سعی کردیم وضعیت بینایی را ازطریق ساختار چشم بررسی کنیم.
یکی از مشکلات مربوط به آزمایش های مرسوم برای تشخیص گلوکوم آن است که معمولا تشخیص بیماری برمبنای اطلاعاتی استوار است که خود فرد بیمار به پزشک ارائه می دهد. برخی مطالعات نشان می دهد عواملی ازجمله هوشیاری و زمان آزمایش در ساعات روز، می تواند بر نتایج تشخیصی تأثیر بسزایی داشته باشد و نتایج را تحت تأثیر قرار دهد.
سیستم مبتنی بر هوش مصنوعی IBM از تصاویری سه بعدی توموگرافی شبکیه (OCT) برای تشخیص گلوکوم استفاده می کند. به الگوریتم یادگیری ماشین آموزش داده می شود مقادیر و شاخص های مربوط به آزمون میدان بینایی یا VFI را بررسی کند. باتوجه به بررسی ها، معلوم شد میزان خطای این سیستم مبتنی بر هوش ماشینی، تنها ۲ درصد بوده است. درنتیجه، الگوریتم تشخیص گلوکوم IBM می تواند درمقایسه با آزمایش های سنّتی برای بررسی اعصاب شبکیه، دقت بیشتری داشته باشد. گارناوی در ادامه ی صحبت هایش اضافه می کند: آزمون میدان بینایی یا VFI می تواند وضعیت بینایی چشم را مشخص کند. سیستم های مبتنی بر هوش مصنوعی می توانند علاوه بر ارائه ی نتایج دقیق تر، فرایند بررسی وضعیت سلامت چشم بیمار را با سرعت بیشتری بررسی می کنند. براساس مطالعات، اطلاعات ساختاری که توسط OCT گرفته می شود، حاوی داده هایی است که وضعیت بینایی چشم را نشان می دهد. این اطلاعات برای متخصصان بسیار مفید خواهد بود و درنهایت، به تشخیص زودهنگام گلوکوم منجر خواهد شد.
محققان IBM معتقد هستند الگوریتم مبتنی بر هوش مصنوعی جدید می تواند اطلاعات دقیق تری در اختیار پزشکان قرار دهد و دیگر نیازی به چندین آزمایش مختلف نخواهد بود. گارناوی اضافه کرد: اساس کار ما برپایه ی فناوری های نوین بنا نهاده شده که می تواند با استفاده از روش های مناسب تجزیه و تحلیل به سرعت وضعیت بیماری و اختلال بینایی را تشخیص دهد. چنین قابلیتی می تواند به صورت حرفه ای به تشخیص زودهنگام اختلالات بینایی پیشرفته کمک کند که خود به درمان سریع تر و جلوگیری از نابینایی بیماران مبتلا به گلوکوم منجر می شود.
آی بی ام، تنها شرکتی نیست که به توسعه ی روش های مبتنی بر هوش مصنوعی برای تشخیص بیماری های چشم توجه نشان می دهد. بخش سلامتی آلفابت با نام Verily نیز برنامه های مطالعاتی برای سلامت در پیش گرفته است. وریلی و بخش تحقیقاتی هوش مصنوعی گوگل، سیستمی برای تشخیص رتینوپاتی دیابتی (DR) توسعه دادند. این سیستم مبتنی بر هوش مصنوعی در بیمارستان تخصصی چشم آراویند در مادوری هند بهره برداری شد. همچنین، استارتاپ Idx نیز در سال ۲۰۱۸ موفق شد سرمایه ی ۳۳ میلیون دلاری برای سیستم تشخیص رتینوپاتی دیابتی مبتنی بر هوش مصنوعی جذب کند. پیش تر نیز گفته شده بود هوش مصنوعی دیپ مایند می تواند ۹۴ درصد بیماری های چشم را تشخیص دهد.
برنامه های یونیورسال ویندوز 10 به پایان راه رسیدند
طبق گفته ی پاول توروت، تحلیلگر مطرح مسائل مایکروسافت، برنامه های یونیورسال ویندوز 10 به زودی از این پلتفرم کنار خواهند رفت.
به گزارش زومیت، به نظر می رسد یکی دیگر از پروژه های جاه طلبانه ی مایکروسافت به پایانِ راه خود نزدیک شده است. برنامه های یونیورسال ویندوز ۱۰ که روزی قرار بود تجربه ای مشترک از اجرای اپلیکیشن ها را روی دستگاه های مختلف ویندوز ۱۰ به ارمغان بیاورد، اکنون دیگر همان استقبال اندکِ توسعه دهندگان در سال های گذشته را نیز ندارد. مایکروسافت از سال ۲۰۱۵، شبانه روز روی این پروژه ی بزرگ وقت گذاشته بود تا از این طریق بتواند توسعه دهندگان را به ساخت اپلیکیشن برای طیف وسیعی از دستگاه های اجراکننده ی ویندوز ۱۰ شامل موبایل، تبلت، پی سی، هولولنز، سرفیس هاب و ایکس باکس ترغیب کند.
با وجود این، اکنون شرایط کاملا دگرگون شده است. با گذار از دوران برنامه های یونیورسال، ردموندی ها پروژه ی Centinnial را رونمایی کردند که به واسطه ی آن توسعه دهندگان می توانستند بدون هیچ تغییری در کد، برنامه ی Win32 خود را در استور مایکروسافت منتشر کنند. در این اواخر نیز، آن ها به وب اپلیکیشن های پیش رونده روی آوردند که برنامه های تحت وب را با ویژگی های بومی ویندوز ادغام می کرد.
تلاش های اخیرِ مایکروسافت برای ترغیب توسعه دهندگان شامل اجازه ی دسترسی به APIهای یونیورسال بود که پیش تر در پلتفرم های قدیمی تر دات نت و WPF و WinForms استفاده می شدند؛ APIهایی نظیر موقعیت جغرافیایی و هوش مصنوعی ویندوز و یادگیری ماشین.
حال طبق گفته ی پاول توروت (Pavel Thurrott)، یکی از تحلیلگران مسائل مایکروسافت، بازی برای پلتفرم یونیورسال تمام شده و توسعه دهندگان دلیل قانع کننده ای برای پشتیبانی از این پلتفرم نمی بینند. نیاز به برنامه نویسی مجدد اپلیکیشن و محدود بودنِ طیفِ کاربران، از دیگر دلایل منع کننده ی توسعه دهندگان برشمرده می شود.
ضعف پلتفرم یونیورسال بر فروشگاه نرم افزاری ویندوز ۱۰ نیز تأثیر منفی خواهد گذاشت. ازآنجاکه اکنون با پشتیبانی رسمی ویندوز ۱۰ از وب اپلیکیشن های پیش رونده، کاربران می توانند مستقیما ازطریق مرورگر برنامه ی مد نظرشان را نصب کنند، موضوع یادشده تأثیرگذاری دوچندان خواهد داشت.
توروت می گوید: تا آنجاکه می دانم، برنامه های بومی آینده ی ویندوز رابطه ی اندکی با مایکروسافت استور خواهند داشت. انتظار ندارم این فروشگاه حذف شود؛ اما انتظار دارم پلتفرم یونیورسال ویندوز، به خصوص روی نسخه ی دسکتاپِ ویندوز، کنار گذاشته شود. در این میان، مایکروسافت استور اهمیت کمتری برای اغلب کاربران و توسعه دهندگان پیدا خواهد کرد.
پیش تر مایکروسافت بخش موسیقی و کتاب را از فروشگاه خود حذف کرده بود که شائبه هایی درباره ی توقف فعالیت مایکروسافت استور را به وجود آورده بود. حال باید منتظر ماند و دید که غول نرم افزاری دنیا چه تصمیمی در آینده اتخاذ خواهد کرد.
تکنیک جدیدی برای ساخت باتری های لیتیوم با دوام
پژوهشگران پوششی نانو از جنس نیترید بور را برای تثبیت الکترولیت های جامد درون باتری های لیتیوم فلزی توسعه دادند که علاوه بر تضمین ایمنی باتری، عمر آن را نیز افزایش می دهد.
به گزارش زومیت، با افزایش وابستگی به منابع تأمین انرژی دستگاه های قابل حمل و رواج وسایل نقلیه ی برقی، موضوع بهبود قابلیت ذخیره ی انرژی و افزایش طول عمر و در عین حال ایمن بودن باتری اهمیت بیشتری پیدا می کند. به تازگی گروهی از پژوهشگران دانشگاه کلمبیا تحت هدایت یوآن یانگ اعلام کرده اند که با ایجاد یک پوشش نانویی از نیترید بور برای تثبیت الکترولیت های جامد موجود در باتری های لیتیوم فلزی، روشی برای افزایش طول عمر و ایمنی باتری پیدا کرده اند. یافته های آن ها در مجله ی Joule منتشر شده است.
اگرچه باتری های لیتیوم یون معمولی در حال حاضر به طور گسترده در زندگی روزمره مورد استفاده قرار می گیرند، ولی آن ها دارای تراکم انرژی پایینی هستند که منجر به کوتاه تر شدن طول عمر باتری می شود و به علت اینکه درون آن ها الکترولیت مایع قابل اشتعالی وجود دارد، امکان آتش گرفتنشان نیز وجود دارد.
تراکم انرژی در باتری های لیتیوم یون می تواند ازطریق جایگزینی آند گرافیتی باتری با فلز لیتیوم بهبود پیدا کند: ازنظر تئوریکی، ظرفیت فلز لیتیوم درمقایسه با گرافیت، ازنظر مقدار شارژی که می تواند تحویل دهد، تقریبا ۱۰ برابر بیشتر است. اما در جریان آبکاری لیتیوم، اغلب دندریت هایی شکل می گیرند و اگر این ریشه ها به غشای جداکننده ی باتری نفوذ کند، می تواند مدارهای کوتاهی ایجاد کند که ازنظر ایمنی باتری یک مشکل محسوب می شود. یانگ می گوید:
ما تصمیم گرفتیم که روی الکترولیت های جامد سرامیکی تمرکز کنیم. آن ها درمقایسه با الکترولیت های قابل اشتعال معمول موجود در باتری های لیتیوم، ازنظر ایمنی و تراکم انرژی بهتر هستند. ما مخصوصا به باتری های لیتیومی جامد قابل شارژ علاقمندیم زیرا آن ها کاندیداهایی برای ذخیره انرژی های نسل آینده هستند.
اکثر الکترولیت های جامد، سرامیکی هستند و بنابراین غیرقابل اشتعال هستند. این امر موجب مرتفع شدن نگرانی های مرتبط با ایمنی باتری می شود. علاوه بر این، الکترولیت های جامد سرامیکی دارای قدرت مکانیکی بالایی هستند و می توانند مانع از رشد دندریت های لیتیومی شوند. در چنین شرایطی می توان از فلز لیتیوم به عنوان آند باتری استفاده کرد. با این حال، بیشتر الکترولیت های جامد دربرابر لیتیوم ناپایدار بوده و به راحتی توسط فلز لیتیوم خورده می شوند و بنابراین در این باتری ها قابل استفاده نیستند. کویان چنگ نویسنده ی دیگر مقاله می گوید:
لیتیوم فلزی است که برای افزایش تراکم انرژی ضروری است و بنابراین مهم است که ما بتوانیم از آن به عنوان آند الکترولیت های جامد استفاده کنیم. به منظور انطباق الکترولیت های جامد ناپایدار به کاربردهای حقیقی، ما باید لایه ی محافظ پایداری (ازنظر شیمیایی و مکانیکی) را توسعه دهیم تا بتوانیم از الکترولیت های جامد دربرابر آند لیتیوم محافظت کنیم. این واسط باید ازنظر الکتریکی بسیار عایق باشد و در عین حال ازنظر یونی رسانا باشند یعنی امکان انتقال یون های لیتیوم را فراهم کند. علاوه بر این، این واسط باید بسیار نازک باشد تا موجب کاهش تراکم انرژی باتری نشود.
صفحه ی لیتیم آلومینیوم تیتانیوم فسفات (LATP) به محض تماس با فلز لیتیوم کاهش می یابد. واکنش جانبی شدید بین لیتیوم و الکترولیت جامد طی چندین چرخه باتری را از کار می اندازد. یک غشای مصنوعی نیترید بور ازلحاظ شیمیایی و مکانیکی دربرابر لیتیوم مقاوم است. این غشا ارتباط الکتریکی LATP و لیتیوم را قطع می کند ولی در عین حال با ممکن ساختن جریان یونی، موجب پایداری چرخه می شود. مسیرهای یونی با استفاده از پلی اتیلن اکسید (ٰPEO) ایجاد می شود.
پژوهشگران برای پرداختن به این چالش ها، با همکاران خود در آزمایشگاه ملی بروکهیون و دانشگاه شهر نیویورک همکاری کردند. آن ها از رشته های نانویی نیترید بور به عنوان لایه ی محافظ ممانعت کننده از تماس الکتریکی بین فلز لیتیوم و رسانای یونی (الکترولیت جامد) استفاده کردند. علت استفاده ی آن ها از نیترید بور این بود که این ماده ازلحاظ شیمیایی و مکانیکی دربرابر فلز لیتیوم پایدار است و درجه ی بالایی از عایق سازی الکتریکی را مهیا می کند. پژوهشگران لایه ی نیترید بور را طوری طراحی کردند تا مجراهایی داشته باشد که یون های لیتیوم از آن ها بتواند عبور کند. در این شرایط نیترید بور به عنوان یک عایق عالی عمل می کند. علاوه بر این، دسترسی به نیترید بور و آماده سازی آن آسان است. چنگ می گوید:
درحالی که در مطالعات پیشین از لایه های محافظ پلیمری استفاده می شد که ضخامت آن ها به ۲۰۰ میکرومتر هم می رسید، رشته های مورد استفاده در این طرح تنها ۵ تا ۱۰ نانومتر ضخامت دارند و در چنین حدی از نازکی، تراکم انرژی باتری پایین نمی آید و عمل محافظت نیز به خوبی انجام می شود. این ماده، کاملا از هجوم فلز لیتیوم به الکترولیت جامد ممانعت می کند. درست مانند یک جلیقه ی ضد گلوله، ما برای الکترولیت های جامد ناپایدار یک جلیقه ی ضد فلز لیتیوم توسعه دادیم و با این نوآوری طول عمر باتری های لیتیوم بیشتر می شود.
اکنون پژوهشگران در حال پیاده کردن روش خود روی طیف وسیعی از الکترولیت های جامد ناپایدار و نیز بهینه کردن بیشتر لایه ی محافظ هستند. آن ها انتظار دارند که بتوانند باتری های جامد دارای عملکرد بالا و طول عمر طولانی را به مرحله ی تولید برسانند.
برنامه نویس بلژیکی موفق به حل پازل فراموش شده ی MIT شد
حل پازل MIT که حتی مدیران آزمایشگاه CSAIL هم آن را فراموش کرده بودند، قرار بود ۳۵ سال طول بکشد. ولی در کمال شگفتی، برنامه نویسی جوان و بدون تحصیلات آکادمیک، تنها در عرض ۳.۵ سال پازل را حل کرد.
به گزارش زومیت، در ابتدای آوریل ۱۹۹۹، یک کپسول زمان برای معمار سرشناس آن زمان، فرانک جیری (Frank Gehry) به همراه دستورالعملی فرستاده شد که نحوه ی استفاده از آن در طراحی ساختمانی که درنهایت تبدیل به آزمایشگاه هوش مصنوعی و علوم کامپیوتر MIT موسوم به CSAIL شد، را توضیح داده بود. این کپسول زمان در اصل موزه ی تاریخ کامپیوتر محسوب می شد که شامل ۵۰ مورد از اقلامی بود که توسط افرادی مانند بیل گیتس و تیم برنرز-لی (Tim Berners-Lee)، خالق دنیای وب، استفاده شده است.
در پازل ریوست، پس از ۸۰ تریلیون بار محاسبه ی مجذور اعداد و چند عملیات کوچک دیگر، عبارتی تبریک آمیز تولید خواهد شد
قرار نبود که این کپسول زمان را زودتر از ۳۵ سال باز کنند، مگر اینکه کسی بتواند پازل رمزنگاری شده ای (cryptographic) که در طراحی آن تعبیه شده بود را حل کند. پازل مذکور را ران ریوست (Ron Rivest) طراحی کرده بود که حرف آر (R) ابتدایی در کلمه ی اختصاری RSA اشاره به او دارد. RSA، بدون شک، یکی از مهم ترین پروتکل های رمزنگاری تاریخ است که تاکنون ساخته شده است. او می گوید قرار نبود این پازل خیلی پیچیده باشد؛ بلکه فقط هدفش این بود طوری طراحی شود که حل آن توسط کامپیوتر دقیقا ۳۵ سال طول بکشد؛ نه کمتر و نه بیشتر.
۱۵ آوریل ۲۰ سال پس از روزی که ریوست این پازل را معرفی کرد، برنارد فابروت (Bernard Fabrot)، یک برنامه نویس بلژیکی بدون تحصیلات آکادمیک، موفق به حل آن شد. دستورالعمل اصلی پازل می گوید که راه حل آن را باید به مدیر آزمایشگاه علوم کامپیوتر ارسال کرد، ولی فابروت از اینکه می دید این آزمایشگاه دیگر وجود ندارد، بسیار شگفت زده بود. در حقیقت، آزمایشگاه نامبرده در سال ۲۰۰۳ با آزمایشگاه هوش مصنوعی دانشگاه MIT ادغام شد تا CSAIL شکل بگیرد. او می گوید که دانیلا راس (Daniela Rus)، مدیر فعلی آزمایشگاه CSAIL، روحش هم از وجود چنین معمایی خبر نداشت.
در پازل ریوست، باید نتیجه ی ۸۰ تریلیون بار محاسبه ی مجذور یک عدد را محاسبه کرد. به عنوان مثال، مجذور عدد دو برابر است با چهار؛ مجذور چهار برابر است با ۱۶ و به همین منوال این عملیات را باید ۸۰ تریلیون بار تکرار کرد. در پایان، عدد حاصل و عددی که در دستورالعمل به آن اشاره شده است را باید در عملیات دیگری به کار برد تا به عدد جدیدی دست یافت که بتوان آن را به شکل یک عبارت کوتاه تبریک آمیز ترجمه کرد. ریوست و فابروت این عبارت را فاش نکرده اند؛ عبارت صحیح در زمان بازگشایی کپسول زمان در روز ۱۵ می اعلام خواهد شد.
نکته ی مهم در این معما، لزوم اجرای عملیات های ترتیبی است؛ یعنی، نباید انتظار داشت که با انجام محاسبات به صورت موازی، سریع تر به پاسخ صحیح دست یافت. برای رسیدن به پاسخ، در هر لحظه فقط می توان یکی از مراحل فرایند مجذورسازی را تنها با استفاده از پاسخی که از مرحله ی پیش به دست آمده است، انجام داد؛ بنابراین، استفاده از کامپیوترهای بیشتر یا حتی یک ابرکامپیوتر هیچ کمکی به حل مسئله نخواهد کرد. براساس قانون مور و باتوجه به مدت زمان مورد نیاز برای اجرای عملیات مجذورکردن اعداد در سال ۱۹۹۹، ریوست اینچنین برآورد کرده بود که محاسبه ی پاسخ این پازل تقریبا باید ۳۵ سال طول بکشد.
فابروت که به عنوان یک برنامه نویس و توسعه دهنده ی مستقل کار می کند، می گوید سال ۲۰۱۵ به طور تصادفی با این پازل برخورد کرد. اگرچه ریوست کد پازل را در ابتدا به صورت جاوا منتشر کرده بود، ولی فابروت به این نتیجه رسید که اگر از کتابخانه گنو (GNU Multiple Precision Arithmetic Library) استفاده کند بهتر می تواند آن را حل کند. این ابزار، نرم افزاری رایگان و غنی از توابع مختلف است که با استفاده از زبان برنامه نویسی C و برای انجام دقیق محاسبات ریاضی طراحی شده است. بنابراین او یکی از هسته های پردازنده ی مرکزی کامپیوتر شخصی خود را به انجام عملیات مجذورسازی اعداد اختصاص داد تا بتواند این پازل را حل کند. او می گوید کامپیوتر او به صورت ۲۴ ساعته در تمام طول هفته مشغول اجرای این عملیات بود و تنها وقفه هایی که در روند کار اتفاق می افتاد، زمانی بود که او به مسافرت می رفت یا جریان برق قطع می شد.
وی می گوید: به هیچکس جز دوستان نزدیکم نگفته بودم که دارم این پازل را حل می کنم. می دانستم که یک شانس بیشتر ندارم، اما اگر این حرف را به دیگران می گفتم آن ها می توانستند یک پردازنده ی قوی تر استفاده کنند و من را شکست بدهند.
سه و نیم سال بعد، فابروت درنهایت توانست ۸۰ تریلیون عملیات مجذورسازی را به اتمام برساند و راه حلی برای پازل پیدا کند. او، در بهترین زمان ممکن توانسته بود به این مرحله برسد. خودش از این موضوع خبر نداشت، ولی گروهی از دانشمندان علوم کامپیوتر و کارشناسان کریپتوگرافی در حال کار روی پروژه ای به نام کریپتوفاژ (Cryptophage) بودن که از سخت افزارهای ویژه ای بهره می بردند که به طور خاص برای حل پازل MIT طراحی شده بودند.
گروه کریپتوفاژ به رهبری سایمون پیفرز (Simon Peffers)، مهندس سابق اینتل، مشغول جست وجو برای یافتن توابع تأخیر معتبری بودند که بتوانند از آن ها به عنوان یک مکانیسم امنیتی برای بلاک چین هایی مانند اتریوم استفاده کنند. توابع تأخیر قابل تأیید، تحلیل مدرنی از کار اولیه ی ریوست درباره ی کریپتوگرافی دارای تأخیر زمانی است و راه حل آن ها تنها با استفاده از اجرای عملیات های ترتیبی به دست می آید. پیفرز می گوید گروه کریپتوفاژ در جریان پژوهش های خود به پازل ریوست برخورد کرد و فکر کردند که این معما، بستر خوبی برای آزمایش یافته های حاصل از پژوهش های آن ها است.
آن ها از ابتدای ماه مارس شروع به اجرای الگوریتمی کردند که اردینک ازتورک (Erdinc Ozturk)، پژوهشگری از دانشگاه Sabanci، آن را طراحی کرده بود و طوری بهینه سازی شده بود تا میزان وقفه های بین عملیات های مجذورسازی را کاهش بدهد. این الگوریتم با استفاده از یک آرایه ی دروازه ی برنامه پذیر در محل (FPGA) اجرا شد که تراشه ای چندمنظوره است که با هدف اجرای تنها یک الگوریتم خاص برنامه ریزی و طراحی شده است و همین عامل باعث می شود که نسبت به پردازنده های عمومی، از کارایی بیشتری برخوردار باشد. این مدار FPGA در زمان استفاده از الگوریتم ازتورک، عملکردی ۱۰ برابر سریع تر از پردازنده های گران قیمت تجاری دارند که نرم افزارهای غیر بهینه سازی شده را اجرا می کنند.
فابروت زمانی به پاسخ رسید که کریپتوفاژها با استفاده از ابزارهایی که به این منظور طراحی شده اند، تازه درصدد یافتن پاسخ برآمده بودند
گروه کریپتوفاژ باتوجه به کارایی محاسبات این تراشه برآورد کرده بودند که عصر روز دهم مه به پاسخ صحیح پازل MIT دست خواهند یافت؛ یعنی، دقیقا دو ماه بعد از آنکه محاسبات را شروع کردند؛ ولی، زمانی که به MIT رفتند تا آن ها را از این موضوع آگاه کنند، ریوست به آن ها گفت که از فابروت شکست سختی خورده اند.
ریوست می گوید: پیش از اینکه این دو نفر دقیقا در یک روز بیایند و بگویند سؤال شما را حل کردیم، هیچ کس پیش ما نیامده بود. تصادف شگفت انگیزی است.
ریوست به این نکته اعتراف می کند که میزان سختی پازل خود را اشتباه برآورده کرده است. پیش بینی پیشرفت های فناوری برای آینده های نسبتا دور کار مشکلی است و ریوست می گوید او به احتمال وقوع پیشرفت های غیرمنتظره ای مانند ابداع تراشه های EPGA توجه نکرده بود. این تراشه ها در گذشته به اندازه ی زمان حال پیچیده و در دسترس نبودند.
اگرچه کریپتوفاژها نتوانستند اولین کسانی باشند که این پازل را حل می کنند، ولی پیفرز می گوید آن ها هم در مراسم بازگشایی کپسول زمان که ۱۵ مه برگزار می شود، شرکت خواهند کرد. تنها طراحان کپسول هستند که از همه ی محتوای آن آگاه هستند و دیگران تنها می دانند که آن کپسول با مشارکت و همیاری افرادی مانند تیم برنرز-لی (مخترع شبکه ی جهانی وب)، باب متکالفی (مخترع اترنت)، بیل گیتس (یکی از سازندگان نسخه ی اصلی Altair BASIC، اولین محصول مایکروسافت) ساخته شده است. فابروت می گوید به شدت مشتاق است که نسخه ی اصلی Zork که یکی از اولین بازی های کامپیوترهای خانگی است و در این کپسول قرار دارد، را ببیند.