تلخ و شیرین های دنیای کم بینایی در روایت آن ورِ آبی ها

نویسنده: امید هاشمی: فعال رسانه ای

اگر بنا باشد پیشخوانِ این شماره را هم به سیاق ماه قبل آغاز کنیم، لاجرم باید از رفیق یوتیوبرمان جناب سامی سراغی بگیریم. «سَم سیوی»، صاحب و گرداننده کانال یوتیوبی «زندگی نابینایی»، در طول یک ماه گذشته حسابی پر کار بوده و سه چهار ویدئوی مفید ضبط و منتشر کرده است. او در طول ماه گذشته به اپلیکیشن مسیریابی «ویواک» و به روز رسانی تازه ای که برایش منتشر شده پرداخته؛ ویدئویی برای معرفی یک اپلیکیشن اندرویدی ضبط کرده که به نابینایان کمک می کند سینی حاوی ظروف لبالب از مایعات را به سلامت به مقصد برسانند؛ یک ویدئوی پانزده دقیقه ای هم با این مضمون تولید کرده که کاربران کم بینا، بهتر است چه تغییراتی بر روی مرورگر ها اعمال کنند تا تجربه بهتری از این نرم افزار ها داشته باشند و سر آخر هم در قالب یک ویدئوی ۲۳ دقیقه ای، یک درشت نمای جالب و پر امکانات را معرفی کرده است.

سام در آخرین ویدئویی که تا لحظه تنظیم پیشخوان بر روی کانال خود قرار داده به معرفی و بررسی «کلُوِربوک پرو» پرداخته است. این درشت نمای ۱۲و۵ اینچی که حدود پنج پوند یا تقریباً ۲.۲۵۰ کیلو وزن دارد، از جمله کامل ترین درشت نما هایی است که تا به حال در دسترس کم بینا ها قرار گرفته است. صفحه ای فول اچ دی (Full HD)،دو دوربین 4K، نویسه خوان نوری و موتور تبدیل متن به گفتار، از جمله امکاناتی است که در این دستگاه ۲۶۰۰ دلاری تعبیه شده است. سام برایمان توضیح می دهد که این دستگاه توأمان به صفحه لمسی و صفحه کلید فیزیکی مجهز شده و کاربران می توانند به دلخواه از هر کدام استفاده کنند. تمام قابلیت هایی که در صفحه لمسی در دسترس کاربران است، از طریق صفحه کلید فیزیکی هم قابل دسترسی خواهد بود. این دستگاه می تواند تصاویر را از یک تا شصت برابر بزرگ کند. همچنین دو دوربینی که در دستگاه طراحی شده به کاربر امکان می دهد همزمان به دو تصویر در فواصل دور یا نزدیک احاطه داشته باشد. به طور مثال، چنانچه کاربر بخواهد در فضای کلاس از این درشتنما استفاده کند، قادر خواهد بود یک دوربین را بر روی کتاب یا جزوه خودش تنظیم کند و دوربین دیگر هم نوشته های تخته را نشانش دهد. در چنین موقعیتی، صفحه ۱۲.۵ اینچی درشتنما دو نیم می شود و در هر نیمه، تصویرِ یکی از دوربین ها نمایش داده می شود. کاربر همچنین می تواند درشتنما را به گونه ای تنظیم کند که دو تصویر به صورت عمودی و زیر هم روی صفحه قرار گیرند یا افقی و در کنار هم. جزئیات فراوان دیگری هم درباره این دستگاه در ویدئوی سام مطرح شده که در پادکست پیشخوان که در انتهای همین پست در اختیارتان قرار گرفته به تفصیل به آن پرداخته شده است.

جدید ترین شماره نشریه فناورانه «اکسس وُرلد»، در روز های آخر فوریه منتشر شد. یک مقاله در خصوص نرم افزار هایی که نابینایان حتماً باید بر روی گوشی های آیفون نصب کنند، کیفیت دسترسی پذیری در شبکه نمایش خانگی «نت فلیکس» و معرفی یک چاپگر مناسب برای کاربران آسیب دیده بینایی، از جمله مطالبی است که در این شماره منتشر شده است. «جی. جی. مِدا»، از نویسنده های ثابت در این نشریه گزارشی خواندنی از یک کنفرانس آنلاین برای این شماره آماده کرده است. «کنفرانس جهانی فناوری های بینایی»، عنوان کنفرانسی است که در ماه دسامبر گذشته به میزبانی گروه «ویستا» که در کالیفرنیا برای نابینایان فعالیت می کند برگزار شده است. کنفرانسی که این بار نه فقط با حضور نابینایان و شرکت هایی که برای این گروه کار می کنند، که با شرکت و پشتیبانیِ غول های فناوری دنیا برگزار شده است. کنفرانسی که برخلاف نمونه های مرسوم که فقط به ارائه و نمایش محصولات و تولیدات تازه می پردازند، طراحان در آن نه تنها به نمایش محصول، که به سؤال و جواب های کارشناسی با شرکت کنندگان و سایر کارشناسان هم پرداخته اند. وبسایت شناخته شده «تِک کرانچ» که اخبار استارتاپ ها را پوشش می دهد، از جمله حامیان این رویداد فناورانه بوده است. بر اساس آنچه مدا نوشته، اتومبیل های خود ران و هوش مصنوعی، دو موضوعی بود که از سوی شرکت کنندگان مورد توجه قرار گرفته بود. «صقیب شیخ»، از جمله کسانی است که در این کنفرانس سخنرانی کرده است. او که خود نابینا و از بنیانگذاران پروژه «سیینگ ای آی» در کمپانی مایکروسافت است، بعد از مرور آخرین به روز رسانی های این اپلیکیشن عنوان کرد که همکارانش تلاش می کنند به کمک هوش مصنوعی، قابلیت توصیف ویدئو ها را هم افزون بر عکس، به این اپلیکیشن اضافه کنند. همچنین مدا در گزارشش اشاره ای هم دارد به صحبت های «گرِگ استیلسن»، از مدیران خانه چاپ بریل آمریکا که به موضوع آینده نمایشگر های بریل پرداخته و عنوان کرده او و همکارانش مسیری را دنبال می کنند که بتوانند نمایشگر ها را از یک دستگاه یک خطی به یک صفحه نمایش کامل تبدیل کنند و به این ترتیب، نابینایان هم بتوانند از طریق تبلت های مخصوص، به نوشته ها درست به همان شکل که سایرین می بینند دسترسی داشته باشند. به گفته گرِگ چنین اتفاقی می تواند دسترسی نابینایان به اشکال هندسی را هم تسهیل کند. استفاده از هوش مصنوعی برای تشخیص محتوای عکس و یک فناوری پوشیدنی برای مسیریابی از دیگر موضوعاتی بود که از نظر مدا در این کنفرانس مهم تشخیص داده شده بود که ما برای کوتاه کردن سخن، جزئیات مربوط به این دو موضوع و مباحث دیگر مربوط به این کنفرانس را به پادکست پیشخوان وا می گذاریم. البته اگر به موضوعات فوق علاقه دارید و می خواهید در دومین دوره این کنفرانس که سال آینده در ماه دسامبر برگزار خواهد شد به عنوان شنونده ثبت نام کنید، سری به این صفحه بزنید.

تابستان امسال، عمر همکاری «لورا آلن» با کمپانی گوگل یازده ساله می شود. لورا ده ساله بوده که دید مرکزی را در چشم چپش از دست می دهد. چشم راستش هم در چهارده سالگی به همان سرنوشت دچار می شود. او می ماند و دو چشم مجهز به دیدِ پیرامونی که خب آنطور که باید به کارش نمی آید و دردی از او درمان نمی کند. آن گونه که در پادکست «بلایندَبیلیتیز» توضیح می دهد، دبیرستان را در یک مدرسه عادی به پایان می رساند؛ جایی که او تنها دانش آموزِ دارای معلولیت بوده و همین هم گرفتاری هایی برایش به دنبال داشته است. در دانشگاه تجارت بین الملل می خواند و در پی اتفاقاتی موفق می شود به عنوان بازاریاب و کارشناس امور تجاری به گوگل بپیوندد. مسیری که البته به همان منوال ادامه نمی یابد و او شش سال پیش به عنوان مدیر بخش دسترسی پذیری به فعالیتش ادامه می دهد. برای لورا وظایف گوناگونی در گوگل تعریف شده است؛ از جمله اینکه تیم های برنامه نویسی مرتبط با پروژه های گوناگون را با موضوع دسترسی پذیری آشنا کند و اشکالات کارشان را به آنها گزارش دهد. او همچنین به طور جدی در دو پروژه مرورگر و سیستم عامل کروم هم با گوگل همکاری می کند. لورا افزون بر موضوع دسترسی پذیری، بحث حقوق افراد دارای معلولیت در محیط کاریِ گوگل را هم پیگیری می کند. مسؤولیت او در این راستا این است که مشکلاتی را که عدم مناسب سازی محیط کمپانی برای کارمندان دارای معلولیت به وجود می آورد شناسایی کند و راه حل هایی را هم جهت رفع این مشکلات ارائه دهد. لورا حکایت های جالبی از روند کاری خود تعریف می کند که در نسخه صوتی پیشخوان بیشتر به آنها خواهیم پرداخت.

این شماره از پیشخوان را با نگاهی به نشریه «تالار گفتگوی بریل» خاتمه می دهیم. با توجه به اینکه ماه فوریه را در آمریکا به عنوان ماه آگاهی بخشی در خصوص کم بینایی نام گذاری کرده اند، نشریات ویژه افراد آسیب دیده بینایی هم کمابیش سعی می کنند به این موضوع توجه کنند. «تالار گفتگوی بریل» از آن دست نشریاتی است که تقریباً می توان گفت تمام محتوای آخرین شماره اش را به مسائل مرتبط با کم بینا ها اختصاص داده است. از جمله مطالب جالبی که در این شماره می خوانیم، نوشته ای است که در آن چند کم بینا، تجربه های با مزه و موقعیت های خنده داری را که کم بینایی برایشان ایجاد کرده بود، روایت کرده اند. البته باید اعتراف کرد در مقایسه با آنچه دوستان کم بینای هموطن تعریف می کنند، روایت های عزیزان ینگه دنیا کمی خنک و بی مایه است. مثلاً یک نفر تعریف می کند مدت ها با دوست دخترش که او هم مثل خودش کم بینا بوده به یک رستوران برای خوردن غذا می رفته اند؛ برای رسیدن به رستوران باید از مقابل یک پمپ بنزین عبور می کرده اند؛ آنها هر بار که از مقابل پمپ بنزینِ قصه عبور می کرده اند، دو مرد را می دیدند که بی حرکت در گوشه ای ایستاده اند و محیط را تحت نظر دارند. بعد از مدتی دختر و پسر کم بینای قصه به آن دو مرد مشکوک می شوند و احساس می کنند کاسه ای زیر نیم کاسه است و ممکن است پای یک پروژه خلاف کارانه در میان باشد؛ از همین رو خود را به نزدیک آن دو مرد می رسانند تا اطلاعات بیشتری به دست بیاورند و آن اطلاعات را در اختیار پلیس بگذارند اما در کمال تعجب به محض اینکه به نزدیکی آن دو مرد می رسند متوجه می شوند که تمام مدت در اشتباه بوده اند و آن دو مرد در واقع دو باجه تلفنِ بی آزار بوده اند. انجام امور روزمره برای کم بینا ها با دشواری های عجیب و غریبی همراه است؛ چه، آنها در واقع نه نابینا محسوب می شوند و نه بینا. در این شماره از «تالار گفتگوی بریل» به موضوعاتی از این دست زیاد پرداخته شده است؛ مباحثی از این دست که آیا کم بینا ها هم احتیاج به استفاده از عصا یا سگ راهنما دارند یا نه.

در پایان این نوشته شما را به شنیدن سومین پادکست پیشخوان دعوت می کنیم. پادکستی که این بار، حضور یک مهمان، آن را گرم تر از پیش ساخته است.

دانلود پادکست پیشخوان.

منبع: ماهنامه ی مانا.