نویسنده: یخ نکنی نمکدون
منبع: دهمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
راستش را بخواهید، این روز ها برای این همه برای غیر تکراری که همه می دانیم، خیلی طنزمان نمی آید. در واقع نمکمان تلخ شده و حتی یخ هایمان هم آب شده؛ اما آمدیم که باشیم. باشد که بازگردند روز های روشن سرزمین من که مدتی ست با آن ها خداحافظی کرده ایم.
از آنجا که در حال دنده عقب رفتن با سرعت نور به سمت چند دهۀ پیش هستیم، خواستیم راهکار هایی به شما پیشنهاد کنیم که بتوانید در عصر تکنولوژی، بدون آن نیز از پس اموراتتان بر آیید.
قدم اولی که باید بردارید این است که تلفن همراه پیشرفتۀ خود را هرقدر هم که برای خریدش پیاده شده اید، در خوشبینانه ترین حالت یک نوکیای 1100 تصور کنید و در همین حد از نامبرده انتظار داشته باشید.
در مرحله ی بعد، لپ تاپ یا کامپیوتر پرسرعت خود با اینترنت آنچنانیش را فراموش کنید و اینترنت دایل آپ را به عنوان یک اینترنت با سرعت نور تصور کنید.
حال که از نظر روانی کاملاً ذهنتان آماده ی پذیرش شرایط جدید شد، می توانید راهکار هایی را اتخاذ کنید که با به کار بردن آنها، در همان پیچ اول زندگی بدون تکنولوژی زمین گیر نشوید.
مهمترین مسئله در این روز ها، اخذ تاکسی اینترنتی برای رفتن به مقصد مورد نظر است. در حال حاضر عوامل مختلفی باید دست به دست هم دهند که شما به هدف خود برسید. داشتن اینترنت از سوی شما، داشتن اینترنت از سوی راننده، شلوغ نبودن و امن بودن خیابان ها و… که معمولاً یکی از اجزای این پازل در جای خود نیست که شما به هدفتان برسید. پس بدون امتحان کردن این راه، به فکر چاره ای دیگر باشید. ما به شما توصیه می کنیم که در صورت امکان بی خیال ماجرا شوید و نروید. اگر نمی شود، آژانس بگیرید که آن هم این روز ها چون کاسبی کساد شده، به این راحتی ها گیر نمی آید. پس یا به هر شکل تاکسی تلفنی یا بی سیم یا امثال اینها را پیدا کنید، یا بروید لب خیابان و عصای مبارک را در هوا چرخانده و سعی کنید دربست بگیرید.
قدم بعدی دادن آدرس است. البته این دادن آدرس فقط برای ماشین گرفتن نیست؛ برای رفتن سر قرار یا دادن آدرس به مهمان و امثال این امور را هم شامل می شود. دیگر خبری از موقعیت مکانی و این سوسول بازی ها نیست. یا باید به آدرس پستی بسنده کنید یا اینکه در بهترین حالت می توانید بگویید برایتان کروکی مقصد را بکشند و به شما بدهند و شما هم آن را به راننده بدهید تا شاید بتوانید از این راه به هدف خود برسید. اگر هم خواستید آدرسی به کسی بدهید که نزد شما بیاید، بگویید برود یک نقشۀ تهران از دکۀ روزنامه فروشی بگیرد و از روی آن محل قرارش با شما را پیدا کند. البته اگر قراری با کسی دارید، می توانید مثل پیشینیان که تلفن های عمومی را ملاک محل قرار در نظر می گرفتند، به دلیل نبود این تلفن ها در زمان حال در سطح شهر، دستگاه های عابربانک را به عنوان محل قرار در نظر بگیرید. در کل سخت نگیرید که زندگی دو روز است و گویا ما در شب بین این دو روز قرار گرفته ایم و نگران نباشید؛ اندکی صبر، سحر نزدیک است.
اما خرید اینترنتی هم یکی دیگر از چالش های این روز های ما شده. اولاً که این خرید های اینترنتی خیلی هم درست و حسابی نبودند؛ یک چیزی سفارش می دادیم و چیز دیگری تحویل می گرفتیم. ولی باز هم کارمان راه می افتاد. اما حالا باید بلند شوید و بروید بیرون و مغازه ای، فروشگاهی، چیزی پیدا کنید و خریدتان را انجام دهید. شاید با این کار کمی اضافه وزنتان کمتر شود و به تندرستی کمی نزدیکتر شوید. اما اگر باز هم اصرار داشتید که برای خرید بیرون نروید، باید شمارۀ مغازه ای، فروشگاهی، چیزی پیدا کنید و تلفنی سفارش دهید و بخواهید که آن را با پیکی، چیزی برایتان بفرستد. که گرفتن همان پیک هم باز مشکلات بند گذشتۀ این نوشته را به همراه دارد. حتی شما در انتقال پول آن هم مشکل خواهید داشت. اما اگر پیک خریدتان را آورد، بر ترک وی سوار گردید و خود را نزد دستگاه عابربانک یا خود بانک برسانید و پول نقد را تهیه کنید و به دست پیک بدهید تا به فروشگاه مورد نظر ببرد و در نتیجه شما آخرش هم از خانه بیرون خواهید رفت. پس چه کاریست! تسلیم شوید و تن دهید به تقدیر که از قدیم گفته اند: تو ساده دل کندی ولی راهی به جز تقدیر نیست.
اما می رسیم به جای قشنگ قصه و آن هم صحبت های عاشقانه ی عموماً یواشکیست. اصلاً این تکنولوژی آنقدر همه چیز را ساده کرده بود که دیگر آن روابط عاشقانۀ گذشته دیگر داشت به خاطره ها می پیوست که به لطف مسئولین، این مشکل هم در قرن جدید حل شد. البته برای حل این مشکل زیاد لازم نیست در زمان سفر کنید و حدود پانزده سال برگشت به عقب کافیست. شما می توانید با پیامک به راحتی با شریک عشقی خود در ارتباط باشید و در مواقعی که پا بدهد، حتی تلفنی هم با هم حرف بزنید. به شرطی که برادر شما یا طرف مقابل سرش گرم باشد و نخود سیاه خیلی در دسترسش نباشد. اما دیگر از مکالمۀ تصویری و قربان صدقۀ ریخت و قیافۀ یکدیگر رفتن خبری نیست و برای این مسائل باید قرار حضوری بگذارید که دیگر در مورد چم و خم آن در بالا به قدر کافی صحبت شد. در کل نگران نباشید که باز هم می توانید عاشق باشید و اگر هم طرف مقابل بهانه آورد، بد به دلتان راه ندهید؛ چراکه تمام این حرف ها بهانه است و از قضا بهانه های عاشقانه هم هست.
حالا این ها را ولش کنید. ما این همه نوشتیم و تجارب گران بهای یک دهۀ شصتی را رایگان ریختیم وسط این سفره که شما نوش جان کنید؛ اما ناگهان خودمان این سؤال برایمان پیش آمد که این مطلب قرار است چگونه به دستتان برسد که بخوانیدش! اصلاً این سرمدی و هاشمی، فکر نکرده فقط می گویند بنویس، بنویس، بنویس. خوب ما نوشتیم؛ با کبوتر نامه بر آیا باید مطلبمان به دست خواننده برسد؟! البته ما پیشنهاد می کنیم مثل سابق، همه قدم در راه بگذاریم و به کتابخانه های نابینایان برویم و آنجا نسخۀ صوتی و بریل نسل مانا را امانت بگیریم و بخوانیم و دوباره برگردانیمشان. فقط انصافاً نپیچانید و برشان گردانید. به عنوان زیردستی و سفره و دستمال جهت گردگیری هم ازشان استفاده نکنید. خدا را خوش نمی آید ما بنشینیم با لوح و قلم این همه برای شما بنویسیم، بعد نوشته هایمان را بدهیم پیک ببرد بدهد به هاشمی و او هم تصحیح کند و داسش را بر بخش هایی از آن فرود آورد و بعد بدهد سرمدی آن را صحافی کند و بدهد خانم همت با ضبط صوت سونی چهل سال پیش تبدیل به صوت کند و برگرداند به سرمدی و او بدهد به پست برساند به دست مشترکین و بعد شما این گونه رفتار کنید.
در کل مدتیست داروهای اصل به دستمان نمی رسد و متأسفانه تقلبیش زیاد شده. به همین خاطر گاهی پیش می آید که این گونه شود که ما به این روز بیفتیم و هذیان بگوییم. پس بهتر است دیگر ادامه ندهیم و به قول دوستان، جمع کنیم و برویم. فقط در پایان این شعر تقدیم به شما:
خدایا! ایزدِ یکتا! ز عرشِ کبریا بنگر
به کامِ کس نمی گردد دگر این چرخِ بازیگر
نه جان نه جانانی، نه عشق و ایمانی، که نورِ حق در دل افروزَد
نه کفرِ انسان را، امیدِ پایانی، جهان در این آتش می سوزد
امضا: یخ نکنی نمکدون.