در سفری که در میان مراکز نابیناییِ اثرگذار در دنیا آغاز کرده ایم، دو تا از شناخته شده ترین های این عرصه را در دنیا شناختیم. حالا می خواهیم به سراغ سومی برویم که آن هم مثل دو تای قبلی، در دل بزرگترین اقتصاد دنیا، یعنی آمریکا، تشکیل شده و پرورش یافته است. این بار می خواهیم به سراغ یاغی ها برویم. آنهایی که کار را با NFB شروع کردند اما در مقطعی، به این نتیجه رسیدند که سیاست هایشان با NFB سازگار نیست و بهتر است برای ادامه ی راه، از همکارانشان در این فدراسیون جدا شوند. همین شد که رفتند و ACB را تشکیل دادند و از قضا، به یکی از موفق ترین نمونه های تشکل های حوزه ی نابینایان هم بدل شدند. البته پرچم مخالفت این گروه، فقط برای فدراسیون بالا نیست و با بنیادی ها هم دچار کشمکش هستند. رابطه ای هم اگر بین شورا و بنیاد وجود دارد، تصنعی و برای حفظ ظاهر است.
یکی از نمونه های مخالفت شورا با بنیاد در برگزاری کنوانسیون های سالانه اش نمود پیدا می کند. شورا دقیقاً کنوانسیون هایش را در زمانی برگزار می کند که با کنوانسیون های بنیاد همزمان باشد و به این ترتیب، آن دسته از اعضایش که بخواهند در هر دو انجمن حضور داشته باشند، نمی توانند در هر دو کنوانسیون شرکت کنند و مجبورند از میان دو رویداد، یکی را برای حضور برگزینند.
ACB، اختصار عبارت «American Council of the Blind» یا شورای نابینایان آمریکا است. این شورا، انشعابی است از NFB که در سال ۱۹۶۱ به وجود آمد.
آن طور که در اسناد آمده، ظاهراً اختلافات بر سر نوع نگاه اعضای هیئت مدیره ی فدراسیون به نحوه ی اداره ی این فدراسیون بوده است. برخی تأکید داشتند که فدراسیون باید به صورت شورایی اداره شود و در هر ایالت شعبه ای داشته باشد و شعبه ی مرکزی فقط نقش مدیریتِ این شعب را بر عهده گیرد، برعکس، برخی دیگر معتقد بر قدرت شعبه ی مرکزی بودند. همین اختلاف منجر به جدا شدنِ عده ای از اعضای هیئت مدیره و تشکیل شورای نابینایانِ آمریکا شد و این شورا، هنوز هم با قدرت به کار خود ادامه می دهد و در هر پنجاه و یک ایالتِ آمریکا هم شعبه ای دایر کرده است.
استقلال و برابری، اصلی ترین هدف اعضای شورا را تشکیل می دهد. علاوه بر افراد نابینا و کم بینا که با این هدف گرد هم آمده اند، افراد بینایی هم که دغدغه ی استقلال نابینایان و برابری حقوق این افراد با سایر افراد جامعه را داشته باشند، به عضویت این شورا در می آیند.
فرهنگ سازی، یکی از اصلی ترین ابزار هایی است که این شورا برای به دست آوردن برابری و استقلالِ اعضایش، از آن استفاده می کند. شورا سعی می کند با تشکیل تجمعات و گردهمایی های مختلف، نابینایان و سایر اعضایش را دور هم جمع کند و در قالب راهپیمایی هایی که انجام می شود، پیام نابینایان را به گوش جامعه برساند.
افزون بر این، آنها سعی می کنند در اغلب تجمعاتی که در سطح جامعه با موضوعات مختلف شکل می گیرد، حضور فعال داشته باشند تا بتوانند با توزیع بروشور یا نصب یا نمایش پلاکارد هایی با محتوای حقوق نابینایان، توجه جامعه را نسبت به این افراد، جلب کنند.
مذاکره، یکی دیگر از ابزار هایی است که شورای نابینایان آمریکا در بسیاری موارد به آن متوسل می شود. آنها سعی می کنند در حوزه های مختلفِ حقوقی، قانون گذاری یا تکنولوژیکی، با نهاد ها یا کمپانی های مختلف وارد مذاکره شوند تا بتوانند در قوانینی که وضع می شود یا تکنولوژی های تازه ای که به بازار می آیند، حقوق نابینایان را هم بگنجانند.
شورا در سال ۲۰۱۳، «Kim Charlson» را به عنوان رئیسِ خود معرفی کرد. با انتخاب چارلسن، برای اولین بار در تاریخ انجمن های ویژه ی نابینایان در آمریکا، یک زن به عنوان رئیس برگزیده شد.
خانم Kim Charlson, از آن دسته آدم هایی است که عمر خود را در راه ترویج سوادِ افراد نابینا یعنی خط بریل صرف کرده است. او همچنین یک کارشناس خبره ی کتابداری به حساب می آید. مدرک کتابداریش را در مقطع کارشناسی ارشد، از دانشگاه تگزاس شمالی دریافت کرده و سالیان درازی را هم به عنوان مدیر دپارتمان بریل در مؤسسه ی پرکینز فعالیت داشته است.
او همچنین مدت های طولانی هم به عنوان کتابدار و مشاور امور کتابخانه ای در مؤسسات مختلف کار کرده است. در کتابخانه ی کنگره آمریکا هم نقش های مختلفی را بر عهده داشته است. افزون بر همه ی این ها، مدت ها هم به عنوان مدیر کتابخانه ی گویا در پرکینز فعالیت کرده.
همکاری جدی چارلسن با شورا به زمانی بر می گردد که مرجع بریل در آمریکای شمالی تصمیم گرفت اصلاحاتی در قوانین کوتاه نویسی بریل اعمال کند و ایرادات این شیوه ی نوشتار را برطرف کند و به همین منظور، از تمام مراکز و مؤسسات نابینایی خواست تا نماینده ای را برای شرکت در جلسات مربوط به این کار معرفی کنند و شورای نابینایان آمریکا، کیم چارلسن را برای این کار به مرجع معرفی کرد. او حضوری فعال در این حوزه داشت و منشأ خدمات بسیار مفیدی در حوزه ی بریل در آمریکا به حساب می آید.
در شماره ی بعد، در مورد خدماتی که شورای نابینایانِ آمریکا به اعضایش ارائه می کند، بیشتر خواهیم پرداخت.