بحران کرونا موجب شد که بسیاری از سازمان های دولتی و غیر دولتی در بحث مهار کرونا کمک به مردم و مبارزه برای مهار این ویروس هولناک بسیج شوند. در همه کشورها مهار ویروس کرونا می طلبید که تمام منابع بخش خصوصی، سازمان های مدنی و دولت تجمیع شوند تا بتوانند علاوه بر تضمین ممانعت از آلودگی جامعه توسط ویروس کرونا مردم بویژه گروه های پایین دست جامعه بتوانند با شرایط جدید ناشی از گسترش ویروس کرونا کنار بیایند و عملاً به دلیل حجم بالای عملیات لازم برای مبارزه با کرونا می طلبید که تمام سازمان های مدنی و تشکل های اجتماعی در کنار دولت بسیج شوند تا به مردم کمک کنند. قطعاً تشکل های فعال در حوزه افراد دارای معلولیت از این قاعده مستثنا نیستند برعکس از انجا که افراد دارای معلولیت عمدتا به گروه های پایین دست جامعه متعلق اند ایجاب میکند و می کرد که تشکل های فعال در حوزه گروه های مختلف دارای معلولیت برای مهار کرونا و ممانعت از گسترش اسیب این ویروس در میان گروه های دارای معلولیت تحت پوشش خود وارد عرصه عمل شوند. پرسش اینجاست که در کشور ما تشکل های مربوط به گروه های دارای آسیب بینایی در این رابطه چه کرده اند و چه می کنند؟ آیا انجمن ها احساس مسئولیت کرده اند که برای کمک به اعضای خود عملا اقدامی کنند؟ در واقع از انجمن ها و تشکل های فعال در حوزه افراد دارای اسیب بینایی چه انتظاری می رفت و می رود آن ها چه کار می توانستند انجام دهند؟ انجمن ها می توانند از طرق مختلف در بحران کرونا عملا افراد تحت پوشش خود و در نگاهی وسیع تر افراد دارای آسیب بینایی را یاری دهند شناسایی افرادی که در هر گروه و در هر شهرستان بیشتر در معرض آلودگی ویروس کرونا هستند کمک به این افراد برای تجهیز شدن به وسایل مقابله با ویروس کرونا مانند وسایل بهداشتی، مواد ضدعفونی کننده، ماسک، دستکش و سایر وسایل حفاظتی از جمله ی این کمک ها به شمار میرود. ازجمله آنکه نابینایان به دلیل اجبار در لمس محیط فیزیکی بیرونی و استفاده از عصای سفید عملا در معرض آلودگی بیشتری قرار دارند.افزون بر این انجمن ها و تشکل های فعال در حوزه افراد دارای آسیب بینایی می توانستند و می توانند افراد تحت پوشش خود را برای مقابله با ویروس کرونا اموزش دهند افرادی را که به دلیل بیماری های ضمنی و زمینه ای در معرض آلودگی و اسیب بیشتری هستند شناسایی کنند و اگر احتیاج به کمک دارند ترتیبی اتخاذ کنند که به طور مستفیم از طریق خود یا با هماهنگی سازمان های دولتی به این افراد کمک شود. بحث درگیر بحث پیگیری ممانعت از آسیب های اقتصادی به نابینایان و کم بینایان توسط تشکل هاست در این رابطه شبکه نابینایان کشور چاووش گام های عمده ای برداشت از جمله نامه نگاری و تماس مستقیم با مسئولان دولتی به منظور نخست اولویت بخشیدن به افراد معلول جهت دورکاری و در صورت عدم امکان دورکاری برخی از افراد نابینا و کم بینا فراهم آوردن تسهیلات رفت و امد خصوصی برای این افراد تا از استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی و عملا در معرض الودگی بیشتر قرار گرفتن بی نیاز شوند. مکاتبه دیگر به تخصیص بخشی از امکانات و منابع مالی مخصوص به حفظ کسب و کارهای افراد معلول از جمله نابینایان اختصاص داشت که پیگیری آن توسط شبکه در دست اقدام است. اقدام دیگر شبکه چاووش تماس با مسئولین شهری در پایتخت جهت تخصیص بودجه شهرداری در زمینه حمل و نقل افراد معلول به استفاده ازسرویس های تاکسیرانی اینترنتی با بهای ارزان برای افراد معلول ازجمله نابینایان و کم بینایان اختصاص دارد. در این زمینه استفاده نابینایان و کم بینایان از سامانه حمل و نقل جانبازان عملا بسیار محدود بود اما با استفاده از بودجه تخصیصی شهرداری و شورای شهر برای حمل و نقل ویژه افراد معلول در بحران کرونا می توان عملا افراد نابینا را از بودجه ای که تاکنون شایستگی آن را داشتند اما محروم بودند برخوردار کرد. در این زمینه اطلاعات چندانی از عملکرد تشکل ها در سطح شهرستان ها نداریم جا دارد که این تشکل ها در صورت اتخاذ تدابیر روشن برای کمک به اعضای خود در بحران کرونا اطلاعات خود را در اختیار شبکه چاووش یا روزنامه سراسری نابینایان ایران سپید قرار دهند تا جهت تجربه اندوزی و آگاهی افکارعمومی منتشر شود.
منبع: ایران سپید
pactos.net