معرفی باغچه ی حواس آکادمی ویژه ی نابینایان در تهران

باغچه حواس  یا بهتر است بگوییم «بهشتی» نامی آشنا برای همه نابینایان و کم بیناهایی است که در سراسر استان تهران زندگی می کنند. باغچه حواس در کوچه پس کوچه های افسریه، در همسایگی بوستانک آرش و در میانه خیابان صوری واقع شده است. زنگ قدیمی و جیرجیرکی باغچه را که فشردیم، بابای باغچه با آن لبخند پدرانه و سبیل های سفید پرپشت به استقبالمان   آمد. وارد حیاطی سرسبز و زیبا می شویم. بچه ها مشغول بازی هستند. رضا و امیر حسین همراه با مادر رضا مشغول گلبال بازی در حیاط باغچه هستند. صدای توپ گلبال در میان خنده های شاد بچه ها و تلاش آنها برای تصاحب توپ در هم آمیخته شده است. بچه های بزرگ تر آرام تر هستند و در داخل مجموعه به انتظار شروع کلاس ها نشسته اند؛ یکی در اتاق موسیقی، یکی در اتاق هنرهای تجسمی، چند نفری در اتاق دست ورزی و اتاق های مشاوره و نور.

کیفیت زندگی پسرم تغییر کرد

رضا 10ساله است و به جرأت می توانیم بگوییم یکی از بچه های سر زنده و شاداب باغچه حواس است. قدیمی های باغچه می گویند روبان افتتاحیه باغچه را هم خودش بریده است. او هر روز همراه مادرش به باغچه سر می زند و از راه نرسیده، اول سری به اتاق بازی می زند و بعد  راهی اتاق موسیقی و نواختن تمبک های خوش صدا می شود. خودش می گوید از هر انگشتش یک هنر می بارد. خیلی هم بیراه نمی گوید؛ هم کتابخوان بسیار حرفه ای است هم نوازنده ای خوب. در تعاملات اجتماعی و ارتباط عمومی هم حسابی موفق و سر و زبانش زبانزد عام و خاص است. مادرش می گوید قبلا اینگونه نبود و از وقتی پایش به باغچه حواس باز شد و از آموزش های این مرکز بهره مند شده استقلال آقا رضا در زندگی فردی هم بیشتر شده است.

امیر حسین هم مانند رضا حسابی برای خودش هنرمند است. او هم هر روز همراه مادرش به این مرکز سر می زند. هم در کلاس های جهت یابی و خودیاری شرکت می کند هم در کلاس های آموزشی موسیقی و بریل حاضر می شود. باغچه حواس به او هم کمک کرده است که کیفیت زندگی اش را ارتقا دهد. حالا در سایه آموزش هایی که دیده هم دوستان اجتماعی بیشتری دارد و هم از فن بیان بهتری نسبت به گذشته برخوردار است. مادرش که هر لحظه همراه اوست، بزرگ ترین آرزویش درخشش امیرحسین در عرصه موسیقی است و می گوید دوست دارم علاقه مندی و عشقی که به موسیقی دارد، زندگی او را زیباتر کند.

یک باغچه برای هر نژاد

در باغچه حواس فقط روی نابینایان ایرانی باز نیست؛ اینجا نابینایان از هر نژاد و سرزمینی که باشند می توانند بیایند و دنبال نور چشم هایشان بگردند. محمد ابراهیمی مصداق این سخن است. او از مهاجران افغانستانی است و 20سال دارد. او حدود 2سالی می شود که از اعضای پر و پا قرص خانه حواس است و در همین 2سال مشغول یادگیری خط بریل شده است: «قبلا خیلی خجالتی و گوشه گیر بودم اما از وقتی  کنار دوستانم در باغچه حواس قرار گرفتم، روی دیگر زندگی را به  خود دیدم و بسیار خوشحالم. یکی از بهترین مزایای این باغچه، رایگان بودن خدماتش است که باعث می شود من بتوانم از راه دور خودم را به اینجا برسانم.»

محدودیت سن و سال نداریم

برای مخاطبان باغچه حواس محدودیت سن وسال وجود ندارد. مثلا عرفان 33ساله است و لیسانس تربیت بدنی دارد و مربی شطرنج است. در خانه حواس  کنار خدماتی که می گیرد، ساعتی را به بچه های مثل خودش شطرنج یاد می دهد و معتقد است بچه های نابینا و کم بینا استعداد خوبی در این رشته ورزشی دارند. او هر هفته 2روز از قرچک خود را به باغچه حواس در افسریه می رساند و آرزو می کند همه افراد نابینا بتوانند با این مجموعه آشنا و از خدماتش بهره مند شوند.

اینجا زندگی می کنیم

منصوره صفرعلی، مدیر اجرایی این باغچه شاد و سرزنده است. او 7سالی می شود که در این باغچه برای بچه های نابینا و کم بینا مادری می کند و خودش معتقد است ما اینجا همگی دور هم زندگی می کنیم و همه جزو یک خانواده هستیم به طوری که اگر یک روز یکی از بچه ها نیاید، حتما پیگیر می شوم: «هرگز باورم نمی شد روزی که از پشت میز اداری واحد آسیب های اجتماعی شهرداری راهی این باغچه شوم بتوانم با شرایط کاری اینجا کنار بیایم. اما حالا بعد از 7سال نمی توانم از این بچه ها دل بکنم. اینجا همه آدم هایش با چشم دل، ما را می بینند و با صفای باطنشان با ما ارتباط می گیرند و ما هم تلاش می کنیم همه امکانات را برایشان مهیا کنیم.»

منبع: روزنامه همشهری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

1 × 1 =

لطفا پاسخ عبارت امنیتی را در کادر بنویسید. *