نویسنده: یخ نکنی نمکدون
منبع: هفتمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
یکی از نقاط قوت سازمان بهزیستی در یک سال اخیر، که بیش از سال های گذشته توجهات را به خود جلب کرده، تصمیمات و اقدامات سراسر کارشناسی شدۀ این سازمان در انجام مسؤولیت های خود در قبال جامعۀ هدف است. به واقع ما خودمان در این چند وقت اخیر به شدت از این همه آگاهی و درایت غافلگیر شدیم و به همین دلیل تصمیم گرفتیم با توجه به همزمانی این قلم فرسایی مان با هفتۀ بهزیستی، مرور کوتاهی داشته باشیم بر بارزترین تصمیم کارشناسی شدۀ بهزیستی و در ادامه پیشنهاداتی چند خدمت دوستان ارائه کنیم برای رفاه حال مددجو جماعت. البته که خدمت دوستان درس پس می دهیم.
تعطیلی روزنامۀ ایران سپید، به یک چالش بزرگ بین نابینایان و متولیان این روزنامه تبدیل شده بود که با مداخلۀ به موقع سازمان بهزیستی به یک گشایش مبارک ختم شد. ماجرا از این قرار است که وقتی بهزیستی در ایران سپید را تخته شده دید، بر آن شد که برای نابینایان کاری صورت دهد کارستان. این شد که جلسه ای ترتیب داد با مسؤولین مؤسسۀ ایران و مدیر روابط عمومی بهزیستی و دیگر دوستان. چندی بعد از این جلسۀ پربرکت، ناگهان اعلام شد که ایران سپید دوباره کارش را شروع کرده و آن هم چه شروع کردنی!
از ویژگی های مثبت بازنشر ایران سپید، می توان به پادکستی اشاره کرد که هر روز منتشر می شود و در حد یک بخش خبری رادیو پیام است و در آن یکی دو خبر به سمع و نظر نابینا جماعت می رسد. البته اگر دوستان در فاصلۀ بین دو پادکست تا روز بعد چند ترانه و چند آگهی رب گوجه فرنگی و کولر گازی هم پخش کنند، که دیگر خود خود رادیو پیام می شود و می توانند به پیام سپید تغییر نام دهند.
نکتۀ مثبت دیگر ماجرا این است که نسخۀ بریل روزنامۀ ایران سپید، به جای انتشار روزانه، هر هفته و به جای بیست صفحه، تنها در دوازده صفحه منتشر می شود و فقط خبر های مهم در این روزنامه که هفته ای یک بار منتشر می شود، چاپ می گردد. همین جا باید به مؤسسۀ ایران بابت این تصمیم بسیار درست و کارشناسی شده تبریک گفت؛ چراکه با چاپ هفتگی ایران سپید و آن هم در دوازده صفحه، هم نابینایان باز هم به ایران سپیدشان می رسند و هم این دوستان به یارانۀ کاغذشان. این خود نشان می دهد که دولت دارد به قولش در زمینۀ حذف کاغذ از انجام امور مختلف عمل می کند و مثل سایر تصمیماتش، باز هم از معلولین همیشه در صحنه آغاز کرده. رئیس محترم بهزیستی هم در این جلسه با این موضوع هیچ مخالفتی نکرده و تازه به این هم فکر کرده که اگر روزی بخواهد ایران سپید را مثل یک اثر گران بها روی سرش بگذارد، ایران سپید دوازده صفحه ای سبک تر از نسخۀ بیست صفحه ای آن است و یک وقت خدای نکرده به بازوان زحمتکش ایشان آسیب نخواهد رسید و خطر ضربۀ مغزی هم منتفیست؛ ضمن آنکه ایشان نیم نگاهی هم به صرفه جویی در مصرف کاغذ و کمک به عدم قطع درختان داشته اند که نشان دهندۀ روح لطیف و طبیعت دوست ایشان است. به خصوص که طبق گفتۀ مخاطبین روزنامه، کاور پلاستیکی روزنامه هم حذف شده که بیشتر به طبیعت خدمت کرده باشند.
از جمله نکات مثبت دیگر ایران سپید، نداشتن تحریریه است. چه کاریست که پنجاه نفر را دور هم جمع کنیم و کلی بهشان پول بدهیم که چند خبر تهیه کنند و اسمش را بگذارند روزنامه که هفته ای یک بار هم چاپ شود؛ در صورتی که همین کار را یکی دو نفر هم می توانند بکنند! فوقش روخوانی از روی چند خبر برای پادکست ها و چاپ بعضی هایشان در روزنامۀ هفتگی شان است دیگر! به هر حال وعدۀ کوچک کردن دولت باید از یک جا شروع شود! اینکه سایت ایران سپید هم به روزرسانی نمی شود، کاملاً در راستای تصمیمات کارشناسی شدۀ دوستان است؛ چرا که این عزیزان معتقدند که خوانندگان ایران سپید، باید اخبار را از طریق پادکست ها و روز هفته نامۀ ایران سپید دنبال کنند تا وفاداری شان را به این نماد فرهنگی نابینایان اثبات کرده باشند.
ما همینجا از تمام حاضران در آن جلسۀ تاریخی، به خصوص مسؤولین بهزیستی به خاطر این دستاورد و خروجی بزرگ که باعث حفظ یک دستاورد فرهنگی بزرگ شد، نهایت تشکر را داریم؛ به همین خاطر، از آنجا که فضا را در بهزیستی مبتنی بر کار کارشناسی شده می دانیم، پیشنهاداتی در زمینه های مختلف ارائه می کنیم که امید است منجر به گشایشی در زندگی جامعۀ هدف گردد.
در بحث مجاب کردن دستگاه های دولتی به رعایت قانون سه درصد استخدام معلولین، پیشنهاد می کنیم که به تولید معلول در این سازمان ها پرداخته شود؛ یعنی شاغلان در این سازمان ها را دچار معلولیتی خفیف کنید و برایشان پرونده تشکیل دهید تا تعدادشان به حد نساب سه درصد برسد. به این ترتیب آن سازمان دیگر از استخدام معلولین جدید معاف می شود. حتی می توان پیشنهاد کرد که در بین پذیرفته شدگان در آزمون ها هم تعدادی را به این شکل دچار معلولیت کرد که مشکل عدم جذب معلولین در آزمون ها هم حل شود. فقط معلولیت مورد نظر خیلی جدی نباشد که بار مالی در آینده برای خود سازمان در زمینۀ حمایت از فرد مورد نظر به همراه نداشته باشد؛ همین که گوشۀ ناخن انگشت کوچک پای چپشان کمی آسیب ببیند، کار راه می افتد.
در زمینۀ تأمین مسکن معلولین، توصیه می کنیم معلولین شدید و خیلی شدید را با معلولین متوسط و خفیف هم خانه کنید. به این ترتیب به جای اعطای دو مسکن به دو معلول، به هر دوی آنها یک مسکن داده اید. حتی اگر هر دو متأهل باشند و همسرشان هم معلول باشد، به چهار معلول یک مسکن داده اید که کلی هزینه و بودجه این وسط صرفه جویی می شود. نکتۀ مثبت دیگر این طرح این است که معلولین خفیف همیار معلولین شدید می شوند و کلی هزینه های سازمان در رابطه با تأمین تجهیزات توانبخشی معلولین کاهش می یابد. مثلاً یک خانوادۀ کم بینا را با یک خانوادۀ نابینا هم خانه کنید. به این شکل آن کم بینا به کار آن نابینا می آید و هردو صاحبخانه هم شده اند. فقط باید در این زمینه با دقت و وسواس کافی عمل شود تا اجرای این طرح از نظر شرعی به مشکل نخورد؛ چرا که شاعر در این رابطه فرموده:
مردی گفتن، زنی گفتن، شرمی و حیایی گفتن، چقده تو ناقلایی.
با توجه به علاقۀ رئیس سازمان بهزیستی به استارت آپ ها، یک پیشنهاد درجه یک به ذهنمان رسید. ایشان می توانند استارت آپی تأسیس کنند و معلولین حرکتی که ویلچر برقی دارند را عضو آن کنند. بعد برای ویلچر های آنان ترک بندی طراحی و رویشان نصب شود و در این استارت آپ به معلولین دیگر سرویس حمل و نقل ارائه شود. مثلاً یک معلول در این استارت آپ مثل اسنپ درخواست سرویس کند و معلول راننده با ویلچر برقی خود سرویس را قبول می کند. بعدش به مبدأ می رود و مسافر را ترک ویلچر خود سوار می کند و به مقصد می رساند. البته کرایۀ مختصری هم می تواند بگیرد؛ ولی بخش عمدۀ حمایت مالی را خود بهزیستی باید صورت دهد. حتی اگر مسافری خودش ویلچر دستی داشت، راننده می تواند او را بکسل کند و به مقصد برساند.
به همین راحتی، این جانب پیشنهاداتی در هفتۀ بهزیستی ارائه کردم که می تواند مشکل اشتغال، مسکن، ازدواج، تجهیزات توانبخشی و حمل و نقل و مناسب سازی مبلمان شهری برای معلولین را به طور ریشه ای حل کند. امیدواریم مسؤولین بهزیستی، مثل سابق به پیشنهادات سازنده روی خوش نشان دهند. اگر هم مایل بودند، می توانند از ما دعوت کنند تا در یک نشست کارشناسی، پیشنهادهایمان را به صورت مفصل تر برایشان تشریح کنیم. فقط اگر امکانش هست، ساعت جلسات بین 12 تا 14 باشد؛ چرا که به جز چای و میوه و شیرینی، ما برای آنکه مغزمان بهتر کار کند، به غذای کافی هم نیاز داریم و خیلی از ایده های سازندۀ ما سر سفرۀ ناهار به ذهنمان می رسند. هزینۀ رفت و آمد هم اگر پرداخت شود که دیگر عالی می شود. اگر وجهی هم بابت ایده های مفیدمان به حسابمان واریز شود که دیگر باید فوراً از خوشحالی به یک دکتر قلب کار بلد مراجعه کنیم که یک وقت خدای نکرده یک استعداد در این مملکت به ناحق سوخت نشود.
امیدواریم با همکاری بنده و سازمان بهزیستی، در هفتۀ بهزیستی خبر های خوبی دریافت کرده باشید.
امضا: یخ نکنی نمکدون