روزگاری را تصور کنید که در آن نه اثری از رایانه سخنگو و گوشی مجهز به صفحه خوان بود و نه حتی خبری از ماشین تایپ بریل. «یاکوب بولوتین» (Jacob Bolotin)، در چنین شرایطی بود که توانست اولین نابینای مطلقی در ایالات متحده آمریکا باشد که در دانشگاه در رشته پزشکی تحصیل می کند و مجوز طبابت را دریافت می کند. او متولد ۱۸۸۸ بود و این بدان معنا است که او خواندن را در قرن ۱۹ میلادی فرا گرفت. به بیان دیگر او تحصیل را در شرایطی شروع کرد که نه نوار کاستی وجود داشت و نه حتی هنوز ماشین پرکینزی تولید شده بود.
یاکوب این ها را نداشت اما آنچه او داشت یک خانواده حمایتگر، یک هوش سرشار و کوله باری آکنده از اراده و استقامت بود. والدین بولوتین، یهودیان مهاجری از لهستان بودند. یاکوب هفتمین فرزند خانواده و سومین کودکی بود که در آن خانواده نابینا به دنیا آمده بود. او و یک برادر دیگر نابینا برای تحصیل به مدرسه نابینایان ایلینوی سپرده شدند اما هیچ سندی دال بر تحصیلات خواهر نابینا یافت نمی شود. یاکوب به خاطر بهره عجیبی که از هوش برده بود در مدرسه دانش آموز شاخصی به حساب می آمد اما همه چیز برای او بعد از مراسم فارغ التحصیلی اش از مدرسه در سن ۱۴ سالگی شروع شد.
بدون داشتن مربی، روش هایی را برای عصا زدن ابداع کرد. یک عصا به دست گرفت و شروع کرد به دست فروشی؛ اوایل کار فرچه و برس می فروخت و بعدها شروع به بازاریابی و فروش ماشین تایپ کرد. ۱۶ ساله بود که رئیس شرکتی که برایش کار می کرد او را فرا خواند تا به عنوان بهترین فروشنده ماشین تایپ شرکتش از او تقدیر کند. مسیر پزشک شدن یاکوب بیشتر به یک معجزه می مانست. تلاش های شبانه روزی اش برای ساخت طرح های سه بعدی از اجزای گوناگون بدن انسان و اشتیاقش برای آموختن مباحث فیزیولوژیک همین امروز هم می تواند برای بسیاری از نابینایان الگویی الهام بخش محسوب شود. او مجبور بود برای ورود به دانشکده پزشکی بجنگد. بعد از فارغ التحصیل شدنش برای دریافت مجوز شرکت در آزمون پایانی و دریافت مدرک پزشکی باید می جنگید. پس از آن چندین ماه در دفترش صبح را به شب رساند، بی آنکه حتی یک مراجع قدم در مطبش بگذارد.
سر انجام بخت با یاکوب یار شد و ستاره شانسش درخشیدن آغاز کرد؛ زمانی که در بیمارستانی مشغول گذران دوره انترنی بود، زن جوانی به او مراجعه کرد که همه پزشکان شهر مشکلش را ناشی از یک اختلال روانی ارزیابی کرده بودند. یاکوب اما یک اختلال خطرناک قلبی را در این زن جوان به درستی تشخیص داد. یاکوب برای معاینه این زن، به دقت به صدای قلب او گوش کرد و اختلال عجیبی را شناسایی کرد. دستش را حول ناحیه قلب بیمار حرکت داد. پوست، عرق کرده و چسبناک بود. دوباره گوش داد؛ جای تردید باقی نمانده بود. او با شنیدن صدای پمپاژ خون، تنگی دریچه میترال را تشخیص داد.
تبعیضی که بر یاکوب روا داشته می شد، تا مدت ها ادامه داشت. بیماران و همکارانش همواره بر نبوغ ذاتی و تشخیص های هوشمندانه اش صحه می گذاشتند و حتی در مواقع متعددی سایر پزشکان او را برای مشاوره فرا می خواندند اما حتی بیمارستانی که مدت ها یاکوب در آن کار کرده بود به خاطر نابینایی، به سادگی حقوقش را پایمال می کرد و از استخدامش سر باز می زد.
با وجود همه این ناملایمات، یاکوب به تدریج توانست خود را به عنوان یک متخصص قلب و ریه، نه در شیکاگو که در بسیاری نقاط دیگر دنیا تثبیت کند. یاکوب، سخنور چیره دستی هم بود. برخی سخنرانی هایش که امروزه در اختیار ماست نشان از آن دارد که این مرد، چطور جلوتر از زمانه اش می اندیشیده است. به طور مثال صحبت هایی را پیش می کشد که بعد از گذشت یک قرن و اندی، هنوز ورد زبان نابینایان است. در جایی می گوید: «اینکه یک نفر چشم نداشته باشد دلیل بر این نیست که مغز هم ندارد. این، مشکلی است که نابینایان با جهان دارند. آن ها فقط یک زمین بازی جوانمردانه می خواهند. آن ها می خواهند شرایط رقابت برابر با سایرین برایشان فراهم شود تا بتوانند توانمندی هایشان را اثبات کنند.»
یاکوب در ۱۹۲۴ در کمال شگفتی در سن ۳۶ سالگی درگذشت. به نظر می رسد حجم بالای کار و تلاشی که در هر روز به خودش تحمیل می کرد، جانش را فرسود و او را در جوانی به کام مرگ فرستاد. گفته می شود بیش از پنج هزار نفر در مراسم خاکسپاری اش شرکت کردند. یاکوب و صحبت هایش هنوز هم الهام بخش نابینایان در آمریکا و سایر نقاط دنیا است. فدراسیون ملی نابینایان آمریکا، چندین دهه است که جایزه ای با نام بولوتین را به یاد او بنیان گذاشته و هر ساله به کسانی اختصاص می دهد که گام مؤثری را در جهت رشد و ارتقا کیفیت تحصیلی نابینایان برداشته باشند یا کمکی به شکوفایی توانمندی های نابینایان در یک رشته خاص علمی کرده باشند. به عنوان مثال امسال این جایزه به گروهی تعلق گرفت که با طراحی بسترهای نرم افزاری و سخت افزاری سعی دارند ورود نابینایان به رشته نجوم را تسهیل کنند.
منبع: ایران سپید.