نویسنده: آقای موشکاف
منبع: بیست و دومین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
هفتۀ پیش که هفتۀ مبارکمان بود، جهت شادباش کوری مان، ما را کلی این ور اون ور دعوت کردند و خیلی خوش گذشت و حسابی کیفور شدیم. به نظر من این ایام، ایام باسعادتی است که همۀ ما کوران باید بیشتر قدر آن را بدانیم و از آن کمال بهره را ببریم. کم چیزی نیست که ما ۳۶۰ روز به اندازۀ یک دانه ارزن (کلمۀ مناسب را جایگزین کنید) هم ارزش نداریم و کسی نه در برنامه ریزی ها ما را یاد دارد و نه در هیچ جای دیگر، ناگهان طی چند روز ورق برمی گردد و کل توجهات می رود تُو حلق مبارک ما؛ هم سازمان فخیمه یاد ما می افتد، هم صدا و سیما و سایر رسانه های معتبر و هم مسئولان مقدس. تازه به ما غذا هم می دهند و ما را حسابی سیر می کنند. اینها نعماتی است که هرکس قدرش را نداند، همان بهتر که کور و کوردل بماند که لیاقتش همان بوده. فقط کاش می شد نام این روز مبارک را به «روز روشن دلان آسمانی» تغییر بدهند که به همه چیزمان بیاید. اصلاً من نمی فهمم چرا هرچه این غربی های لامذهب بگویند ما باید تکرار کنیم! روز ایمنی عصای سفید دیگر چه صیغه ای است؟! مگر عصا روز دارد؟! ما باید این روز را متناسب با فرهنگ پرفروغ ۱۴۰۰ ساله مان نام گذاری کنیم تا مشتی محکم باشد بر دهان یاوه سرایان. اگر می شد روزش را هم تغییر می دادیم به ۱۳ آبان که نورعلی نور بود.
باری، ما هفتۀ پیش برای شادباش، به یکی از مدارس کورپرور دعوت شدیم و رفتیم و پیش از صرف چلوکباب، سخنرانی غَرای امیدبخشی راه انداختیم تا انگیزه ای باشد برای کوران نوجوان. بعد از سخنان گوهربار ما، چند تا از این دانش آموزان تین اِیجِر، ما را گیر انداختند و پس از کلی دست انداختن، گفتند: آقای موشکاف! این سخنان گوهربار شما به درد مرحوم عمه تان می خورد. ما به عنوان عده ای کور، نه جایی در جامعه داریم، نه جایی در خانواده داریم و نه حتی جایی در دل خودمان. آن قدر اتفاقات وحشتناک در زندگی ما می افتد که دیگر امیدی برای زندگی نداریم و می خواهیم همه، باهم، هاراکیری کنیم.
ما گفتیم: فرزندان کوردل ناامید من! درست است که ما، کوران، شهروندان درجۀ ششم هستیم، اما به یاد داشته باشید سایر هشتاد میلیون جمعیت کشور مقد سمان هم همچین شهروند درجۀ1 به حساب نمی آیند، به جز معدودی انسان برتر که به دلایل ذاتی منتخب شده اند بر ما ولایت داشته باشند، باقی ما شهروند که نه، کالاهایی هستیم که در دست این منتخبین الهی دست به دست می شویم. گاهی به شکل شوکولات ما را در جلد می پیچند که مگس رویمان ننشیند؛ گاهی به شکل برگ رأی درمی آییم؛ گاهی مشت می شویم در دهان بیگانه؛ گاهی هم کودکانِ نادانِ نیازمند تأدیب هستیم؛ آن هم به روش های بَدوی، به هرحال خوشحالیم که این بدبختی ها مختص ما نیست و از قدیم گفته اند «مرگ دسته جمعی عروسی است». حال بفرمایید ببینیم دقیقاً چه مرگتان است؟! شاید چاره ای جستیم!
یکی از تین اِیجِرهای ناامید گفت: جناب موشکاف! ما علاوه بر این بدبختی ها که شما فرمودید، هزار و یک مشکل دیگر هم داریم، مثلاً من امروز صورتم را اصلاح کردم و فکر می کردم خیلی خوش تیپ شده ام، اما در راه مدرسه، یکی از دوستانم به من گفت چند تار مو روی صورتت جا مانده. خب! اگر من کور نبودم، این اتفاق نمی افتاد. واقعاً وقتی دوستم به من این طور گفت، دنیا روی سرم خراب شد. شما بدبختی بزرگ تر از این سراغ دارید!
تین اِیجِر که این را گفت، باقی بچه ها هم تأیید کردند که این فاجعۀ عظیم به دلیل کوری اتفاق افتاده و چقدر کورها بدبخت اند. ناگهان همه باهم دم گرفتند: وای وای ما کوریم! ما از شادی ها دوریم / وای وای ما کوریم! ما وصلۀ ناجوریم.
دومی گفت: آقای موشکاف! من چند روز پیش در خیابان با یک خانم برخورد کردم و ایشان در ابتدا متوجه نشد که من نابینا هستم و کمی اخم کرد، اما وقتی متوجه شد، کلی ترحم کرد. آخر چرا باید ما این قدر بدبخت باشیم و مورد ترحم دیگران قرار بگیریم؟!
پیرو سخنان دومی، باز بقیه دم گرفتند: وای وای ما کوریم! ما از شادی ها دوریم / وای وای ما کوریم! ما وصلۀ ناجوریم.
سومی گفت: اینها که چیزی نیست، من یک بار پایم در یک گودال آب رفت و کفش و پاچۀ شلوارم گلی شد. تا سه ماه افسردگی گرفتم و نمی دانستم چه خاکی بر سرم بریزم. واقعاً نمی دانم چطور بعد از آن اتفاق به زندگی برگشتم.
باز سایرین دم گرفتند: وای وای ما کوریم! ما از شادی ها دوریم / وای وای ماکوریم! ما وصلۀ ناجوریم.
بعدی گفت: آقای موشکاف! من که نیمه کور هستم از همۀ این بچه ها بدبخت ترم. اصلاً من به خاطر بدبختی ها و سوتی هایم تا حالا سه بار خودکشی کرده ام، ولی مثل اینکه مثل سنجاب هفت تا جان دارم و نمی میرم. بار اول به خاطر این بود که در یک مهمانی، دستم خورد به فنجان چایی و آن را واژگون کردم. اُف بر من که چنین خطای بزرگی از من سر زد! همان شب به خانه آمدم و با کش تنبان پدرم خودم را حلق آویز کردم، اما متأسفانه کش پاره شد. بار دوم زمانی بود که یکی از آشنایان مرا در خیابان دید و من متوجه او نشدم و سلام نکردم. همان شب آن قدر عذاب وجدان داشتم که خودم را از پنجرۀ اتاقم به پایین انداختم. این بار مشکل اینجا بود که ما طبقۀ همکف بودیم و فقط بینی ام خراش برداشت. دفعۀ سوم اما خیلی ناجور بود. ما به یک مهمانی رفتیم و من اشتباهاً به جای خورش، ژله را روی غذایم ریختم. همان شب تصمیم گرفتم مثل مرحوم سعید امامی با پودر بهداشتی خودم را خلاص کنم که اشتباهاً از پودر رخت شویی استفاده کردم و تا یک هفته کف پس می دادم.
باز باقی دم گرفتند: وای وای نیم کوریم! ما از شادی ها دوریم / وای وای نیم کوریم! ما وصلۀ ناجوریم.
ما که دیدیم این نوجوانان را رها کنیم تا صبح می خواهند خزعبلات به هم ببافند، جمع را آرام کردیم و گفتیم: فرزندان کور و خنگ من! اولاً بدانید و آگاه باشید این چیزهایی هم که می گویید مثل حرف های قبلی، صرفاً مختص شما کوران نادان نیست و بسیاری از آدم ها، به ویژه نوجوانان، به دلیل تجربۀ کمتر، ممکن است به قول خودتان سوتی بدهند یا اشتباهی داشته باشند. فقط فرقش این است که آنها می دانند که در این مسائل تنها نیستند و عکس العمل خنثای دیگران را می بینند و متوجه می شوند سوتی یا اشتباهشان جهان را زیر و رو نکرده، اما شما کورید و طبیعتاً نمی بینید و فکر می کنید حالا که چهارتا تار مو روی صورتتان مانده یا لباستان گِلی شده یا چای را ریخته اید، کل ملت کار و زندگی شان را ول کرده و میخ شما شده اند. فرزندان پُرارزش من! اگر شما فکر می کنید این قدر مورد توجه همۀ جهان هستید، باید بگویم کور خوانده اید! ممکن است این اتفاق ها یا سوتی ها ناخوشایند باشند، اما همان طور که گفتم برای هرکسی ممکن است اتفاق بیفتد؛ ضمن اینکه مردم هم بیشتر از پنج ثانیه وقت ندارند برای این چرندیات صرف کنند. آنها این خزعبلات را بر زمین می گذارند و شما تازه بر دوش می کشید.
ثانیاً فرزندان کور عزیزم! بدانید و آگاه باشید که همۀ آدم ها باهم متفاوت اند. ما به عنوان کسانی که بینایی مان کمتر از دیگران است، حتماً در جاهایی رفتار متفاوت داریم و این بخشی از فرهنگ ماست. ما لزوماً نباید شبیه دیگران باشیم، کما اینکه هیچ کسی شبیه هیچ کس دیگر نیست. عزیزان من! خوب است که ما مرتب و منظم و تر و تمیز و آراسته باشیم و از نُرم های جامعه دور نباشیم، اما این بدان معنی نیست که زندگی را به کاممان زهرمار کنیم و هیچ کاری نکنیم که مبادا سوتی بدهیم یا کاری که می کنیم شبیه دیگران نباشد.
و نکتۀ پایانی اینکه این چرندیات را من نباید به شما بگویم، سازمان فخیمه که خراب مانده و هیچ کاری نمی کند، من نمی دانم در این مدرسه جز جنگ و جهاد و فریاد، چیز دیگری به شما آموزش نمی دهند؟ از معلم هایتان بخواهید به جای آن چرندیات، این خزعبلات را به شما بیاموزند که این طوری افسرده نشوید.
با صحبت های ما، ناگهان همه متحول شدند و فریاد صحیح است صحیح است، سر دادند و باهم دم گرفتند: ما کوریم ما کوریم! ما خیلی هم کیفوریم / ما کوریم ما کوریم؛ ما حقۀ وافوریم.
جمعیت با همین شعار وارد رستوران شد و کوران بدون قاشق و چنگال شروع به غذا خوردن کردند. وقتی ما به این موضوع اعتراض کردیم گفتند: موشکاف! تکلیفت را روشن کن. اگر کوری بنشین و با دست غذا بخور تا فرهنگ کوری را رعایت کرده باشی، اگر نیستی برو بیرون که در جمع ما جایی نداری.
اینجا بود که فهمیدیم حرف زدن با این کوردلان فایده ای ندارد. خدایا! ما را از افراط و تفریط و بندگان کوردل دور کن!
ارادتمند: موشکاف