اگر الآن سال ۱۹۷۰ بود و قرار بود گروهی از متولیان امور نابینایان، راهی برای تأمین امکان بازی کودکان نابینا فراهم کنند، احتمالاً اولین تصمیمی که میگرفتند، طراحی زمینی اختصاصی برای این گروه از کودکان بود که بازیهایش برای نابینایان مناسبسازی و گوشه گوشه زمینش هم از موانع خالی شده باشد.
امروزه اما رویکرد غالب به کلی با آنچه که در گذشته وجود داشته تفاوت دارد. در دنیا دیگر خبری از ویژه سازی و ویژه انگاری معلولین و نابینایان نیست و همه طراحان و تصمیمگیران تلاش میکنند مکانها و ابزارهای مختلف را به گونه ای بسازند که هر فرد با هر اندازه از توانایی، بتواند از آنها استفاده کند. خواه این موضوع در باره یک سینما باشد یا ورزشگاه. پارک باشد یا یک مرکز خرید. مرکز آموزشی «Overbrook»، واقع در فیلادلفیای آمریکا، یکی از مراکز پیشرو در امر آموزش در منطقه خود به شمار میرود. یک سوم از دانشآموزان این مرکز نابینا و دو سوم بینا هستند. امکانات آموزشی این مدرسه آنقدر تمام و کمال و معلمهایش به قدری کاربلد هستند که تمام خانواده های ساکن در این منطقه آرزو میکنند فرزندشان در این مرکز تحصیل کند. یک زمین بازی مناسب، تنها کمبودی بود که مسؤولان و دانشآموزان سالها با آن مواجه بودند. با توجه به حضور پر تعداد نابینایان در این مدرسه، معلمان برای بردن دانشآموزان به نزدیکترین پارک که دو خیابان آنسوتر قرار داشت، دچار سختیهایی میشدند. علاوه بر خطرات احتمالی مسیر رفت و برگشت، پارکی هم که دانشآموزان به آن برده میشدند، فاقد امکانات قابل استفاده برای نابینایان بود. پنج سال پیش، «Foote»، مدیر این مرکز آموزشی خبردار شد که یکی از سازمانهای کلیدی شهر که در زمینه کمکهای خیریه به مدارس فعالیت میکند، از آنها خواسته تا نیازهایشان را فهرست کنند تا این نهاد بتواند بودجه لازم را فراهم کند. مدیر این مرکز هم تأسیس یک زمین بازی را که همزمان دانشآموزان بینا و نابینا بتوانند از آن استفاده کنند، به عنوان اصلیترین نیاز خود به این نهاد اعلام کرد. پنج سال طول کشید تا بودجه ۱۵۰ هزار دلاری این طرح فراهم شد اما سر انجام، این زمین بازی، با انبوهی از امکانات و بازیهای هیجان انگیز برای کودکان بینا و نابینا در محوطه این مدرسه تأسیس شد. از انواع سرسره ها گرفته تا چرخ و فلکها و تابها و ماکت حیوانات، همه و همه بازیهایی هستند که در این زمین در اختیار دانشآموزان این مدرسه قرار گرفته است. این زمین همچنین پر است از انواع جاذبه های لمسی و صوتی که نابینایان را حسابی درگیر خود میکنند. در گوشه ای از پارک هم میز و صندلیهایی چیده شده تا کودکان دور هم بنشینند و به گپ و گفت و آشنایی بپردازند. برای این محوطه حصاری در نظر گرفته نشده تا در ساعاتی که مدرسه تعطیل است، سایر کودکان محله که در این مرکز تحصیل نمیکنند هم بتوانند از امکاناتش استفاده کنند.
منبع: ایران سپید
pactos.net