نویسنده: نگین حیدری
منبع: بیست و دومین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
در سومین شماره از مجموعۀ معلولان و قوانین ایران به مناسبت روز جهانی عصای سفید، در ۱۵ اکتبر، برابر با ۲۳ مهرماه، با دکتر ناصر سرگران، حقوق دان و کنشگر حوزۀ حقوق معلولان، در خصوص قانون عصای سپید به گفتگو نشستیم. مهمان این شماره به بیان توضیحاتی در مورد پیشینۀ استفاده از عصای سفید و کاربرد آن برای اولین بار در سال ۱۹۲۱، توسط یک فرد انگلیسی و چگونگی نام گذاری و گاه شماری روز جهانی نابینایان از سوی یونسکو، سازمان علمی فرهنگی اجتماعی سازمان ملل متحد، می پردازد. همچنین مفهوم قانون عصای سفید، کاربرد این قانون در هنگام تردد نابینایان با عصای سفید در معابر و هنگام عبور از خیابان ها و مسئولیت رانندگان در خصوص این قانون را بیان می کند و اینکه فرد نابینا و کم بینا با در دست داشتن عصای سفید، در چه مکان ها و با چه شرایطی مشمول این قانون می شود و در چه مکان هایی نمی تواند از این قانون استفاده کند.
دکتر سرگران در ادامه، در خصوص مستندات قانونی قانون عصای سفید، ضمن اشاره به مواد ۳، ۱۹ و ۲۰ کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت و تبصرۀ مواد ۱۲۹ و ۱۳۰ آیین نامۀ راهنمایی و رانندگی، این مواد و تکالیف نابینایان و رانندگان در این زمینه را بیان می کند.
او در مورد ضمانت اجرای قانون عصای سفید، ضمن بیان تکلیف رانندگان متخلف به پرداخت جریمۀ نقدی، به کافی نبودن این جریمه و عملی نبودن آن در بسیاری مکان ها، به دلیل نبودن مأمورین پلیس برای نظارت و دوربین های ثبت تخلفات رانندگان خاطی، اشاره می کند و می گوید: فرد نابینایی که با عصای سفید در حال عبور از معابر و خیابان هاست، باید شرایط قانونی مربوط را رعایت کند و رانندگان در صورت نقض قانون و توقف نکردن در مقابل عصای سفید فرد نابینا که حکم چراغ قرمز را دارد، علاوه بر جریمۀ نقدی، به صورت قانونی مسئول جبران خسارات وارده به فرد نابینا هستند، البته بسیاری از رانندگان به دلیل آگاهی از این قانون یا تعهد اخلاقی و احترام به حقوق شهروندی، هنگام نزدیک شدن به فرد نابینایی که با عصای سفید تردد می کند، از سرعت خود کم و توقف می کنند.