درمان نابینایی ناشی از مشکلات قرنیه با روش ابداعی دانشمند ایرانی در سوئد

گروهی از محققان سوئدی در یک مطالعه که با کمک محقق ایرانی دکتر “مهرداد رفعت” انجام شد، از توسعه ایمپلنت پروتئینی مشتق شده از پوست خوک خبر دادند که می تواند بینایی افراد نابینا را به آنها بازگرداند.

محققان اظهار کردند هیچ یکی از افرادیکه با این روش تحت عمل جراحی قرار گرفته اند، با گذشت دو سال پس از جراحی دیگر دچار مشکل نابینایی نیستند. علاوه بر این، سه نفر که نابینا بودند، پس از این روش پیشگامانه، دارای دید ۲۰:۲۰ شدند.

این ایمپلنت که از پروتئین کلاژن پوست خوک ساخته شده است، شبیه قرنیه انسان (بیرونی ترین لایه شفاف چشم) است. قرنیه آسیب دیده یا بیمار باعث نابینایی بیش از ۱۲ میلیون نفر در سراسر جهان می شود. به طور معمول، پزشکان فقط می توانند بینایی این بیماران را با انجام پیوند قرنیه انسانی از یک اهدا کننده بازیابی کنند. با این حال، از هر ۷۰ نفری که نیاز به پیوند قرنیه دارند، تنها یک نفر می تواند پیوند قرنیه را انجام دهد.

محققان می گویند این پیوند جدید قابلیت تولید انبوه و دو سال ماندگاری دارد و این در حالی است که قرنیه های اهدایی انسان باید ظرف دو هفته به دست بیماران برسد. این فناوری جدید می تواند به مردم کشورهای فقیرتر که پیوند قرنیه انسان در آنها نادر است، کمک کند.

پیوند جدید به طور قابل توجهی زمان بهبودی را کاهش می دهد

در این مطالعه، محققان سوئدی ۱۴ فرد نابینا و ۶ فرد کم بینا در هند و ایران را انتخاب کردند. شرکت کنندگان از بیماری قوز قرنیه (جایی که قرنیه آنقدر نازک می شود که می تواند منجر به نابینایی شود)، رنج می بردند.

نویسندگان مطالعه دریافتند که هیچ یک از ۱۴ شرکت کننده که قبل از انجام عمل نابینا بوده اند، پس از آن دیگر نابینا نیستند. سه نفر از شرکت کنندگان هندی که نابینا بودند، پس از پیوند به بینایی کامل رسیدند. هیچ کس هیچ گونه عارضه ای در حین عمل یا پس از دو سال پیگیری پس از عمل گزارش نکرد.

فقط یک دوره هشت هفته ای استفاده از قطره چشمی پس از عمل کافی است تا چشم بیمار ایمپلنت را رد نکند. هدف اصلی این مطالعه بررسی این موضوع بود که آیا ایمپلنت برای استفاده در انسان بی خطر است یا خیر. محققان اظهار کردند که اثربخشی این پیوند خیره کننده است.

برای ساخت آن، محققان از مولکول های کلاژن حاصل از پوست خوک که بسیار پاک شده بودند و تحت شرایط سخت برای استفاده در انسان تولید می شدند، استفاده کردند. پوست خوک مانند آن چیزی که صنعت گوشت از آن استفاده می کند، نیست و این موضوع دسترسی به آن را آسان و از نظر اقتصادی سودمند می کند.

هنگامی که محققان این ایمپلنت را ساختند، مولکول های کلاژن شل را تثبیت کردند تا ماده ای محکم و شفاف بسازند که می تواند در برابر جابجایی و کاشت در چشم مقاومت کند. یک کارآزمایی بالینی بزرگتر باید انجام شود تا دانشمندان بتوانند آن را به اندازه کافی ایمن و مؤثر برای استفاده در بیمارستان ها اعلام کنند.

پروفسور نیل لاگالی (Neil Lagali) از دانشگاه لینشوپینگ سوئد، گفت: نتایج نشان می دهد که می توان یک ماده زیستی تولید کرد که تمام معیارهای استفاده به عنوان ایمپلنت های انسانی را برآورده کند؛ ماده ای که بتوان آن را به طور انبوه، تولید و تا دو سال ذخیره کرد و در نتیجه به افراد بیشتری که از مشکلات بینایی رنج می برند، کمک کرد. این امر ما را از مشکل کمبود بافت قرنیه اهدایی و دسترسی به درمان های دیگر برای بیماری های چشم بی نیاز می کند.

دکتر مهرداد رفعت از مؤسسه تحقیقاتی LinkoCare Life Sciences AB که این ایمپلنت را طراحی کرده و توسعه داده است، گفت: ایمنی و اثربخشی این ایمپلنت های مهندسی زیستی شده، هدف اصلی کار ما بوده است. ما تلاش های زیادی کردیم تا اطمینان حاصل کنیم که اختراع ما به طور گسترده در دسترس و مقرون به صرفه برای همه و نه فقط برای ثروتمندان خواهد بود. به همین دلیل است که می توان از این فناوری در تمام نقاط جهان استفاده کرد.

محققان همچنین یک روش جدید و کم تهاجمی برای درمان قوز قرنیه ایجاد کردند. امروزه قرنیه بیمار مبتلا به قوز قرنیه در مراحل پیشرفته با جراحی برداشته می شود و قرنیه اهدایی جایگزین آن می شود که پزشکان آن را با بخیه در جای خود می دوزند. این نوع جراحی تهاجمی است و فقط در بیمارستان های بزرگ انجام می شود، اما بخیه زدن در این روش جراحی جدید غیر ضروری است. در روش جدید برش قرنیه را می توان با استفاده از لیزر پیشرفته یا با دست با ابزار جراحی ساده به دقت ایجاد کرد. این روش ابتدا روی خوک ها، آزمایش و مشخص شد که ساده تر و به طور بالقوه ایمن تر از پیوند قرنیه معمولی است.

نیل لاگالی در ادامه افزود: می توان از این روش کمتر تهاجمی در بیمارستان های بیشتری استفاده کرد و در نتیجه به افراد بیشتری کمک کرد. با روش ما، جراح نیازی به برداشتن بافت خود بیمار ندارد؛ در عوض، یک برش کوچک ایجاد می شود که از طریق آن ایمپلنت به قرنیه موجود وارد می شود.

یافته های این مطالعه در مجله Nature Biotechnology منتشر شده است.

منبع: ایسنا.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

5 × 3 =

لطفا پاسخ عبارت امنیتی را در کادر بنویسید. *