حدود ۰.۵ تا ۵ درصد از تصادف‌های وسایل نقلیه منجر به آسیب عصب بینایی می‌شوند. به دلیل محدودیت بازسازی سلول‌های گانگلیونی شبکیه، اگر آسیب عصب بینایی شدید باشد در نهایت منجر به نابینایی خواهد شد.
روش های درمانی مرسوم شامل استفاده از داروهای محافظت کننده از اعصاب (neuroprotective) مانند کورتیکواستروئیدها برای کاهش التهاب، یا انجام عمل جراحی برای رفع فشار بر عصب، بازده درمانی کمی دارند؛ به همین دلیل بخش زیادی از آسیب‌دیدگان که معمولاً از نسل جوان جامعه هستند، بینایی خود را از دست می‌دهند. پژوهش‌ها نشان داده است که سلول‌های پیش‌ساز عصبی، مواد مغذی از خود ترشح می‌کنند که برای محافظت از سیستم بینایی ضروری است.
با هدف بررسی اثر درمانی سلول‌های پیش‌ساز عصبی بر عصب بینایی در حیوان مدل آزمایشگاهی، دکتر لیلا ستاریان، دکتر شیوا نعمتی، دکتر فرزاد پاکدل، دکتر محمد جوان و همکاران‌شان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی تهران و دانشگاه تربیت مدرس، پژوهشی طراحی کردند که طی آن ابتدا سلول‌های بنیادی پرتوان جنینی به سلول‌های پیش‌ساز عصبی تمایز داده شدند؛ سپس اثر درمانی این سلول‌ها را بر مدل آزمایشگاهی آسیب به عصب بینایی بررسی کردند.
به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه رویان، نتایج به دست آمده نشان داد، تزریق داخل وریدی ۵۰ هزار سلول به ستیغ بینایی هیچ بهبودی در بینایی حیوانات مدل ایجاد نمی‌کند. با این حال بررسی‌های آزمایشگاهی نشان داد، در گروه آزمایشی که سلول‌های پیش‌ساز عصبی دریافت کردند، سلول‌های عصب بینایی (retinal ganglion cells) دو برابر بیشتر حفظ شدند. تزریق داخل وریدی سلول‌های پیش‌ساز عصبی احتمالاً به واسطه ترشح مواد مغذی از سلول‌های عصب بینایی حفاظت می‌کند.
نتایج این پژوهش در نشریه بین‌المللی یاخته (Cell Journal) منتشر شد.
منبع: آخرین خبر.