نویسنده: گلوریا رودریگز (Gloria Rodriguez)
مترجم: شبکه مترجمین ایران
منبع نسخه ی انگلیسی:future reflections
منبع نسخه ی ترجمه شده: محله ی نابینایان
یادداشت سردبیر:
هنگامی که گلوریا رودریگز در سال 2017 برنده بورسیه فدراسیون ملی نابینایان (NFB National Scholarship) شد، قصد داشت که وارد حوزه مدیریت بحران و بازیابی شود. در این مقاله، وی علت انتخاب این شغل و عواقب این تصمیم را در دوره شیوع کووید 19 (COVID-19) توضیح می دهد.
من بزرگترین فرزند از اولین نسل خانواده ای اسپانیایی زبان هستم. در کودکی، با دو مشکل کم بینایی و یادگیری زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم دست و پنجه نرم می کردم. روزی را به خاطر دارم که معلم مهد کودکم از ما خواست تا عکسی از چیزی که با حرف اول اسممان شروع می شود را به کلاس ببریم. جی. . به نظر ساده می رسید، من می بایست عکس انگور یا هر چیز سبز را می بردم. در عوض، عکس گربه را به کلاس بردم. منظور من گربه نبود، بلکه این اسم گربه ام گاتو (Gato) بود که با جی شروع می شد.
به خاطر دارم که همکلاسی هایم از من می پرسیدند چرا این قدر از نزدیک به کتاب هایم نگاه می کنم. منظور آنها را متوجه نمی شدم. فراموش نمی کنم که برای آموزش خط بریل و دوره های مخصوص دانش آموزان چندزبانه از کلاس فرا خوانده می شدم. این تجارب در شکل گیری شخصیت کنونی من به عنوان فردی قوی، کنجکاو و متعهد مفید بودند.
کانال سیاره حیوانات (Animal Planet channel) و برنامه های علمی تلویزیون عشق روز افزون من به علم را برانگیختند؛ علاقه ای عمیق که آرزوی پرورشش را داشتم. این علاقه در طول زمان به میل به کار در حوزه سیستم های امداد رسانی و آمادگی در برابر بلایای طبیعی تبدیل شد. کمی پس از وقوع طوفان کاترینا (Hurricane Katrina), کانال سیاره حیوانات برنامه ای با عنوان «باغ وحش کوچکی که می توانست.» (The Little Zoo that Could.) را پخش کرد. این برنامه رئیس باغ وحش، پتی هال (Patti Hall) و کارکنانش را به تصویر می کشد که برای مقابله با سه طوفان، ایوان، (Ivan), دنیس (Dennis), و کاترینا. (Katrina) همه حیوانات خود را به مناطق مرتفع منتقل کردند. طوفان ایوان در 2004 و دو طوفان دیگر در 2005 رخ دادند که به نوعی فصل رکورد شکنی طوفان به حساب می آمد.
گلوریا رودریگز تابلویی در دست دارد که روی آن نوشته شده: سپاس از مرکز سلامت منطقه تاکوما پیرس (TACOMA-PIERCE COUNTY HEALTH DEPARTMENT).
من این برنامه را زمانی که استیو ایروین (Steve Irwin) قهرمانم بود تماشا کردم. ایروین طبیعت شناس و شخصیت تلویزیونی ای بود که به «شکارچی کروکودیل» (The Crocodile Hunter) معروف است. اطمینان داشتم که می خواهم یک محیطبان یا نگهبان باغ وحش شوم و برنامه ای در کانال سیاره حیوانات داشته باشم. روی یک میز عسلی، در چهارقدمی تلویزیون، می نشستم و هر یک از قسمت های «شکارچی کروکودیل» را تماشا می کردم. تلویزیون ما از آن دسته مجموعه های بزرگ و مکعبی بود که ابعادی 1.5 در 1.5 فوت داشت و وزن آن به بیش از 50 پوند می رسید.
صحنه ای را در سیاره حیوانات به خاطر دارم که ببرها را برای فرار از طوفان سوار هجده چرخ کرده بودند و نگهبانان از شلنگ برای آب دادن به آنها استفاده می کردند. برق با هر طوفان قطع می شد و با این حال، آنها می بایست به حیوانات غذا می دادند و از آنها مراقبت می کردند. در صحنه بعدی، کارکنان باغ وحش برای ارزیابی صدمات وارده برمی گشتند و متوجه می شدند که جاده بسته است؛ زیرا در آن طرف همه چیز زیر آب بود. در مرحله ای، کارکنان باغ وحش را دوباره بازسازی می کنند اما طوفانی دیگری تمام تلاش های آنها را بی نتیجه می گذارد.
بدیهیست که همه این روایات درباره ویرانی مرا به وحشت می انداختند. من هرگز در ساحل شرقی نبودم، چه برسد به اینکه فیلم ها و تصویرسازی دقیق از این بلایای طبیعی را دیده باشم. من از ویرانی و عشق کارکنان باغ وحش به حیواناتشان شگفت زده بودم. ویرانی ناشی از طوفان ها و تعهد کارکنان برای بازسازی به شدت احساساتم را برانگیخت.
اندکی پس از آن، کانال سیاره حیوانات، برنامه ویژه ای درباره نحوه واکنش فیل ها به سونامی 2004 اقیانوس هند پخش کرد. در این برنامه به برداشت علمی مربوط به چگونگی درک حیوانات از بلایا قبل از وقوع آنها توجه شده بود. مردم را می دیدم که مجبور بودند به سمت خشکی یا بالای ساختمان ها فرار کنند، به این امید که هنگام طغیان آب زنده بمانند.
روزی از نمایشگاه کتاب مدرسه کتابی را درباره آب و هوای بسیار خشن و نامتعادل خریدم. در این کتاب به بسیاری از انواع بلایا پرداخته شده بود: کولاک ها، گردبادها و غیره. این کتاب را همراه دو کتاب دیگر که به ترتیب درباره عجیب ترین حیوانات و خطرناکترین حیوانات هستند تا به امروز نگه داشته ام.
علاقه من به بلایا بر تحصیلاتم تأثیر داشته و اهداف شغلی ام را شکل داد. من در کالج به مطالعه در حوزه علوم طبیعی و سیستم های سازمان دهی پرداختم تا برای شغل مدیریت بحران آماده شوم. در برنامه بین رشته ای کالج اویرگرین استیت (Evergreen State College) واقع در ایالت واشنگتن (Washington) شرکت کردم که دامنه مطالعاتم را گسترش داد. متخصصان مدیریت بحران باید تا حدودی از همه چیز سررشته داشته باشند و در حوزه های مختلفی کار کنند. برای مثال، آنها باید بدانند که داده های موجود و الگوهای جدید چگونه بر محل کار تأثیر می گذارند، چگونه تغییرات آب و هوا بلایا را تشدید می کنند و امدادگران پزشکی چگونه به مردم خدمت می کنند. از اینکه تحصیلات دوره لیسانسم به یادگیری آنچه برای تبدیل شدن به فردی همه فن حریف کمکم کرده است خشنود و سپاسگزار هستم.
تحصیلات تکمیلی خود را در حوزه مدیریت عمومی در اویرگرین با موفقیت به پایان رساندم و در ژوئن 2021 فارغ التحصیل شدم. بسیار سپاسگزار هستم که ارزش های اصلی در برنامه تحصیلات تکمیلی ام ارائه شده بود. آنها با جهت بخشی به مسیر یادگیری من به عنوان دانشجوی چندهویتی در رسیدن به خواسته هایم تأثیر می گذارند. این ارزش ها عبارتند از پذیرش تنوع، برابری و انصاف؛ حمایت قدرتمندانه؛ تصور امکانات جدید به منظور دستیابی به تحولات مثبت. هدف نهایی من هماهنگی عملی اقدامات پاکسازی و بازسازی بعد از زمین لرزه ، سونامی یا سایر بلایای طبیعی است.
همه گیری با اشکال مختلف ویرانی همراه بود. این امر چالش هایی را پیش روی ما گذاشت که قبلاً تجربه نکرده بودیم و دنیا را مجبور کرد که خود را با روش های جدید آموزش، کار و مراقبت های بهداشتی تطبیق دهد. در سال 2020، علاوه بر همه گیری، هر ماه با بحران های تازه ای روبرو بودیم.
با مشاهده اینکه سازمان ها شرایط کار از راه دور را فراهم آورده و جلساتی را از طریق زوم (Zoom) برگزار می کنند، این امید در من زنده می شود که امکان دسترسی به کار برای افرادی که رانندگی نمی کنند بیشتر می شود. بسیاری از شرکت ها برای رقابت در اقتصاد نوین درحال بررسی نیاز مربوط به افزایش دستمزد ها هستند. سختی و ویرانی می تواند به رشد، نوسازی و زیبایی منجر شود. این پدیده هرگز سبب شگفتی من نمی شود. این امر همیشه مشهود نیست و مشاهده تحولی مثبت ممکن است سال ها به طول انجامد، اما جوامع اغلب با چالش هایشان به پیشرفت و توسعه می رسند. مشاهده چنین تاب آوری از جمله مواردی است که این نوع کار را برای من بسیار جذاب کرده است.
از قرار معلوم، شیوع بیماری همه گیری به من این امکان را داد که شغل حرفه ای خود را آغاز کنم و با کمک به مردم جامعه خود در خلال یک بحران بزرگ به تجربه ای دست اول دست یابم. کارم را در اداره مدیریت بحران منطقه پیرس (Pierce County Department of Emergency Management) ایالت واشنگتن آغاز کردم. نخست با کار در واحد تست سیار کووید شروع کردم و سپس در بخش ارائه فیلم به کلینیک های واکسیناسیون ادامه دادم. من به عنوان رئیس گروه پشتیبان تیم نیازهای عملیاتی و دستیابی (Access and Functional Needs) (AFN) خدمت کردم. تیم نیازهای عملیاتی و دستیابی به منظور رفع موانع دسترسی برای بیمارانی که از منابع یا امکانات کافی محروم هستند طراحی شده است. ما هر هفته میزبان سه تا هفت کلینیک بودیم و هزاران بیمار را در سرتاسر منطقه پیرس ملاقات می کردیم. مادر و برادرم هر روز در رفت و آمد کمکم می کردند و سگ راهنمای من، سیلو، (Silo), همیشه همراهم بود. من به عنوان هماهنگ کننده تیم نیازهای عملیاتی و دستیابی منطقه خدمت می کردم و به شیوه های مختلف به توسعه آتی برنامه نیازهای عملیاتی و دستیابی کمک کرده ام.
کار من شامل مواردی از قبیل آموزش کارکنان برای عملیات های همزمان، تشکیل مشارکت های اجتماعی برای ترویج واکسیناسیون و هدایت کارکنان و مترجمان سازمان تیم نیازهای عملیاتی و دستیابی بود. این تیمی است که تجربه کلینیک واکسیناسیون کامل را برای بسیاری از مردم خلق می کند یا نابود می کند. من فرآیندهایی را مختص وقایع خاص یا بیمارانی که به کلینیک منتقل می شدند سفارشی کردم.
هر روز با روز قبل متفاوت بود و همیشه با چالش های جدید روبرو بودیم. ممکن بود در یک روز حدود دویست نفر یا بیشتر از اعضای جامعه لاتین تبار مراجعه کنند که به ترجمه اسپانیایی نیاز داشتند، و من مجبور بودم چند مترجم رسمی مختلف را هماهنگ کنم. روز بعد مجبور بودم تا رسیدن مترجم زبان اشاره، با استفاده از سیستم ارتباطات رادیویی با بیمار ناشنوا احوال پرسی کنم. من از بیمار استقبال می کردم و به وی توضیح می دادم که نابینا هستم و باید حرکات اشاره آهسته تری را اجرا کند. گاهی از پزشک محلی می خواستیم که کاروانی از پنج وسیله نقلیه مملو از بیمار را کنترل کند که تسلط چندانی به زبان انگلیسی نداشتند. دکتر همه آنها را در محل تحت پوشش قرار می داد.
افزون بر این، مسئولیت رسیدگی به مسائل مربوط به کارکنان، عموم مردم و سیاست های درحال تغییر برعهده من بود. کادر پزشکی ما در آغاز می خواستند شرایط بیمارانی که تحت پوشش تیم نیازهای عملیاتی و دستیابی بوده و قرار بود زمان بیشتری برای بررسی آنها صرف شود از بقیه جدا کنند. بیماران به محض آمادگی، اجازه داشتند که مجدداً به صف بپیوندند. از اینکه بگویم ما این کار را انجام نمی دهیم احساس ناراحتی نمی کردم. حتی اگر بعضی از مردم به زمان بیشتری نیاز داشتند و موجب معطل شدن سایرین در صف می شدند؛ بیرون کشیدن آنها از صف، عملی تبعیض آمیز، طردکننده و منزوی کننده بود. هدف ما کسب اطمینان از این امر بود که از هر بیمار با توجه به شرایط و سرعت مورد نیاز خود مراقبت شود. با افتخار می گویم که این تغییر را اعمال کردم و زمان زیادی طول نکشید که اجرا شد.
ایفای نقش تأثیرگذار در یکی از ویدیوهایی که برای تشویق واکسیناسیون جامعه رنگین پوست، بومی و سیاه پوست (BIPOC community) تهیه شده بود از دیگر موفقیت هایی است که به آن افتخار می کنم. من در سایر فعالیت های مربوط به کمپین شرکت داشتم، اما این از موارد مورد علاقه ام بود؛ زیرا سیلو، سگ راهنمایم را با افتخار به بیننده معرفی می کردم.
گاهی در کلینیک های واکسیناسیون به شوخی می گفتم که« این همه گیری زمین لرزه یا فوران آتشفشان نیست، اما من آن را چنین درنظر می گیرم. من به کاری که انجام داده ام افتخار می کنم. ما باهم واکسیناسیون بیش از هشتاد هزار نفر را انجام دادیم.
در آغاز ژوئن، شغل جدیدم به عنوان هماهنگ کننده واکسیناسیون ایالات لاتین تبار ساوت ساند (Latinx Unidos of the South Sound) را آغاز کردم. هدف من در این نقش جدید افزایش مشارکت واکسیناسیون در میان جامعه لاتین تبار است. به سبب داشتن همکاری نزدیک تر با جامعه ای که در آن بزرگ شده ام هیجان زده هستم. قصد دارم روابطی را با کسب وکارها و مدارس محلی برقرار کنم و امیدوارم که همچنان به ارائه دستاورد و یادگیری از طریق این اقدامات ادامه دهم. پیشینه فرهنگی و تعلیم و تربیت من نقش مهمی در نحوه برخورد من با این شغل ایفا می کند. مشتاقانه در انتظارم که روش های جدید پیشرفت را امتحان کنم و خلاق باشم. من نسبت به این چالش های نوین بسیار هیجان زده هستم!
هرگز انتظار نداشتم که شیوع یک همه گیری به فعالیتم در شغل مورد نظرم منجر شود و این فرصت را برای تحولی نظاممند در سازمان برایم فراهم نماید. کسب تجربه کاری که دارای پیچیدگی های بسیار زیاد می باشد در اوایل کار حرفه ای برای من یک امتیاز محسوب می شود. بسیاری از افرادی که همزمان با من فارغ التحصیل شده اند، هنوز به این موقعیت نرسیده اند. بسیاری از مردم کل زندگی خود را صرف کشف این می کنند که قرار است چه کاری انجام دهند. داشتن فرصت انجام کاری که مدت ها آرزوی انجام آن را داشتم، چیزی نیست که از آن ساده بگذرم. امیدوارم از هرکاری که قرار است انجام دهم یا یاد بگیرم، بهترین بهره را ببرم.
مسلماً جزو آن دسته افرادی هستم که به جای فرار از خطر، خود را به خطر می اندازند. من بینش و عقیده ای را القا می کنم که درگذشته در قالب واکنش به بلایا گنجانده نشده بود. امیدوارم هر کس در زمان خود بداند که چه کاری می خواهد انجام دهد و به شیوه دلخواه خود زندگی کند.
اعتقاد راسخ دارم که یادگیریِ شناسایی نیازهای خود یا دیگران و برقراری ارتباط یا اصرار برای رفع این نیازها بسیار ارزشمند است. یادگیری این مهارت ها مانند درک هرآنچه می خواهیم در زندگی انجام دهیم، زمان بر است، اما بسیار ضروری و حیاتی می باشد.