اعطای سفیر جنبش پارالمپیک به یک هنرپیشه معروف هیچ اشکالی ندارد، اما اگر قرار باشد کسانی در صف اول اعطای نماد های اینچنینی قرار بگیرند قهرمانان قدیمی و فعلی ورزش پارالمپیک هستند نه سلبریتی هایی که هم رسانه ها هوایشان را دارند و هم مسئولان کشور.
به گزارش ایران سپید: ماجرا از آنجا شروع شد که چند روز پیش بازیگر این شب های سریال «سرباز» در گفت‌وگویی، درباره بیماری اش که در کودکی اتفاق افتاده است، افشاگری کرد.
الیکا عبدالرزاقی که در یک برنامه تلویزیونی حاضر شده بود در پاسخ به مجری برنامه که پرسید در سریال «سرباز» پایتان ناراحت است، توضیح داد: من در یازده سالگی دچار یک بیماری به نام گیلن باره شدم و بدنم از کمر به پایین فلج شد. بعد از این اتفاق حس پای راستم آرام آرام برگشت اما پای چپم از قسمت مچ به پایین کاملا بی حرکت شد و از آن زمان تا کنون در همان حالت باقی مانده است.
او در ادامه گفت: می خواستم ورزشکار حرفه ای بشوم
اگر این اتفاق نمی افتاد و این معلولیت به وجود نمی آمد، قطعا امروز یک ورزشکار حرفه ای بودم.
گاهی فکر می کنم اگر ذهن الان را داشتم و اطلاع رسانی در خصوص ورزش افراد دارای معلولیت نیز مثل امروز بود، شاید همان مسیر ورزش را این بار در بخش پارالمپیک دنبال می کردم . اما به هر حال درآن زمان هنوز این قدرت را در خودم نمی دیدم که با شرایط جدیدم وارد ورزش هم بشوم و کمی جا زدم و عقب نشینی کردم.
عبدالرزاقی که در مصاحبه ای از تمایلش برای آشنایی با ورزش های پارالمپیکی کشورمان گفته بود، به سرعت به پیشنهاد روابط عمومی و دعوت دبیر اجرایی کمیته ملی پارالمپیک، با حضور در کمیته پارالمپیک با فعالیت های مختلف آشنا شد و در این بازدید عنوان سفیر جنبش پارالمپیک به او اعطا شد.
وی در این ارتباط و بازدیدش از کمیته پارالمپیک گفت: سفیری جنبش پارالمپیک برایم افتخار است و تلاش می کنم در حد بضاعتم نشر دهنده افتخار آفرینی ورزشکاران پارالمپیکی کشورمان باشم.
فکر نمی کردم به سرعت دعوت شوم
ابتدا از دعوت دبیر اجرایی کمیته ملی پارالمپیک، آقای هادی رضایی قدردانی می کنم. راستش از این دعوت خیلی هیجان زده شدم و اصلا فکر نمی کردم کمتر از ۲۴ ساعت بعد از مصاحبه من و اعلام تمایلم برای آشنایی بیشتر با ورزش افراد دارای معلولیت، این اتفاق بیفتد و به کمیته ملی پارالمپیک دعوت شوم.
با توجه به مشغله هایی که می دانم در این کمیته وجود دارد، این مساله برایم بسیار ارزشمند است که یکی از مسئولین کمیته ملی پارالمپیک این دعوت را انجام داد و واقعا از حضورم در این مکان انرژی خوبی گرفتم و این اتفاق را به فال نیک می گیرم و از بازدید موزه ملی ورزش، المپیک و پارالمپیک هم لذت بردم.
می خواهم سفیر جنبش پارالمپیک باشم
من زیاد اهل خبر نیستم اما موفقیت های ورزشکاران پارالمپیکی کشورمان آنقدر پررنگ است که کم و بیش از آنها مطلع هستم. این بازدید اما برای من بسیار خوشایند بود و خوشحالم که اطلاعات خوبی در این زمینه بدست آوردم. آمادگی خودم را برای سفیر بودن در جنبش پارالمپیک اعلام می کنم و تلاش می کنم در حد بضاعت و توانم منعکس کننده این رخدادهای شیرین باشم.
امیدوارم به زودی و با عادی شدن شرایط و از سرگیری اردوهای ورزشکاران پارالمپیکی بتوانم در کنار ورزشکاران حضور پیدا کنم و مشتاقانه منتظرم تا خودم نیز بتوانم رشته های پارالمپیکی را امتحان کنم و تلاش می کنم روزی در این زمینه هم به آنچه همیشه در ذهنم بود برسم.
حال این سؤال مطرح می شود که آیا اعطای نماد های اینچنینی به یک هنرپیشه سینما به صرف اینکه معلولیت جزئی دارد کار درستی است؟ آیا این فرصت به همین راحتی در اختیار پیشکسوتان ورزش پارالمپیکی هم قرار می گیرد یا بیشتر مصرف تبلیغات رسانه ای دارد؟
نگارنده معتقد است اعطای سفیر جنبش پارالمپیک به یک هنرپیشه تئاتر و سینما به خودیه خود هیچ ایرادی ندارد اما پارالمپیک نباید طوری رفتار کند که استخوان خورد کرده های ورزش جانبازان و معلولان و قهرمانان فعلی احساس کنند که توجه این کمیته به سلبریتی ها بیشتر از جامعه ورزش معلولان است.
آیا زمانی که جواد فلفلی سرمربی تیم ملی فوتبال پنج نفره نابینایان و بازیکنان این رشته که برای عدم اعزام به پارالمپیک قصد دیدار با دبیر و رئیس این کمیته را داشتند این فرصت به سرعت به آنها داده شد؟
آیا کمیته به پیشکسوتان ورزش پارالمپیک هم تا همین اندازه بها می دهد و آنها را به عنوان سفیر جنبش پارالمپیک انتخاب می کند؟
بی تردید اگر قرار باشد کسانی در صف اول اعطای نماد های اینچنینی قرار بگیرند، قهرمانان قدیمی و فعلی ورزش پارالمپیک هستند نه سلبریتی هایی که هم رسانه ها هوایشان را دارند و هم مسئولان کشور.
منبع: ایران سپید