با سلام و احترام به همراهان وبسايت ويژه ی نابينايان شرکت دانش بنیان پکتوس. در هجدهمین شماره ی هفته نامه ی دنیای موبایل و کامپیوتر و در صفحه ی آموزش، پنج آموزش در زمینه ی موبایل و کامپیوتر تقدیم شما گرامیان میگردد.
آموزش نصب اندروید روی تبلت های ویندوزی
اگر تبلت ویندوزی قدیمی و بدون استفاده ای دارید و می خواهید با نصب اندروید باز هم آن را به دستگاهی کاربردی تبدیل کنید، با ما همراه شوید.
به نقل از زومیت، هر روز که می گذرد، تبلت های ویندوزی محبوبیت بیشتری پیدا می کنند، ولی اگر به دنبال گستره ی وسیعی از اپلیکیشن های متنوع باشید، اندروید حرف اول را می زند.
درحالی که نصب اندروید روی رایانه های رومیزی بسیار ساده است، انجام این کار روی تبلت های ویندوزی کمی مشکل به نظر می رسد. یکی از مشکلات نیز به مجهز نبودن تبلت ها به درایور CD و DVD بازمی گردد.
در اینجا قصد داریم نحوه ی نصب سیستم عامل اندروید روی تبلت های ویندوزی را به شما آموزش دهیم.
از چه تبلتی استفاده می کنید؟
قبل از ادامه باید توجه داشته باشید که اندروید را فقط می توان روی تبلت های ویندوزی ۳۲ و ۶۴ بیتی استاندارد نصب کرد. تبلت هایی که از پردازنده های ARM استفاده می کنند، امکان نصب اندروید را ندارند، مثل مدل های قدیمی سرفیس RT مایکروسافت.
در همین حال، نحوه ی نصب اندروید روی تبلت های ویندوزی از دستگاهی به دستگاه دیگر متفاوت است. البته رویکرد اصلی در بین همه یکسان است.
تبلت هایی که از ویندوز ۸ استفاده می کنند، امید چندانی برای تبدیل به دستگاهی با یک سیستم عامل مفید ندارند. در بسیاری از موارد ویندوز ۱۰ می تواند راه چاره باشد. با این حال، کمبود اپلیکیشن و پیچیدگی روز افزون ویندوز ۱۰ می تواند شما را از ارتقا به این نسخه نیز بازدارد.
اندروید برای بسیاری از افراد تنها راه چاره برای استفاده از یک تبلت قدیمی با سخت افزار قابل قبول است.
برای نصب اندروید روی تبلت های ویندوزی به چه نیاز است؟
کار را با گردآوری ابزارهای زیر شروع می کنیم که پیش نیاز نصب اندروید روی تبلت های ویندوزی است:
- تبلت ویندوزی متصل به برق
- یک حافظه ی فلش ۱۶ گیگابایتی یا بیشتر
- یک حافظه ی فلش دیگر که نصب کننده ی ویندوز روی آن قرار گرفته باشد (برای احتیاط در زمان هایی که مشکلی بروز کند)
- نرم افزار رایت اطلاعات روی حافظه ی فلش (ما Etcher را پیشنهاد می کنیم)
- یک صفحه کلید (استفاده از ماوس اختیاری است)
- یک هاب USB برای اتصال دستگاه های مختلف به تبلت به طور هم زمان
- نسخه ی مناسب اندروید برای سیستم شما
هنگامی که صحبت از نصب اندروید می شود، اولین گزینه ای که باید امتحان کنید Phoenix OS است. با دریافت این سیستم عامل آن را طبق دستورالعمل ها روی دستگاه خود نصب کنید.
همچنین، اینتل برای دستگاه های ویندوزی نسخه هایی از اندروید را درنظر گرفته است. شما می توانید از پروژه ی متن باز Celadon به این نسخه ها دسترسی پیدا کنید که از سایت GitHub قابل دریافت است.
قبل از ادامه ، روش انجام این کار را برای تبلت خودتان در اینترنت جست و جو کنید. داشتن یک آموزش گام به گام برای جلوگیری از هرگونه اشتباهی که به پاک شدن حافظه ی دستگاه شما منجر شود بسیار مهم است. این کار برای پیشگیری از مواجه شدن با خطاهایی که مانع از بوت شدن دستگاه شما شود لازم است.
چرا باید روی تبلت ویندوزی سیستم عامل اندروید نصب کرد؟
ویندوز دارای رابط کاربری مفیدی در حالت تبلت (tablet mode) و صفحه ی لمسی است، ولی فروشگاه اپلیکیشن های مایکروسافت اصلا توانایی رقابت با نسخه های اندرویدی را ندارد.
اگر قبلا تجربه ی استفاده از تبلت های اندرویدی را داشته اید و محیط کاربری لمسی ویندوز را دوست ندارید، مهاجرت به اندروید، در صورت امکان معقول است. به لطف پشتیبانی اندروید از OTG که با استفاده از آن می توان دستگاه های USB مختلف را به تبلت متصل نمود، حتی شاید تغییری احساس نکنید.
البته باید توجه داشته باشید که شما به استفاده از اپلیکیشن هایی که از سیستم x86 پشتیبانی می کنند محدود هستید. تعداد آن ها هر روز درحال افزایش است، ولی نباید انتظار داشت که تمامی اپلیکیشن های پلی استور قابل اجرا باشند.
تنظیم تبلت ویندوزی برای نصب اندروید
برای نصب یک سیستم عامل ثانویه روی دستگاهی که برای ویندوز طراحی شده، باید تغییراتی را در راه انداز (setup) سیستم اعمال کنید.
ابتدا باید مطمئن شوید که گزینه ی راه اندازی ایمن یا Secure Boot غیرفعال است. برای انجام این کار به Settings رفته و سپس به Update and Recovery و Recovery مراجعه کنید و از بخش Advanced Start-up روی Restart Now کلیک کنید. پس از راه اندازی مجدد سیستم، از کلیدهای جهت نمای روی صفحه کلید استفاده کرده و Troubleshoot را انتخاب کنید، سپس به Advanced Options رفته و UEFI Firmware Settings را انتخاب کنید.
در صفحه ی بازشده، از منوی سمت چپ گزینه ی Security را یافته و به وسیله ی Supervisor password یک رمز عبور تنظیم کنید. بعد از اینکه این کار را انجام دادید، Boot را باز کرده و گزینه ی Secure Boot را بیابید و آن را روی Disabled تنظیم کنید.
در مرحله ی بعد دکمه ی Power را نگه دارید تا سیستم ری استارت شده و کلید ویندوز (Windows) را نگه دارید تا زمانی که تصویر صفحه برگردد. با این کار به شکل میانبر به صفحه ی بایوس منتقل می شوید که باید مطمئن شوید UEFI Mode انتخاب شده باشد.
سپس تبلت را خاموش کرده و هاب USB را مستقیما به درگاه USB متصل کنید. از داک استیشن استفاده نکنید.
صفحه کلید و حافظه ی فلش را به هاب USB متصل کرده و با فشاردادن مکرر کلید F12 تبلت را روشن کنید تا به صفحه ی بوت برود. در منوی بوت، با استفاده از کلیدهای جهت نما حافظه ی فلش را انتخاب کنید. در زمان هایی مثل فعال کردن بوت دوگانه که نیاز است انتخابی را انجام دهید از کلیدهای تنظیم صدای دستگاه استفاده کنید.
نسخه های مختلف نصب کننده ی اندروید گام هایی با تفاوت های اندک دارند. در اکثر موارد باید گزینه ی بوت دوگانه یا dual boot انتخاب شود. معمولا حذف کامل ویندوز معقول به نظر نمی رسد زیرا برای بوت کردن اندروید به بوت لودر نیاز است.
اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، هنگامی که شما دوباره تبلت خود را روشن کنید، باید شاهد یک منوی بوت باشید که می توانید بین اندروید و ویندوز یکی را برای بوت انتخاب کنید.
راه های جایگزین برای اجرای اپلیکیشن های اندرویدی روی ویندوز
اگر تنها انگیزه ی شما برای نصب اندروید روی تبلت ویندوزی اجرای اپلیکیشن است، استفاده از موتورهای شبیه ساز گزینه ی بهتری است. شما می توانید از ابزارهای مختلفی برای اجرای اپلیکیشن های اندرویدی استفاده کنید:
NoxPlayer: یکی از بهترین شبیه سازهای اندرویدی برای ویندوز است.
BlueStacks: گزینه ای ایده آل برای هواداران بازی های اندرویدی است.
Andy: شامل قابلیت هایی برای توسعه ی اپلیکیشن و بازی است.
توجه داشته باشید که عملکرد مناسب این ابزارها به قدرت سخت افزار دستگاه شما وابسته است.
تبلت ویندوزی خود را با یک ماشین مجازی به اندروید تبدیل کنید
نصب اندروید روی تبلت های ویندوزی می تواند مشکل باشد. ممکن است برای یافتن بسته ی مناسب مدت ها زمان صرف شود. حتی احتمال دارد نسخه ی مناسبی از اندروید برای دستگاه شما پیدا نشود.
ولی نباید تسلیم شوید. اگر شبیه ساز اندروید را مناسب نمی دانید، می توانید به جای آن از ماشین مجازی استفاده کنید.
ابزارهایی مثل VMWare Player و VirtualBox یک محیط مجازی ایجاد می کنند که می توانید روی آن سیستم عامل اندروید را نصب کنید. این سیستم می تواند شامل همان سیستم عاملی باشد که شما قبلا برای نصب روی تبلت خود دریافت کرده اید یا سیستم عامل Phoenix OS که پیش تر معرفی شد.
درهرصورت، این راهی ساده تر از بوت دوگانه یا حذف کامل ویندوز از روی تبلت است. کافی است ویندوز را بوت کنید، ماشین مجازی را باز کنید و اندروید را اجرا کنید.
اجرای اندروید روی تبلت ویندوزی
شاید انجام این کار کمی دشوار باشد، ولی درنهایت شما می توانید اندروید را روی تبلت ویندوزی خود نصب کنید. شما می توانید از بوت دوگانه استفاده کنید یا استفاده از ماشین مجازی را ترجیح دهید. درهرحال، با نصب اندروید می توانید از اجرای اپلیکیشن ها و بازی های اندرویدی روی تبلت خود لذت ببرید.
با انجام موارد گفته شده و نصب و بوت اندروید همه چیز باید به درستی کار کند. با این حال، از هر کدام از روش های گفته شده که استفاده کنید، قابلیت هایی را به دست می آورید و بعضی ویژگی ها را از دست می دهید.
به همین دلیل بهتر است با نصب فروشگاه Google Apps اپلیکیشن های کاربردی مثل یوتیوب، جی میل، گوگل پلی و سایر گزینه های محبوب ارائه شده توسط گوگل را روی دستگاه خود نصب کنید.
کی لاگر چیست و چگونه اطلاعات شخصی کاربران را افشا می کند؟
کی لاگر برنامه ای است که هر آنچه تایپ می کنید، برای هکر ارسال می کند. چگونه می توان از اطلاعات خود دربرابر این برنامه محافظت کرد؟
به نقل از زومیت، یکی از بد افزارهایی که در اینترنت کمین کرده، برنامه ای است که به آنچه تایپ می کنید، نگاه می کند؛ ولی ترسناک به نظر نمی رسد. با وجود این، متاسفانه اگر آن ها به سیستم نفوذ کنند، می توانند موجب بروز مشکلات ویرانگری در زمینه ی حریم خصوصی برای قربانی شوند. اجازه دهید کی لاگرها را بررسی کنیم: اینکه آن ها چه کاری انجام می دهند و چگونه از اطلاعات خود دربرابر این ها محافظت کنید.
کی لاگر چیست؟
هدف کی لاگر از نامش پیدا است: این برنامه به طور پنهانی خود را روی کامپیوتر نصب می کند و هر آنچه تایپ می کنید، ثبت و سپس اطلاعات ثبت شده را به هکر ارسال می کند. کی لاگر اکنون دارنده ی رکورد کاملی است از هر آنچه در روز نوشته اید. کی لاگرها از روش منحصر به فردی برای انتشار در کامپیوترها استفاده نمی کنند. شما می توانید آن ها را در ایمیل های فیشینگ و لینک های آلوده و دانلودهای مخرب پیدا کنید.
آنچه آن ها را ترسناک می کند، این است که آن ها بی سر و صدا هستند و برخلاف باج افزار که سریعا مشخص می شود که به شما حمله شده است، کی لاگر ازلحاظ تئوریکی می تواند در سیستم شما مشغول به کار باشد تا زمانی که آن را پیدا کنید. این ویژگی بدین معنا است که کاربران می توانند بدون اینکه متوجه شوند، مدت ها در حال استفاده از سیستم آلوده به کی لاگر باشند.
شما ممکن است از این موضوع تعجب کنید برنامه ای که بر تایپ کردن شما نظارت می کند، چه مشکلی می تواند به وجود بیاورد. چه اهمیتی دارد اگر هکر پست های فیسبوک فهرست خرید یا کاراکترهایی را ببیند که هنگام بازی ویدئویی فشار می دهید. این مسئله زمانی ترسناک می شود که به اطلاعات حساسی فکر کنید که با استفاده از کیبورد تایپ می کنید؛ مثلا نوشتن ایمیل کاری که حاوی اطلاعات بسیار شخصی است. اگر کی لاگر روی سیستم شما باشد، هکر قادر خواهد بود هر آنچه می نویسید، بخواند و امنیت شرکت به خطر بیفتد.
به همین ترتیب، تصور کنید حساب کاربری بانکی را روی تلفن همراه خود داشته باشید. نام کاربری «۱۱۰۶۷۳» و رمز عبور opensesame است. اکنون تصور کنید در حالی که کی لاگر روی سیستم شما وجود دارد، می خواهید حساب بانکی خود را بررسی کنید. شما به صفحه ی وب بانک دسترسی پیدا می کنید و نام کاربری و رمز عبور خود را تایپ می کنید و وارد سایت می شوید. هکر این موارد را خواهد دید. برای هکر چندان سخت نیست متوجه شود اطلاعات واردشده پس از آدرس اینترنتی بانک، نام کاربری و رمز عبور شما است. او با استفاده از این اطلاعات می تواند با جزئیاتی که به او داده اید، وارد حساب کاربری بانکی شما شود.
به طور خلاصه تصور کنید در حال استفاده از کامپیوتر عمومی هستید و یک نفر همیشه درکنار شما مشغول نگاه کردن به نوشته های شما است. اینکه هنگام تایپ کدام اطلاعات حس بدی به شما دست می دهد، به این معنا است که این اطلاعات همان اطلاعاتی هستند که شما می خواهید از آن ها دربرابر کی لاگر محافظت کنید.
چگونه از اطلاعات خود دربرابر کی لاگرها محافظت کنید؟
خوشبختانه در حالی که کی لاگرها می توانند به طور جدی حریم خصوصی را نقض کنند، مبارزه با آن ها دشوار نیست. محافظت دربرابر آن ها نیازمند سطح دیگری از امنیت برای جلوگیری از دسترسی هکرها به حساب های کاربری شما است.
۱. شناساگر کی لاگر یا آنتی ویروس قدرتمند نصب کنید
نخستین قدم این است که مطمئن شوید سپرهای دفاعی کامپیوتر شما به اندازه ی کافی قدرتمند هستند که بتوانند کی لاگر را دفع کنند. برنامه ی امنیتی قدرتمند رفتار سخن چینانه ی کی لاگر را تشخیص می دهد و می تواند از نصب کی لاگر جلوگیری کند. به همین ترتیب، برای مقابله با این حملات استفاده از آنتی ویروس قوی مفید است. لازم نیست برای آنتی ویروس قدرتمند هزینه ی هنگفتی صرف کنید؛ چراکه برخی از آنتی ویروس های عالی حتی رایگان هستند.
۲. فعال کردن تأیید دومرحله ای (2FA)
اگر می توانید، بهتر است با فعال کردن تأیید دومرحله ای حساب کاربری خود، کی لاگرها را متوقف کنید. تأیید دومرحله ای معمولا به دو سبک وجود دارد: کد موقت یا رمز عبور ثانویه که آن را تایپ نمی کنید. هر دو مورد دربرابر کی لاگرها مؤثر هستند.
الف) استفاده از کد موقت برای حفاظت از حساب کاربری
در روش های کد موقت، برای واردشدن به حساب کاربری به رمز عبور دیگر نیاز است. این رمز عبور معمولا کد کوتاهی است که ازطریق ایمیل یا پیام متنی یا با استفاده از اپلیکیشن رسمی برایتان فرستاده می شود. شما می توانید برای دسترسی به حساب کاربری خود، کد مذکور را در صفحه ی ورود وارد کنید. موضوع درخور توجهی که درباره ی این روش وجود دارد، آن است که کدهای مذکور یک بار مصرف هستند. مثال بانک را تصور کنید، هنگامی که کدی به تلفن همراه شما ارسال می شود، شما در صفحه ی ورود هستید. وقتی این کد را وارد وب سایت می کنید، هکر نیز آن را خواهد دید؛ اما این کد موقت است. اگر هکر بخواهد از همان کدی استفاده کند که وارد کرده اید، با پیغام «کد منقضی شده است» رو به رو خواهد شد. در این صورت، اگرچه هکر نام کاربری و رمز عبور شما را دارد؛ ولی هرگز نمی تواند به حساب کاربری شما دسترسی پیدا کند؛ مگر اینکه ابزارهایی را نیز کنترل کند که شما ازطریق آن، کد دوم خود را دریافت می کنید. اگر می خواهید حضور آنلاین خود را دربرابر کی لاگرها پنهان کنید، راه هایی برای ایمن سازی جیمل و اوت لوک و دیگر حساب های کاربری وجود دارد که در روش تأیید دومرحله ای از آن ها استفاده می شود.
ب) استفاده از رمز عبور ثانویه ی جزئی برای گیج کردن کی لاگرها
آیا تاکنون سرویسی انتخاب کرده اید که بخشی از رمز عبور و نه کل آن را از شما بپرسد. در این روش، ممکن است مثلا کاراکترهای سوم و پنجم و هشتم رمز عبور شما پرسیده شود. این روش، روشی هوشمند برای محافظت دربرابر کی لاگرها است. فرض کنید رمز عبور حساب کاربری بانکی شما opensesame است؛ اما رمز عبور ثانویه ی شما ineedbetterpasswords است. وقتی وارد حساب کاربری خود می شوید، وب سایت سومین و پنجمین و هشتمین کاراکتر رمز عبور ثانویه ی شما را می پرسد. شما کاراکترهای e و d و e را وارد می کنید و می توانید وارد حساب کاربری خود شوید. اکنون زمانی که کی لاگر اطلاعات شما را به هکر منتقل می کند، او رمز عبور شما را به شکل ede خواهد دید.
حتی اگر هکر بداند ede بخشی از رمز عبور ثانویه ی شما است، اطلاعاتی از آن به دست نخواهد آورد. هیچ سرنخی درباره ی این موضوع وجود ندارد که رمز عبور ثانویه ی شما چیست یا اینکه این سه حرف در کدام بخش آن قرار گرفته اند. افزون بر این، برخی از وب سایت ها به شما این امکان را می دهند که کاراکترهای رمز عبور ثانویه ی خود را با استفاده از منوهای کشویی بردارید. به جای استفاده از کیبورد برای تایپ کردن کاراکترها، با استفاده از موس روی هر کاراکتر کلیک خواهید کرد. این امر به کلی از عمل کی لاگر جلوگیری خواهد کرد و هیچ سرنخی از رمز عبور ثانویه در اختیار هکر قرار نخواهد داد.
۳. استفاده از روش مدیریت رمز عبور
تا زمانی که رمز عبور به صورت فیزیکی تایپ نشود، هکر به آن دسترسی ندارد. برنامه های مدیریت رمز عبور به طور خودکار اطلاعات شما را هنگام ورود وارد می کند؛ بنابراین، نیازی نیست چیزی تایپ کنید. این ویژگی موجب دور زدن کی لاگر و اطمینان از امنیت حساب کاربری می شود.
۴. واردکردن اطلاعات حساس بدون استفاده از کیبورد فیزیکی
در صورتی که راهکارهای گفته شده را انجام داده باشید، احتمالا به این تکنیک نیازی نیست؛ اما اگر درباره ی فعال بودن کی لاگر مشکوک هستید، انجام این کار هنگام واردکردن اطلاعات حساس ارزشش را دارد. می توانید اطلاعات را بدون استفاده از کیبورد فیزیکی وارد سایت کنید. برای مثال، این اطلاعات را از جای دیگری کپی یا از کیبورد مجازی کامپیوتر برای کلیک روی کاراکترهای مدنظر خود استفاده کنید.
توصیه ی نهایی
در ابتدا کی لاگرها کاملا بی ضرر به نظر می رسند؛ اما هنگامی که درباره ی پیامدهای برنامه ای فکر کنید که هرآنچه تایپ می کنید، ثبت می کند، به آسانی متوجه خواهید شد که این ها می توانند چقدر مخرب باشند. با اتخاذ روشی هوشمندانه با نصب آنتی ویروس قدرتمند و مدیریت بهتر رمزهای عبور می توانید از اطلاعات خود دربرابر این برنامه های مخرب محافظت کنید.
آموزش فعال سازی حالت مطالعه مخفی گوگل کروم
اگر می خواهید از قابلیت مخفی جدید مرورگر کروم به نام حالت مطالعه استفاده کنید، با ما همراه شوید.
به نقل از زومیت، نسخه ی ۷۵ مرورگر گوگل کروم دارای قابلیتی مخفی به نام حالت مطالعه یا Reader mode است که صفحات را تا حد ممکن ساده سازی کرده و خواندن متون را بسیار آسان تر می کند؛ البته این قابلیت به طور پیش فرض فعال نیست. در ادامه، نحوه فعال سازی این قابلیت مفید را به شما آموزش می دهیم.
گوگل سال ها است که درحال کار روی قابلیت مطالعه بوده و بارها آن را در نسخه ی دسکتاپ کروم فعال و غیرفعال کرده است، ولی اکنون می توان به جای واردکردن خطوط فرمان اضافه، با استفاده از یک پرچم (Flag) مخفی آن را در دسترس قرار داد. انتظار می رود گوگل به زودی این ویژگی را بدون نیاز به پرچم ها در نسخه ای پایدار عرضه کند.
چگونه حالت مطالعه را فعال کنیم؟
ابتدا لازم است نسخه ی مرورگر کروم خود را بررسی کرده و از نصب بودن نسخه ی ۷۵ مطمئن شوید. برای این کار، روی دکمه ی منو در سمت راست که به شکل سه نقطه روی هم است، کلیک کرده و موس را روی گزینه Help ببرید و روی About Chome کلیک کنید.
در منوی About Chrome نسخه ی فعلی مرورگر کروم شما به نمایش در می آید و به طور خودکار جست وجو برای به روزرسانی جدید آغاز می شود. اگر به روزرسانی موجود باشد، به طور خودکار دریافت و نصب می شود. پس از پایان نصب، روی دکمه ی Relaunch کلیک کنید تا مرورگر دوباره باز شود.
اگر کروم شما هنوز نسخه ی ۷۴ را نشان می دهد و به روزرسانی برای آن موجود نیست، باید منتظر بمانید تا نسخه ی ۷۵ برای همه ی کاربران منتشر شود. این نسخه در ۱۴ خرداد (چهارم ژوئن) منتشر شده است، ولی نسخه های پایدار به آرامی در چهار مرحله در دسترس قرار می گیرند. احتمال دارد این نسخه هنوز برای دستگاه شما قابل دسترس نباشد، پس چند روزی منتظر بمانید.
بعد از اینکه از نصب نسخه ی ۷۵ مطمئن شدید، نوبت به مرحله ی بعدی می رسد. یک تب جدید باز کنید و عبارت زیر را در آن وارد کنید تا مستقیما به پرچم مربوط به حالت مطالعه بروید:
chrome://flags/#enable-reader-mode
اکنون منوی کشویی را باز کرده و گزینه ی Enabled را انتخاب کنید. سپس دکمه ی پایین صفحه را فشار دهید تا مرورگر دوباره باز شود. وقتی مرورگر باز شد، حالت مطالعه یا Reader Mode فعال است.
چگونه از حالت مطالعه استفاده کنیم؟
استفاده از حالت مطالعه در کروم بسیار آسان است. هر زمانی که خواستید صفحه ای را به حالت مطالعه ببرید، روی منوی سمت راست به شکل سه نقطه روی هم کلیک کرده و بعد گزینه ی Distill page را انتخاب کنید. باید بدانید که ممکن است محل قرارگیری این گزینه پس از تبدیل آن از یک پرچم به قابلیتی پایدار تغییر کند. ولی فعلا با انجام مراحل گفته شده می توانید به آن دسترسی داشته باشید. همچنین انتظار می رود که یک کلید میانبر در آینده برای این قابلیت در نظر گرفته شود.
پس از انتخاب این گزینه، صفحه درعرض چند ثانیه ساده سازی می شود و فقط متن ها و تصاویر به نمایش در می آیند. بنابراین، دیگر هیچ تبلیغ، ستون اضافی یا مورد مزاحمی وجود نخواهد داشت و می توان روی محتوای مطلب متمرکز شد.
گفتنی است که برای بازگرداندن صفحه به حالت قبل، کافی است یک بار دکمه ی back کروم را فشار دهید.
باید توجه داشت که حالت مطالعه نیز مانند سایر پرچم های کروم برای استفاده ی روزمره نیست و فعلا مشکلاتی دارد. برای مثال گاهی ممکن است تصاویر مطلب به درستی به نمایش در نیایند.
بهترین برنامه های کنترل از راه دور کامپیوتر
نرم افزارهای کنترل از راه دور کامپیوتر که ریموت دسکتاپ (Remote Desktop) نیز خوانده می شوند، برنامه هایی هستند که امکان کنترل کامل یا بخشی از کامپیوتر دیگر را از راه دور به شما می دهند.
به نقل از زومیت، نرم افزارهای ریموت دسکتاپ از ابتدای شکل گیری کامپیوترها به شکل های مختلفی وجود داشتند. شاید یکی از قدیمی ترین آن ها را بتوان برنامه ی قدیمی و دوست داشتنی Telnet دانست. با این حال، امروزه با توجه به تغییر کاربری کامپیوترها و نحوه ی استفاده ما از آن ها، نرم افزارهای ریموت دسکتاپ هم تغییراتی کرده اند. نرم افزارهای کنترل از راه دور از ابتدا برای حل یک مشکل آمده بودند: دسترسی از راه دور از کامپیوتری به کامپیوتر دیگر.
شما به ریموت دسکتاپ نیاز دارید؟
اگر فامیل یا دوستتان مشکل کامپیوتری دارد یا دیگران برای حل مشکلات کامپیوتری زیاد با شما تماس می گیرند یا کامپیوترتان خراب شده است و به کمک نیاز دارید یا اینکه فایلی را در منزل فراموش کرده اید و به آن نیاز دارید، استفاده از ریموت دسکتاپ را به شما توصیه می کنیم. البته این برنامه ها فقط به استفاده های شخصی محدود نیستند و حتی سازمان ها و مدیران IT برای ارائه خدمات پشتیبانی و حرفه ای استفاده می کنند.
درکنار کاربردهای برنامه های ریموت دسکتاپ، ممکن است ازنظر امنیتی برای بعضی کاربران این سؤال پیش بیاید که آیا این برنامه ها مطمئن هستند؟ با توجه به اینکه اکثر این برنامه ها از رمزهای شخصی برای دسترسی به کامپیوتر مقصد استفاده می کنند و می توانید فقط به اشخاص خاص اجازه ی دسترسی دهید، از امنیت این برنامه ها تقریبا می توان مطمئن بود.
برنامه های ریموت دسکتاپ بسته به نوع آن ها می توانند ویژگی های مختلفی به کاربران ارائه دهند؛ ویژگی هایی مانند انتقال فایل، دیدن صفحه نمایش، کنترل موس و صفحه کلید، مدیریت فایل و… . در ادامه تعدادی از این برنامه ها را معرفی و بررسی خواهیم کرد.
برنامه TeamViewer
برنامه ی TeamViewer را می توان یکی از بهترین برنامه های ریموت دسکتاپ نامید و در صدر این فهرست قرار دارد. این برنامه به جز امکانات دسترسی از راه دور، به شما امکاناتی مانند جلسات آنلاین را هم می دهد. این برنامه پلتفرم های مختلفی را پشتیبانی می کند و می توانید هم زمان به چندین کامپیوتر مختلف ریموت کنید. TeamViewer را با داشتن چندین لایه ی امنیتی، می توان یکی از امن ترین برنامه های ریموت دسکتاپ نامید. جدا از تمام امکانات کاربردی موجود TeamViewer باید به رابط کاربری بسیار مناسب آن هم اشاره کرد. این برنامه با رابط کاربری جذاب خود توانسته بیشتر مسائل پیچیده و سخت ریموت کردن در دستگاه های دیگر را برای کاربرانش آسان کند. اگر تمام این امکانات بازهم برایتان جذاب نیست، باید گفت TeamViewer نسخه ای رایگان برای استفاده های غیرتجاری دارد که می توانید به راحتی نصب و استفاده کنید.
برنامه RemotePc
نرم افزار RemotePc با داشتن رابط کاربری بسیار ساده و سرراست، به شما این امکان را می دهد با چند کلید ساده به دستگاه دلخواهتان ریموت کنید، این برنامه از انتقال فایل پشتیبانی و به شما کمک می کند به راحتی فایل های خود را به کمک آن منتقل کنید. شما می توانید جلسات خود را ذخیره کنید و به کمک اپلیکیشن موبایل این برنامه نیز می توانید ازطریق تلفن همراه خود به کامپیوتر مد نظرتان ریموت کنید.
برنامه AnyDesk
اگر به برنامه ای سریع و روان نیاز دارید، شاید AnyDesk آن چیزی باشد که دنبالش هستید. این برنامه با حجم کم، در مواقع ضروری کمک می کند سریعا شروع به کار کنید. شاید به دلیل حجم سبک و راحتی استفاده این برنامه خیلی ها آن را دست کم گرفته باشند؛ ولی باید گفت این برنامه قدرتی مشابه اکثر برنامه های ریموت دسکتاپ دارد و تقریبا بیشتر امکانات دیگر برنامه ها در آن لحاظ شده است. AnyDesk به نصب شدن روی کامپیوتر شما نیازی ندارد و می توانید بسته به سرعت اینترنت خود کیفیت تصویر را کنترل کنید. این برنامه از خروجی صدا هم پشتیبانی می کند و می توانید جلسات خود را به صورت ویدئو ذخیره کنید. این برنامه به صورت خودکار به روزرسانی می شود و می توانید از آن روی لینوکس و ویندوز و مک استفاده کنید. افزون براین، نسخه ی موبایلی دارد که به شما امکان می دهد ازطریق گوشی ریموت کنید.
افزونه ریموت دسکتاپ کروم
برنامه ی Chrome Remote Desktop به عنوان افزونه برای مرورگر کروم ارائه می شود. این افزونه را شرکت گوگل ارائه کرده و تقریبا روی تمام پلتفرم ها می توان از آن استفاده کرد. شما با یک بار تنظیم و راه اندازی این برنامه می توانید انتظار ارتباطی کاملا امن و بدون وقفه را داشته باشید. Chrome Remote Desktop رایگان است و اگر حجم مرورگر کروم را درنظر نگیریم، خود این افزونه حجم بسیار کمی دارد. ریموت دسکتاپ کروم برای کسانی مناسب است که می خواهند بدون نیاز به هربار صدور مجوز دسترسی و راحت و سریع به کامپیوتر مقصد متصل شوند. البته، این افزونه مشکلاتی دارد؛ از جمله اینکه شما حتما باید در کامپیوتر مقصد برنامه ی Google Chrome را نصب کنید.
برنامه windows remote desktop connection
شاید یکی از بهترین راه های ریموت کردن به کامپیوتر ویندوزی استفاده از برنامه ای است که خود مایکروسافت به همراه ویندوز ارائه کرده است؛ یعنی Windows Remote Desktop. این برنامه قادر است در امنیت کامل به شما ارتباطی باکیفیت را ارائه کند. این ریموت دسکتاپ اجازه ی انتقال فایل و کنترل کامل کامپیوتر مقصد را می دهد. Windows Remote Desktop را می توان طبیعی ترین راه برای ارتباط بین دو کامپیوتر ویندوزی معرفی کرد.
گزینه ی مناسب
فهرست ما تنها به چند برنامه محدود بود تا انتخاب برای خوانندگان عزیز آسان تر شود؛ اما بازهم انتخاب از بین این گزینه ها بیشتر به نوع استفاده ی شما بستگی دارد. اگر مغازه ی خدمات کامپیوتری دارید یا هر روز مشکلات کامپیوتر افراد زیادی را حل می کنید، شاید گزینه ی مناسب برای شما TeamViewer باشد یا اگر فقط یک بار قرار است از آن استفاده کنید، شاید AnyDesk گزینه مناسب تری باشد. اگر هم می خواهید به کامپیوتر شخصی خودتان متصل شوید، شاید افزونه ی Chrome Remote Desktop را باید در نظر بگیرد و اگر روی شبکه ی محلی خود کامپیوتر دیگری دارید که به ریموت شدن نیاز دارد، Windows Remote Desktop کار شما را راه می اندازد.
نرخ نوسازی چیست و چرا یکی از مهم ترین مشخصه های هر گجتی محسوب می شود؟
درباره ی ریفرش ریت یا نرخ تازه سازی تصویر چه می دانید؟ آیا به تأثیر مستقیم و مشهود آن بر بهبود تجربه ی کاربری فکر کرده اید؟
به نقل از زومیت، وقتی به سراغ خرید گجت می روید، احتمالا در وهله ی نخست به اندازه ی نمایشگر و تعداد پیکسل ها و اشباع رنگ تصاویر دقت می کنید؛ اما آیا تا به حال از خود درباره ی میزان رفرش ریت یا همان نرخ تازه سازی تصویر سؤال کرده اید و آن را در خرید مدنظر قرار داده اید؟ نرخ تازه سازی تصویر یکی از مهم ترین موضوعات درباره ی نمایشگر ها محسوب می شود که اهمیت آن در این سال بسیار بیشتر شده است.
برای دسته ی خاصی از دستگاه های الکترونیکی مانند تلویزیون و مانیتورهای گیمینگ، نرخ تازه سازی تصویر یکی از موضوعات مهمی به شمار می رود که تقریبا تمامی خریداران باید به آن توجه ویژه کنند. وقتی به سراغ موبایل و تبلت و حتی لپ تاپ ها می رویم، متأسفانه چندان از این نرخ صحبت نمی شود؛ موضوعی که اتفاقا باید به آن بسیار توجه کرد.
پیش از اینکه وارد بحث شویم، خوب است کمی درباره ی ماهیت نرخ تازه سازی تصویر یا همان رفرش ریت توضیح دهیم. به بیان ساده، همان طور که از نامش پیداست، نرخ تازه سازی تصویر به میزان سرعت نمایشگر در تازه سازی تصاویر در هر ثانیه اشاره می کند. اگر به تماشای مسابقات ورزشی یا انجام بازی های ویدئویی علاقه مند هستید، این موضوع اهمیتی دوچندان پیدا می کند؛ اما اگر صرفا به دنبال وب گردی یا ساخت فایل های صفحه گسترده هستید، موضوع اشاره شده چندان تفاوتی در کارتان ایجاد نخواهد کرد.
همان طور که احتمالا مطلع هستید، میزان تازه سازی تصویر را با واحد هرتز اندازه گیری می کنند و با حروف اختصار Hz نشان می دهند. هر عددی که در جلو این حروف قرار بگیرد، نرخ تازه سازی تصویر در هر ثانیه را مشخص می کند. فرقی نمی کند که از چه دستگاهی صحبت می کنیم؛ خواه تلویزیون باشد، خواه مانیتور یا گوشی های هوشمند، اصل یادشده برای همگی آن ها یکسان است و تنها برخی از جزئیات فنی، تفاوت های بسیار جزئی ایجاد می کنند.
معمولا هرچه نرخ تازه سازی تصویر بیشتر باشد، تجربه ی خوشایندتری دریافت می کنیم؛ زیرا صفحه نمایش سریع تر دربرابر تغییرات واکنش نشان می دهد. با این حال، هرچه عدد رفرش ریت بیشتر برود، طبیعتا به دلیل مشکلات فنی، قیمت تمام شده نیز گران تر می شود. به همین دلیل، بسیاری از تولیدکنندگان در زمینه ی افزایش نرخ تازه سازی تصویر در دستگاه هایشان، همواره جانب احتیاط را رعایت می کنند؛ مگر اینکه دلیل موجه و قانع کننده ای برای کارشان داشته باشند.
در نظر داشته باشید که نرخ تازه سازی بیشتر، لزوما به معنی نمایش بهتر تصاویر نیست. کیفیت نهایی به مؤلفه های بسیاری بستگی دارد و محتوای تماشاشده نیز نقش بسزایی در عرض اندام رفرش ریت نمایشگر ایفا می کند. فیلمی سینمایی که با ۶۰ فریم بر ثانیه پخش می شود، بدون درنظرگرفتن تفاوت های فنی دیگر، تجربه ی مشابهی روی نمایشگر ۶۰ و ۱۲۰ هرتزی دارد.
با این حال، اهمیت میزان فریم های در هر ثانیه در سال های اخیر بیشتر شده است. کنسول های بازی به عنوان یکی از دستگاه های مهم سرگرمی، سال های سال بازی های را حداکثر با نرخ ۳۰ فریم بر ثانیه نمایش می دادند که قطعا برای محتوای گیمینگ آمار رضایت بخشی نیست؛ از این رو ، بسیاری از گیمر های حرفه ای همواره انتخاب نخستشان رایانه های شخصی قدرتمندی بوده که از پس پردازش فریم های بیشتر بربیاید. با وجود این، اکنون شرایط تغییر کرده و باخبر هستیم که کنسول های نسل بعدی احتمالا بازی ها را حداقل با نرخ ۶۰ و حداکثر با نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه پردازش خواهند کرد. افزایش این مقدار باعث می شود به عنوان مثال، در بازی ها دشمنانتان را در کسری از ثانیه زودتر ببینید. شاید چنین چیزی برای افراد غیرگیمر عجیب باشد؛ اما کوچک ترین واحد زمان در بازی ها، به ویژه بازی های آنلاین می تواند ورق را به سود شما برگرداند.
اگر بازهم جزئیات فنی بیشتری می خواهید، هنوز کار ما تمام نشده است. نرخ فریم بر ثانیه و میزان تازه سازی تصویر رابطه ای درصدی دارند؛ بدین ترتیب که نمایشگر با ۱۴۴ هرتز، تقریبا می تواند ۶ بار هر محتوای ویدئو یی ۲۴ فریمی را نشان دهد؛ در حالی که میزان یادشده برای نمایشگر ۶۰ هرتزی به ۲.۵ بار کاهش پیدا می کند. نمایشگر تازه معرفی شده و گران قیمت Apple Pro Display XDR مشخصات فنی دیوانه کننده ای دارد؛ اما برخلاف انتظار، از رفرش ریت ۶۰ هرتزی بهره می برد.
معمولا تولیدکنندگان برای اینکه محصولاتشان دهن پرکن باشند، انبوهی از اصطلاحات فنی و بعضا بیهوده را درکنار محصولشان معرفی می کنند؛ از این رو، در پاره ای از موارد، درک کامل نرخ تازه سازی تصویر سخت می شود. به عنوا ن مثال، دو تلویزیون ۱۲۰ هرتزی را در نظر بگیرید. اگرچه رفرش ریت این دو تلویزیون مشابه است، برای نمایش فیلم ۶۰ فریمی لزوما به یک شیوه آپ اسکیل نمی کنند؛ بنابراین، باید پیش از خرید، بیشتر مشخصات فنی را بررسی کنید.
افزون بر آنچه گفته شد، بسیاری از شرکت ها از واژه های اختصاصی خود برای توصیف تکنولوژی نمایش تصویر در تلویزیون های خود استفاده می کنند. برای نمونه، ال جی از TrueMotion و سامسونگ از Motion Rate و سونی از MotionFlow XR برای توصیف میزان تازه سازی تصویر در محصولاتشان بهره می برند. البته در این بین، برخی افزونه های تکنولوژیک نیز چاشنی کار شده است.
برخی از تلویزیون ها برای جبران کمبود، ترکیب فریم انجام می دهند تا به جای نمایش تصویر با ۶۰ هرتز، ۱۲۰ هرتز نمایش دهند. برخی دیگر فریم های تیره را بین فریم های اصلی جای می دهند که در کاهش کشیدگی تصویر و تاری بسیار مؤثر است. بنابراین، کیفیت نهایی تنها به رفرش ریت مربوط نمی شود؛ بلکه فناوری پردازشی تلویزیون برای تبدیل تصاویر مناسب با نرخ تازه سازی نیز بسیار مهم شمرده می شود.
اهمیت رفرش ریت فقط به دستگاه های اشاره شده خلاصه نمی شود و کاربرد آن در واقعیت مجازی نیز بسیار پر اهمیت است. هرچه محتوای نمایش داده شده در محیط مجازی سریع تر تازه سازی شود، احتمال اینکه حالت تهوع احساس کنید، کمتر می شود. یکی از تفاوت های اساسی هدست های متصل به کامپیوتر و هدست هایی مستقل نیز در همین رفرش ریت خلاصه می شود. نوع نخست هدست های واقعیت مجازی حداکثر می توانند تا ۸۰ هرتز تصاویر را پردازش کنند؛ در حالی که این میزان برای هدست های مستقل بسیاری کمتر است.
اهمیت نرخ تازه سازی تصویر برای گوشی های هوشمند و تبلت ها نیز روز به روز بیشتر می شود. با توجه به افزایش بازی های موبایلی پیچیده و پرجزئیات و عرضه ی لوازم جانبی نظیر اپل پنسل برای تبلت های اپل، رفرش ریت رنگ و بوی جدیدی روی این دستگاه گرفته است.
ریزر فون ۲ یکی از نخستین گوشی هایی بود که نمایشگری با نرخ ۱۲۰ هرتز را ارائه کرد. چنین نرخی باعث می شود همه چیز سریع تر، نرم تر و روان تر اجرا شود؛ اما همان طورکه برای تلویزیون ها گفتیم، محتوای نمایشی در عرض اندام رفرش ریت نقش بسزایی ایفا می کند. در حال حاضر، فقط چند بازی معدود اندرویدی از ۱۲۰ هرتز پشتیبانی می کنند.
توجه کنید که آیفون های جدید فقط برای نمونه برداری از لمس، نرخ ۱۲۰ هرتز دارند و تصاویر همچنان با نرخ ۶۰ هرتز نمایش داده می شوند؛ بدین ترتیب در هر ثانیه، نمایشگر می تواند ۱۲۰ لمس را دریافت و پردازش کند؛ اما تنها نصف این سرعت برای نمایش تصاویر استفاده می شود. از آن سو، آیپد های ۲۰۱۸ از صفحه نمایش ۱۲۰ هرتزی حقیقی بهره می برند تا برای استفاده کنندگان از اپل پنسل، تجربه ای مشابه به کاغذ و قلم واقعی را ارائه دهند.
در آخر به وان پلاس ۷ پرو می رسیم که با نمایشگر ۹۰ هرتزی خود یکی دیگر از گوشی های پیشتاز در زمینه ی رفرش ریت است. گردش در منو ها و اسکرول کردن و تماشای محتوای ویدئو یی، همگی روی صفحه نمایش این گوشی وان پلاس نرم تر و روان تر انجام می شود. بسیاری از کاربران این پرچم دار از نمایشگر آن به عنوان یکی از ویژگی های مثبت و برجسته ی دستگاه یاد کرده اند و به تفاوت مشهودی اذعان کرده اند که در تجربه ی کاربری شان ایجاد کرده است. با توجه به همین محبوبیت، انتظار می رود که در سال های آتی، افزایش نرخ تازه سازی تصویر یکی از موضوعاتی باشد که تولیدکنندگان گوشی های هوشمند برای ارتقای محصولاتشان به آن روی بیاورند.