نویسنده: مریم مشایخی
منبع: بیست و نهمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
وقتی از من خواسته شد قصۀ شغلم و چگونگی ایجادش را بگویم، فکر کردم چقدر برایم مهم است که راجع به آن صحبت کنم؛ نه تنها راجع به اینکه چگونه توانستم رؤیایم را محقق کنم، بلکه چقدر همراهی یک گروه حمایتی در طول این مسیر مهم است.
من نابینای مطلق هستم و ۲۸ سال منشی دادگاه نوجوانان بودم. من اولین و تنها منشی نابینای دادگاه در آرکانزاس و دومین منشی نابینا در ایالات متحدۀ آمریکا بودم.
پیش از من خانمی بود که تا حدی توانسته بود راهی برای خواندن یادداشت های تندنویسی شده و مختصر خود پیدا و رونوشت دقیقی از جریان دادرسی تهیه کند، البته شرایط من متفاوت بود، زیرا من در آموزشگاهی شرکت کردم که نه تنها تندنویسی و شیوۀ صحیح تهیۀ رونوشت، بلکه شیوه ای به نام «رونویسی به کمک کامپیوتر» را نیز به ما آموزش می دادند. ما یادداشت های اختصاری را با ماشین تندنویسی تایپ می کردیم و سپس این اطلاعات تایپ شده را از طریق بلوتوث به نرم افزار کامپیوتری منتقل می کردیم؛ نرم افزاری که بخش بسیاری از یادداشت های اختصاری را درست در صفحۀ نمایش کامپیوتر شما به متن انگلیسی ترجمه می کرد.
آموزش های مربوط به این شغل بسیار چالش بر انگیز است، زیرا ما باید گواهی تایپ ۲۲۵ کلمه در دقیقه را با درجۀ دقت ۹۵درصد کسب کنیم. همان طور که احتمالاً می توانید تصور کنید، در هنگام شروع برنامۀ آموزشی بسیار دشوار است که بفهمید آیا اصلاً می توانید به این سطح از سرعت برسید یا نه. موضوع صرفاً اراده نیست، بلکه مسئله این است که آیا مغز شما می تواند آن قدر سریع کار کند که شما هر چه را که می شنوید به صورت خودکار یادداشت کنید، بدون اینکه اصلاً وقتی برای فکر کردن به آنچه انجام می دهید داشته باشید؟
درواقع اگر شما بخواهید فکر کنید که کلمه ای را جا انداخته اید و تلاش کنید آن را به خاطر بیاورید، ریتم عادی کار را از دست می دهید و کاملاً از بحث دور می شوید.
توجه داشته باشید که میزان انصراف دانشجویان گزارشگری دادگاه حدود ۹۵درصد بود و آنها نابینا نبودند. من نمی دانستم آیا می توانم این کار را با آموزش انجام دهم یا نه، زیرا تضمینی نبود که آیا اصلاً می توانستم با ماشین تندنویسی با این سرعت تایپ کنم یا خیر؛ علاوه بر این ما در هنگام شروع برنامۀ آموزشی متوجه شدیم که هیچ فناوری بریل یا گویایی وجود ندارد تا من بتوانم به کمک آن یادداشت های اختصاری را که می نوشتم بخوانم.
اگرچه درنهایت قرار بود ما از کامپیوتر استفاده کنیم، با این حال دانشجویان در آموزشگاه باید آزمون های سرعت را، مستقیم، از روی یادداشت های اختصاری خود با ماشین های تایپ به شیوۀ قدیمی تایپ می کردند. من توانستم تندنویسی اختصاری را یاد بگیرم و آن را در ذهنم درک کنم، اما هرگز آنچه را می نوشتم ندیدم تا زمانی که تقریباً آمادۀ فارغ التحصیلی از آموزشگاه شده بودم. خلاصه ما صفحه خوانی را پیدا کردیم که می توانست هم متن انگلیسی را بخواند هم نوشته های اختصاری را که نرم افزار کامپیوتری هنوز آنها را به انگلیسی ترجمه نکرده بود، اما من بدون کمک دوستان بینا نمی توانستم این کار را در مدرسه انجام دهم.
اگر یکی از دانشجو ها فکر می کرد در یک آزمون سرعت نوشته اش به اندازۀ کافی خوب نبوده است تا بتواند آن را تایپ کند و برای نمره تحویل دهد، با خواندن یادداشت های اختصاری من و تایپ کردن آنها برای من تمرین می کرد.
همۀ ما تئوری مختصرنویسی یکسانی را یاد گرفته بودیم؛ بنابراین وقتی من در نوشته هایم اشتباهی داشتم آنها می توانستند از من بپرسند که چه می خواستم بنویسم.
من پس از حدود سه سال کار سخت برای رسیدن به آن هدف، در سال ۱۹۹۱ موفق به کسب گواهی شدم. پس از آن نوبت به وظیفۀ طاقت فرسای یافتن شغل و شکستن سد هایی رسیده بود که همۀ ما معلولان با آن مواجه هستیم، زیرا کارفرما ها اغلب نمی خواهند فرصتی به ما بدهند. آنها یا فکر می کنند ما از پس انجام وظایف مربوط به شغل برنمی آییم یا اینکه نمی خواهند برای دسترس پذیر کردن آن شغل هزینه ای بپردازند.
من مشکل دسترس پذیری را به کمک بخش خدمات نابینایان آرکانزاس حل کردم؛ بنابراین فقط باید شغلی پیدا می کردم. حدود دو سال طول کشید تا این اتفاق بیفتد. درنهایت قاضی وایلی برانتون فرصتی را که به دنبالش بودم برایم فراهم کرد.
او در آن زمان به تازگی در سال ۱۹۹۳ به قضاوت منصوب شده و تصمیم گرفته بود کارکنان خود را از نو انتخاب کند.
قاضی برانتون مرا استخدام کرد و ما توانستیم باهم کار کنیم و اطمینان حاصل کنیم که برای همۀ مشکلات پیش بینی نشده راه حلی داریم. من در آن دادگاه رد پای منشی دادگاه دیگری را دنبال نمی کردم؛ بنابراین همۀ ما باهم یادگیری را شروع کردیم.
حال که کار من تقریباً به پایان رسیده است، از زمان بازنشستگی ام در سال ۲۰۲۱ هنوز در شگفتم چطور همۀ این اتفاق ها افتاد.
موانع بسیاری وجود داشتند که ممکن بود نتوانم با وجود آنها به هدفم برسم. نمی دانم چگونه باید بگویم که چقدر همراه داشتن یک گروه حمایتی کارآمد در این مسیر حیاتی است. اکنون ما تلاش می کنیم توجه کارفرما های بالقوه را از آنچه ما نمی توانیم انجام دهیم به آگاهی از آنچه می توانیم انجام دهیم معطوف کنیم.
ما به تازگی قاضی برانتون را از دست دادیم، اما او لطف بزرگی در حق من کرد، چراکه تصمیم گرفت خارج از چهارچوب فکر کند و فرصتی در اختیار من قرار دهد.
امیدوارم این قصه به دیگران کمک کند تا متوجه شوند که می توانیم به رؤیاهایمان جامۀ عمل بپوشانیم، اما نه به تنهایی. درواقع برای انجام این کار نیاز به یک گروه، شجاعت و ارادۀ قوی و اعتماد به نفس داریم.
گروه حمایتی من اینجا در آرکانزاس دوستان بینا و نابینایم هستند و البته خانوادۀ فوق العاده ام.
من در جستجوی راه های جدیدی برای حمایت از جنبش های نابینایان در این کشور و سراسر جهان هستم.
ما با همراهی یکدیگر می توانیم خانواده ای گسترده بسازیم تا قدرت را در یکدیگر پیدا کنیم و برای حذف موانعی که همۀ ما با آن رو به رو شده ایم، نه تنها برای خود، بلکه برای نسل های آینده تلاش کنیم.