نویسنده: یخ نکنی نمکدون
منبع: نهمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
اخیراً به گوش ما رسیده که نابینایان زیادی از نا امن بودن معابر و اماکن عمومی در شهر ها گلایه مند هستند و حتی درگیر حوادث و چالش هایی هم در این راستا شده اند. ما همین جا این گلایه ها و انتقادها را محکوم می کنیم و از هم نوعانمان تقاضا داریم که به جای گله و شکایت، آموزش های کافی و لازم را برای حضور در جامعه دریافت کنند تا گرفتار چنین مشکلاتی نشوند. یکی از مهمترین مسائلی که نابینایان باید در مورد آن مهارت لازم را کسب کنند، نحوۀ تردد در معابر و استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی به صورت کاملاً ایمن است. حال برای آنکه کمی هم نسبت به هم نوعانمان ادای دین کرده باشیم، چند نکتۀ آموزشی در همین راستا آماده کرده ایم که در ادامه تقدیم می شود.
اساسی ترین اصل برای یک نابینا جهت تردد در معابر شهری، عدم استفاده از پیاده رو هاست. در واقع باید فرد نابینا بداند که پیاده رو برای تردد عابرین نیست و موارد استفادۀ آن متفاوت است. منتها چون در سایر جوامع اسم این معابر پیاده رو بوده، در بین مردم ما نیز این معابر به پیاده رو شهرت پیدا کرده اند. در اصل این معابر برای استفادۀ موتورسواران جهت تردد و پارک موتور خود، مغازه داران جهت استقرار اجناس خود، دستفروشان جهت پهن کردن بساط خود و حتی سازمان های عمرانی مختلف جهت کند و کاو ایجاد شده اند و اساساً حضور عابرین در این معابر غیر قانونی است و طبیعتاً اگر هم عابری در حین عبور از این پیاده رو ها دچار حادثه شود، مسئولش خودش است. پس ما از نابینایان خواهش می کنیم که برای تردد در سطح شهر، از وسط خیابان ها استفاده کنند و نهایتاً مایل به کنار خیابان ها شوند؛ هرچند که کنار خیابان ها هم به دلیل پارک خودروها و موارد دیگر ممکن است نا امن باشد؛ اما خطرش از پیاده رو ها به مراتب کمتر است. خیابان حداقل صاف است و برای تردد خودروها هم که شده کمتر در آنها ناهمواری دیده می شود. ضمن اینکه معمولاً موتور ها در خیابان ها به جز مواردی که پیاده رو وجود نداشته باشد، حضور ندارند و از این حیث نابینایان امنیت بیشتری در خیابان ها خواهند داشت. البته ممکن است خودروهای در حال حرکت با فرد نابینا برخورد کنند که جای هیچ نگرانی نیست؛ چرا که اگر خودرویی با فرد نابینا تصادف کند، با توجه به این که وسط خیابان این اتفاق رخ داده و معمولاً سرعت خودروها به خاطر ترافیک زیاد نیست، احتمال آسیب دیدگی به صورت جدی برای فرد نابینا کمتر است و اگر هم خودرو با سرعت بالا با فرد نابینا تصادف کند، دیگر آسیبی در کار نیست و فرد مورد نظر مرحوم می گردد و دیگر رنج درمان و مسائل مربوط به آن را نخواهد کشید و در کنارش دیه ای هم نسیب بازماندگانش خواهد شد که به همین خاطر کلی ایشان دعایش خواهند کرد. اما اگر در پیاده رو موتور به فرد نابینا بزند، نمی میرد که هیچ، دست و پایش می شکند و می افتد روی دست خانواده و ضمن تحمل رنج فراوان، لعنت ایشان را هم به جان خواهد خرید. پس هم نوعان عزیز رعایت کنید که یا آسیب نبینید یا اگر هم دچار حادثه شدید، از بین بروید.
اما یکی از چالش های مهم نابینایان، عبور از چهارراه هاست؛ چراکه در صورت سبز شدن چراغ راهنما برای عابرین، باز هم موتورسواران به حرکت خود ادامه می دهند و متوقف نمی شوند. ما همین جا از هم نوعانمان می خواهیم که برای عبور از چهارراه ها این کار را زمانی که چراغ عابر قرمز است انجام دهند؛ چرا که زمان سبز شدن چراغ عابر، تمام موتور ها از چهارراه رد شده اند و وقتی چراغ عابر قرمز می شود، دیگر موتوری در چهارراه باقی نمانده که از آن عبور کند. پس فرد نابینا با خیال راحت می تواند از چهارراه عبور کند. نگران خودروها هم نباشید. دلایلش را هم در بند قبل بیان کردیم. البته همیشه استثنا هم وجود دارد و ممکن است بعضاً در این مواقع با موتورسوارانی مواجه شوید که باز هم جای نگرانی نیست. این گروه از موتورسواران خطری برای شما ندارند و متأسفانه در زمرۀ کسانی قرار گرفته اند که عملیات فرهنگ سازی با موفقیت روی شان انجام شده یا دوست و فامیل نابینا دارند و مراقب شما هستند. حتی دیده شده که دوستان موتورسوار ما درون خود به اختلاف خورده و مورد داشته ایم که با سرعت یکصد کیلومتر در ساعت در پیاده رو ویراژ داده اند و در صحبت با دیگران، دیگر موتورسواران را سرزنش می کنند و نسبت های نامتعارفی هم به آنها می دهند.
اما اخیراً دیده شده که برخی از نابینایان در حین استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، وسایلشان از سوی دوستان زحمتکش سارق ربوده شده است. البته ما دوستان سارقمان را سرزنش نمی کنیم. بالاخره این هم برای خودش شغلی ست و این قشر از جامعه هم باید امرار معاش کند و ما همین جا به این دوستان خسته نباشید می گوییم و البته به ایشان توصیه می کنیم که سراغ نابینایان نیایند؛ چراکه از این دوستان آبی برای شان گرم نمی شود. فوقش یک کیف پر از انواع کارت های مختلف گیرتان می آید که زحمت دور انداختنشان هم می افتد گردن شما. اما به هم نوعان خود هم توصیه می کنیم زمانی که سوار مترو یا اتوبوس می شوند، اگر جا نبود بنشینند، برای ایستادن و نیفتادن، از گرفتن میله و این نوع لوس بازی ها خودداری کنند. زیرا در این مواقع است که دست شما مشغول می شود و زمینه برای حضور موفق عزیزان سارق فراهم می شود. شما بهتر است میله را نگیرید و بدون گرفتن جایی بایستید. چون داخل اتوبوس یا مترو شلوغ است و جمعیت با فشردگی ایستاده اند، اگر هم تکان بخورید، زمین نمی خورید و فوقش با افراد کناری تان برخورد می کنید که چون نابینا هستید، مشکل با یک عذرخواهی حل می شود. فایدۀ دیگری که این کار برایتان دارد این است که اگر یکی دو بار با اطرافیانتان برخورد کنید، کسانی که نشسته اند، دلشان برایتان می سوزد و جای شان را برای نشستن به شما می دهند. به این ترتیب، هم از اموالتان محافظت کرده اید و هم در اکثر مواقع جا برای نشستن گیرتان می آید. دیگر همه جا هم قرار نیست به دنبال نشان دادن توانمندی های خود باشید و لطفاً از این بچه مثبت بازی ها در نیاورید که برایتان گران تمام می شود.
در پایان به شما توصیه می کنیم که اصلاً به ما اعتماد نکنید؛ چراکه ما ساعتی پیش در اتوبوس بودیم و کیفمان را زدند. از اتوبوس پیاده شدیم و در حین حرکت در پیاده رو، یک موتوری نزدیک بود به ما بزند و وقتی رفتیم از خیابان به مسیر خود ادامه دهیم، خودرویی از روی عصای مان رد شد و آن را تبدیل به سیخ کباب نمود. این شد که همان جا تصمیم گرفتیم از تاکسی اینترنتی استفاده کنیم؛ ازاین رو گوشی را از جیب خارج کردیم و تا خواستیم از آن استفاده کنیم، آن را هم زدند. در نهایت به روش سنتی یک خودرو دربست کردیم و از آنجا که نه کیف پول داشتیم و نه گوشی، کرایه اش را در منزل از خانواده ستاندیم و تقدیم ایشان نمودیم. پس در پایان به شما توصیه می کنیم که بنشینید در خانه های تان و اینقدر در شهر نپلکید. اصلاً چه معنی دارد نابینا در شهر تردد کند! اگر هم اصرار دارید که در سطح شهر باشید، همین که هست! و دوستمان در این رابطه چقدر به جا گفته است:
ای قشنگ تر از پریا
تنها تو کوچه نریا
امضا: یخ نکنی نمکدون