«kyila»، 29 ساله است و نابینای مادرزاد. اما دوست دارد یک ترانه تبتی را به شاگردانش که همگی مثل خودش نابینا هستند بیاموزد: «ما همه چشمان روشن و زیبایی داریم. من روانهای زیبا در جهان را میبینم و شما نوری که در قلب من است را.
این مهد، کارش را با 8 دانشآموز آغاز کرد که حالا همگی پس از فراگیری مهارتهای اولیه و تکنیکهای برقراری ارتباط، در مدارس ابتدایی تبت مشغول به تحصیلند. امروز 26 دانشآموز 4 تا 7 ساله در این مکان مشغول مهارتآموزی هستند که همگی از خانواده های فقیر و روستانشین تبت به آنجا آورده شده اند. همه این کودکان تحت پوشش مهد هستند و هیچ هزینه ای بابت اسکان، غذا و شهریه پرداخت نمیکنند. کیلا در گفتگویی با خبرگزاری شینهوا به خبرنگاران گفت: «من دلم میخواهد کودکان نابینا هم مثل بقیه سالم و شاداب باشند». در این مرکز به نابینایان مهارتهایی مثل آواز، بریل، نقاشی و موسیقی آموزش داده میشود. در این مهد چند ساز از جمله گیتار، آکوردیون و کیبرد در اختیار کودکان نابینا قرار گرفته است. نقاشی کردن کودکان در این مهد کودک هم خود پدیده جالبی است. رنگهایی در اختیار نابینایان قرار گرفته که هر یک با بوی خاصی از رنگهای دیگر متمایز میشود. رنگ سبز بوی سیب میدهد و صورتی با بوی توت فرنگی از بقیه متمایز شده. کیلی در روزهای آفتابی بچه ها را به مزارع اطراف میبرد تا بازی و جست و خیز کنند. به جز سه پرستاری که به شکل تمام وقت با مرکز همکاری دارند، سایر همکاران کیلا اعم از پزشک و آموزگار و نیروهای خدماتی را افراد داوطلب تشکیل داده اند. کیلا هم اکنون مشغول بازسازی ساختمانی است که قرار است طی ماه آینده مهد را به آنجا منتقل کند. ساختمانی که دسترسی بهتری به امکانات شهری دارد. رئیس فدراسیون معلولین تبت ضمن تقدیر از تلاشهای کیلا در جهت ساختن زندگی و آینده بهتر برای نابینایان این کشور، عنوان میکند در این کشور بیش از 200 هزار معلول زندگی میکنند و بین سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۹، چیزی حدود یک میلیون یوان چین، برای آموزش پیشدبستانی این معلولین هزینه شده است.
از دوران کودکیش اینطور یاد میکند: «12 سال اول زندگی را از صبح تا شب در کنجی امن و دور از دنیا سر کردم. صبح تا شب منتظر بودم تا والدینم مرا لباس بپوشانند یا غذا بخورانند.» والدین کیلا هم مثل بسیاری از ساکنان تبت، به تناسخ باور داشتند و معتقد بودند نابینایی، تنبیهی است که به خاطر گناهی که فرزندشان در زندگی پیشین خود مرتکب شده نصیبش شده است. «ناراحت میشدم وقتی مردم با دیدنم آه میکشیدند و به خاطر سرنوشتم تأسف میخوردند.» 12 ساله بود که یک اتفاق، زندگیش را زیر و رو کرد: برخورد و آشنایی با سبریه تنبرکن، معلم نابینای آلمانی. کیلا توانست در مدرسه ای که این معلم آلمانی برای نابینایان تبتی تأسیس کرده بود، بریل را فرا گیرد و متنهایی را به زبانهای تبتی، چینی و انگلیسی بخواند. او توانست رایانه و تکنیکهای ماساژ را هم فرا بگیرد و این فرصت را یافت که در کشورهایی نظیر آمریکا، کانادا، انگلستان و آلمان تحصیل کند. در سال 2011، کیلا بالاخره رؤیایش را عملی کرد و مهد کودکی را ویژه آسیب دیدگان بینایی در تبت راه اندازی کرد. او نام مهد کودکش را «kiki» گذاشت. کیکی در زبان تبتی به معنای شادی است و او تلاش میکند در این مکان، شادی واقعی را به کودکان نابینا عرضه کند. کیلا در مورد مهد کودکش میگوید: «در اینجا نابینایان یاد میگیرند که شاد باشند. این طرف و آن طرف بدوند. با هم بازی کنند. از درختان بالا بروند. برقصند و آواز بخوانند. به آنها یاد میدهم که نابینایی آخر دنیا نیست». این مهد کودک غیر دولتی، با کمک و همکاری فدراسیون معلولین تبت و سازمان «بریل بدون مرز» اداره میشود. هزینه اداره این مهد چیزی معادل 32 هزار دلار در سال است که تمامش را افراد یا سازمانهای داوطلب از چین و کشورهای خارجی تأمین میکنند.
منبع: ایران سپید
pactos.net