عکاس نابینای اسپانیایی درباره هدفش از پروژه «عکس هایی برای لمس کردن» گفت: هدف من جامعه نابینایان بوده است و می خواستم تجربه ای که پیش از این در عکاسی داشتم، نابینایان هم داشته باشند و بتوانند عکس را لمس کنند.
خوان ماریا توره مولیندو (Juan María Torre Mollinedo) در گفت وگو با ایرنا، درباره چگونگی عکاسی بعد از اینکه از ۲۹ سالگی بینایی خود را از دست داد، توضیح داد: من به دو دلیل می توانم عکاسی کنم، نخست اینکه پیش از نابینا شدن، عکاس حرفه ای بودم، زندگی من با عکاسی می گذشت، عکاسی را می شناسم و آن را دنبال می کنم. همچنین با استفاده از تکنولوژی که سال ها است از آن استفاده می کنم، امکان عکاسی برایم مهیا است.
این عکاس اسپانیایی نابینا با بیان اینکه بر اساس عکاسی که در دوران بینایی انجام داده است، می تواند با وجود نابینا شدن به فعالیت خود ادامه بدهد، افزود: فضای آتلیه را به شکلی تنظیم می کنم که برای چشم چپم که پنج درصد بینایی دارد، مشکل ساز نباشد، روش دیگر استفاده از عدسی های متنوع است، کادر را ثابت می کنم و بخشی از عکاسی هم کاملا حسی و درونی انجام می شود.
او با اشاره به استفاده از لنزهای خاص برای عکاسی در فضای آزاد، گفت: برای عکاسی فضای باز، از لنزهایی با زوم ۳۰۰ درصد استفاده می کنم، همچنین حالت اُپتیک لنز را به شکلی تنظیم می کنم که حداکثر فوکوس را داشته باشد و براساس آن قاب ها را تنظیم می کنم. همچنین باتکیه بر احساس خود و در نظر گرفتن نورهای پیرامون سوژه، قاب را می بندم. با وجود همه این ها، عکاسی برای فردی مانند من آسان نیست. زیرا افراد را نمی بینم، سایه آن ها باعث می شود حجم آن ها را بفهمم، زمانی که سوژه حرکت می کند متوجه جابجایی سایه می شوم.
به عکاسی به عنوان عنصری برای بیان احساسات نگاه می کنم
خوان ماریا توره مولیندو با اشاره به اینکه سال ها از محدودیت او در بینایی می گذرد و به همین دلیل به زندگی و عکاسی در نابینایی عادت کرده است، گفت: به شکل منطقی و ذهنی کادرهایم را تنظیم می کنم و نیازی نیست که فضا را ببینم و سوژه را انتخاب کنم، کاملا به شکل حسی اقدامات را انجام می دهم.
این عکاس نابینای اسپانیایی درباره تفاوت دیدگاهش در عکاسی قبل و بعد از نابینایی توضیح داد: پیش از نابینایی در آژانس های عکس مطرح اسپانیا فعال بودم و عکاسی سینمایی هم انجام می دادم. این روزها نگاه من به جهان نگاهی هنری است و به دنبال مفهوم، فلسفه روان شناسی و روان کاوی هستم، زیرا به عکاسی به عنوان عنصری برای بیان احساسات نگاه می کنم.
او افزود: بعد از ۲۹ سالگی که نابینا شدم، از حواس شنوایی و لامسه برای انجام این حرفه استفاده کردم. برای ارتباط ذهن و دنیای درون، “تای چی” انجام می دهم. به کمک این ورزش به تعادل می رسم و تمرکز من بیشتر می شود.
می خواستم نابینایان تجربه عکاسی مرا احساس کنند
خوان ماریا توره مولیندو با بیان اینکه سوژه های عکس های پروژه «عکس هایی برای لمس کردن» همه نوازنده هستند، ادامه داد: ۱۵ سال است که روی این پروژه کار می کنم، موضوع این عکس ها، نوازنده هایی هستند که در یک زمان ثابت شدند و می توانید آن ها را ببینید؛ همچنین معجزه موسیقی در آن ها وجود دارد و زمانی که عکس ها را لمس کنید(در عکس های چاپ شده برجستگی هایی وجود دارد) می توانید ساز را حس کنید. عکس های این پروژه در نگاه اول ممکن است عکاسی پرتره به نظر برسد، اما صرفا عکاسی پرتره نیست و احساس درونی عکاس به مخاطب انتقال پیدا می کند.
تجربه مشترک از ندیدن
این عکاس درباره هدفش از پروژه «عکس هایی برای لمس کردن» توضیح داد: هدف من جامعه نابینایان بوده است و می خواستم تجربه ای که پیش از این در عکاسی داشتم، نابینایان هم داشته باشند و بتوانند آن را لمس کنند. از طرفی افراد بینا با لمس کردن عکس ها می توانند تجربه لامسه پیدا کنند و جهان را به شکل دیگری مانند نابینایان تجربه کنند. این عکس ها که برجستگی دارد حس لامسه افراد بینا را فعال می کند، زیرا حس لامسه افراد بینا قابل مقایسه با افراد نابینا نیست.
به گفته او در نمایشگاه، تجربه گفت وگو میان نابینایان و افراد بینا ممکن می شود؛ زیرا آن ها در کنار هم می نشینند و از تجربیات خود می گویند و حسی را که از لمس کردن داشتند با هم به اشتراک می گذارند. در نتیجه مرز میان افراد بینا و نابینا برداشته می شود و گفت وگوی هنری میان این دو قشر ایجاد می شود، زیرا هر دو یک تجربه مشترک را از ندیدن با هم تجربه می کنند.
منبع: ایرنا