نویسنده: مریم مشایخی
منبع: بیست و سومین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
کلوین: من خیلی خوشحالم که اینجام. درسته نمی تونم ببینمتون، ولی چقدر خوبه که می بینمتون! اسم من کلوین کراسبیه و معمولاً منو به عنوان سفالگر ناشنوا،نابینا می شناسن.
سم: درسته! همین طور یه کارآفرین خوب، یه مرد خودساخته و یه تاجر موفق. قبل از هر چیز برای ما از مشکل بیناییت بگو!
ـ بیماری من سندروم آشِر نوع2 است. سیزده ساله م بود که دکتر ها بیماریم رو تشخیص دادن. سندروم آشر نوعی نقص در بینایی و شنواییه. من کم شنوا متولد شدم و در سیزده سالگی دید در شبم رو از دست دادم. به تدریج هرچی بزرگ تر شدم، بیناییم کم و کمتر شد؛ تا اینکه در سن نوزده سالگی دید محیطیم رو کاملاً از دست دادم. در سن بیست سالگی وضوح بینایی چشم چپم از بین رفت و حدوداً سه سال پیش بود که وضوح دید چشم راستم رو هم از دست دادم. هنوز کمی از داخل تونلم می بینم، اما درست مثل مه گرفته ترین روز زندگی شما!
سم: من نمی دونستم که سندروم آشِر انواع مختلفی داره، تو گفتی که سندرم آشر نوع2 داری؟
کلوین: بله! بذارین یه کم از این سندروم براتون بگم. آشر نوع2 این جوریه که شما کم شنوا متولد می شین و کم کم و به مرور زمان دید محیطی و دید در شبتون رو از دست می دین. آشر نوع3 هم داریم که در این نوع از آشر شما با شنوایی و بینایی خیلی کمی متولد می شین و در طول رشدتون، هر دو رو کاملاً از دست می دید.
سم: تو انجمنی رو اداره می کنی که به طور خاص با بیماری های ارثی شبکیه مثل اشتارگارت که بیماری خودمم هست، سر و کار داره. یه کم برامون از انجمنتون بگو! اونجا چه کار هایی انجام می دید؟
کلوین: ما اونجا کار های حمایتی انجام می دیم. به افراد ناشنوا،نابینا کمک می کنیم تا به ابزارهای ارتباطی دسترسی پیدا کنن و کلاً به افراد معلول کمک می کنیم تا زندگی بهتری رو تجربه کنن. بعد از مدتی از شروع فعالیتامون به این فکر افتادم که باید برای افراد کم بینا و نابینا شغل هایی رو ایجاد کنیم. این ایده قطعاً فوق العاده بود و منم خیلی مشتاق بودم انجامش بدم، اما بزرگ ترین مشکل این بود که من می تونستم این کار رو انجام بدم، ولی خیلی از مشتریای من نمی تونستن. من چه جوری باید به مشتریام استفاده از ابزار-های مورد نیازشون برای شاغل شدن رو یاد می دادم؟ من یه مؤسسۀ غیر انتفاعی رو پیدا کردم و بهشون گفتم خب، شما می تونید به من کمک کنید و اعتبار مالی برای من تأمین کنید تا بتونم برنامه ای در چارچوب یک مؤسسۀ غیر انتفاعی طراحی کنم؟ اونا گفتن: بله، حتماً! و ما باهم برنامه ای رو طراحی کردیم. شش ماه بعد طرح من اجرا شد. من شروع کردم به آموزش استفاده از کامپیوتر در محل کار به افراد نابینا و کم بینا. این طرح خیلی موفق بود و هنوز هم موفقیت آمیزه. من متوجه شدم که چقدر عالی می شه اگه چیزی رو که می خوام بسازم، پس شروع کردم به یادگیری مهندسی و تلاش کردم روبات خودم رو بسازم. به خودم گفتم من می خوام یه راهنمای هوشمند بسازم، البته این کار خیلی هم بی خطر نبود. هیچ وقت یادم نمی ره، یک بار که سیم رو به بُرد وصل کردم، یهو یه چیزی گفت پوکککککک! خلاصه، با تمام این داستان ها ما اولین نمونۀ آزمایشی عصای نابینایی روباتیک رو ساختیم که شما می تونید دستور هایی رو براش تعریف کنید و اون شما رو از نقطۀ الف به نقطۀ ب می بره.
ـ حالا چرا این عصا اینجا نیست؟
ـ خب! برای تولید این عصا هزینۀ خیلی زیادی لازمه. بعدشم چون طبق آمار ها از هر سه نابینا یکی با ماشین تصادف می کنه و خود من هم نَه یه بار، بلکه سه بار تصادف کردم، فکر کردم این مسئله مهم تر از عصای روباتیک منه و خب! به خودم گفتم: آره! انجامش بده! و اون چیزی نیست جز عصای سی می؛ عصای نابینایی درخشانی که به شما کمک می کنه در امنیت کامل هر جایی که دلتون بخواد برید. درخشش این عصا باعث می شه شما از فاصلۀ سی متری دیده بشید. این عصا درست مثل یه عصای نابینایی معمولی کار می کنه. روی دستۀ این عصا دوتا دکمه هست که یکی برای روشن و خاموش کردن عصاست و اون یکی هم برای ویبرۀ عصا که بدونید روشنه یا نه. قسمت مورد علاقۀ من محل شارژ مغناطیسی عصاست که در انتهای اون تعبیه شده و دیگه نیازی نیست شما دنبال جای شارژ عصا بگردید و خودش با آهن ربایی که داره به شارژرش متصل می شه.
ـ چند وقته که روی این پروژه کار می کنی؟
ـ خب! الان پنج سالی هست که من رو عصای سی می کار می کنم، البته بعد از شیوع کرونا حامیان طرح من، یکی یکی، بهم زنگ زدن و گفتن: شرمنده! ما نمی تونیم برای ادامۀ طرح چک بنویسیم. خب! من برای ادامۀ کار رو اون پول حساب کرده بودم. در ژوئن 2020 هم من وضوح بینایی چشم راستم رو از دست دادم و دیگه نمی تونستم طراحی کَد و کار های مهندسی لازم رو انجام بدم. اینا مشکلات بزرگی بود و من واقعاً نمی دونستم چطور باید از پس این چالش ها بر بیام. از طرف دیگه من از شانزده سالگی سفالگری می کردم و سفالگری به معنای واقعی بخش شفابخش از دست دادن بیناییم بود. توی همون روزا یکی از دوستام زنگ زد و گفت: کلوین بیا و به سفالگری برگرد! منم گفتم باشه و خواهرش هم گفت که ما باید از کار تو یه ویدئو درست و توی تیک تاک پست کنیم. اون پست در طول ده ساعت بیش از صدهزار بار دیده شد و یک شبه دنبال کننده های من به بیست هزار نفر رسید. ویدئوی بعدی من با 4 / 1میلیون بازدیدکننده، وایرال شد و دنبال کننده هام به بیش از پنجاه هزار نفر رسیدن. درعین حال با کمک دوستام یک وبگاه طراحی کردیم و کلی سفارش شخصی گرفتم. بعد من به خودم گفتم چرا گِل رو برندارم و تبدیل به پولش نکنم؟ بعد از اون با وجود دوستای زیادی که در حوزۀ مهندسی داشتم، دوباره تونستم کار عصای سی می رو شروع کنم.
ـ اتفاقاً من سال گذشته تو یکی از مراکز تفریحی چند نفر رو دیدم که عصاهاشون می درخشید و برام خیلی جالب بود. واکنش بقیه به این قابلیت عصا چی بود؟
ـ راستش این اولین بار بود که احساس سِلِبریتی بودن بهم دست داده بود. همه با من حرف می زدن. می گفتن این معرکه ست، ما هم همین الان باید یکیش رو داشته باشیم. منم می گفتم می دونم دوست دارید همین الان داشته باشیدش، ولی به خدا آماده نیست. همه دلشون این عصا رو می خواست. خیلی کم پیش می اومد که موقع راه رفتن، کسی جلوی من رو نگیره و راجع به عصا نپرسه.
ـ پس اگه آدم این عصا رو دستش بگیره مثل سلبریتی ها می شه، همه دلشون می خواد جلوتو بگیرن، ازت سؤال بپرسن، باهات صحبت کنن و اصلاً خودش یه راهی هست برای شروع معاشرت و آشنایی با آدما!
ـ حالا از باحال بودن حس و حال این عصا که بگذریم، ما نابیناها همیشه باید از عصاهای خوب و باکیفیت استفاده کنیم. همون طور که گفتم من سه بار با ماشین تصادف کردم؛ دفعۀ اول توی نیویورک بودم و داشتم می رفتم مدرسه که این اتفاق افتاد. واقعاً وحشتناک بود. بعد از اون دوباره مستقل شدن برام چالش بزرگی بود، سخت بود که خودم رو راضی کنم باز هم از خیابون رد شم. دو سه هفته بعد با وجود نگرانیم باز هم کم کم شروع کردم به تنها بیرون رفتن…می تونستم برم، ولی واقعاً یه کمی طول کشید تا مثل سابق بشم. همچین اتفاقاتی نه تنها آسیب جسمی به آدم وارد می کنن، بلکه آسیب های روانی و احساسی هم دارن.
ـ چند سال پیش یه نفر برای آموزش اومده بود پیش من و وقتی وارد اتاق شد، عصاش دستش بود و من دیدم که عصاش به طرز افتضاحی از وسط شکسته بود. او تعریف کرد که داشته از خیابون رد می شده که ماشین بهش زده و رفته. من بهش یه عصای دیگه دادم و گفتم: از این استفاده کن! عصای خودت دیگه به درد نمی خوره. پس دوستای نابینای من بیرون برید، زندگی کنید، مستقل بشید، ولی لطفاً، لطفاً احتیاط کنید! آموزش ببینید، از مهارت های جهت یابی و حرکت استفاده کنید، به رفت و آمد ماشین ها دقت کنید. خیلی هم خوبه که عصای سی می، به وسیله ای بدل شده که می تونه در کنار سایر ابزار ها، به ایمنی ما در رفت و آمد کمک کنه!
ـ خب! اجازه بده برگردیم به خودت و شغلت به عنوان مدیر اجرایی شرکت عصای سی می. تو از چه وسایلی برای انجام کارت استفاده می کنی؟
ـ یکی از خوبی های آقای خودت بودن اینه که اکوسیستم خودت رو می سازی. من الان دوتا شغل دارم؛ یکی به عنوان سفالگر نابینای ناشنوا در یکی از شرکت هام و اون یکی هم تولید عصای سی می در یکی دیگه از شرکت هام ، پس اکوسیستم من دو سطح داره. من هم از آفیس استفاده می کنم و هم از فضای کار گوگل و البته برای بیشتر کار ای کامپیوتریم از صفحه خوان اِن وی دی اِی استفاده می کنم و چقدر از اِن وی دی اِی سپاس گزارم که بعد این همه سال هنوز نرم افزار خودشون رو به صورت متن باز نگه داشتن. در بخش دیگه ای از اکوسیستمم از خدمات آیرا استفاده می کنم. تمام فعالیتایِ سفالگری نابینای ناشنوا از طریق سیستم آیرا انجام می شه؛ ویدئوهایی که می سازیم، ویرایش این ویدئوها و همین طور کنترل کیفیت کارمون از طریق آیرا انجام می شه.
ـ توی چند قسمت از برنامه هامون من با دو سه نفر که شغل آزاد داشتن و شغل خودشون رو راه انداختن، صحبت کردم. فکر می کنم برای بعضیا این انتخاب، گزینۀ خیلی خوبیه. این که تو برای خودت کار کنی، می تونی محیط کارت رو خودت انتخاب کنی، ساعتا و روزای کاریت دست خودته، قطعاً این موارد برای خیلی ها هیجان انگیزه.
ـ موافقم! تو اکوسیستم خودت رو جوری که دوست داری می سازی.
ـ کلوین! ممنون که با ما بودی!