فضانوردان معلول یک پرواز گرانش صفر را در ارتفاع ۷.۶۲ کیلومتری از سطح زمین تجربه کردند تا مشخص شود که چگونه لباس های فضایی و فضاپیماها را می توان برای مصرف معلولین کاربردی تر کرد.
این خدمه ۱۴ نفره که دارای مشکلات حرکتی، بینایی و شنوایی هستند، شرایط بی وزنی را تجربه کردند و تعدادی آزمایش انجام دادند تا ببینند چه کاری می توان برای بهبود تجهیزات و لباس های فضایی برای افراد ناتوان انجام داد.
این گروه که از پنج کشور مختلف از جمله استرالیا، برزیل، آلمان، اسپانیا و ایالات متحده دور هم جمع شده بودند، متشکل از دانشمندان، مهندسان و پزشکان بودند.
این سفر پیشگامانه که توسط شرکت استرواکسس(AstroAccess) سازماندهی شد، در روز پنجشنبه با یک هواپیمای «Zero-G» در هیوستون، تگزاس انجام گرفت.
این پرواز تنها چند هفته پس از آن اتفاق افتاد که آژانس فضایی اروپا(ESA) اعلام کرد جان مک فال(John McFall)، دونده سابق پاراالمپیک، در کلاس های فضانوردان ۲۰۲۲ آژانس فضایی اروپا شرکت خواهد کرد.
این هواپیما از فرودگاه الینگتون(Ellington) از زمین برخاست و در مجاورت فرودگاه فضایی هیوستون و مرکز فضایی جانسون ناسا که محل آموزش پروازهای فضایی انسان در ایالات متحده است، فرود آمد.
«AA۲» اولین پرواز تحقیقاتی رسمی بود که به ترویج حضور معلولان در فضا اختصاص داشت.
با صعود به ارتفاع هفت کیلومتری، این وسیله نقلیه ۱۸ مانور سهموی را آغاز کرد و به خدمه اجازه داد تا آنچه را که برای بهبود حضور افراد دارای معلولیت به فضا مورد نیاز است، آزمایش کنند.
در طول پروازهای گرانش صفر، خلبان چندین بار به انجام یک مانور مخصوص می پردازد تا حالت بی وزنی را داخل هواپیما به مدت ۲۲ ثانیه شبیه سازی کند.
در تحقیقات علمی، این مانور ۳۱ بار تکرار می شود و بسته به نوع آن می توان جاذبه ماه یا مریخ را بازسازی کرد.
این مانورها که مانورسهمی وار نامیده می شوند سه مرحله دارند. مرحله اول بالا کشیدن(pull-up)، مرحله دوم سهمی (parabola) و مرحله سوم بیرون کشیدن(pull-out) نام دارد.
در مرحله اول خلبان دماغه هواپیما را از حالت افقی تا زاویه ۵۰ درجه به سمت بالا هدایت می کند.
در این حالت مسافران کششی ۱.۸ برابر گرانش زمین را تجربه می کنند که هایپرگرانش hypergravity) نامیده می شود. این حالت ۲۰ ثانیه ادامه می یابد.
مرحله سهمی با قرار گرفتن هواپیما در مسیر آغاز می شود و با حرکت هواپیما به سمت بالا خلبان سرعت موتور را کاهش داده و هواپیما یک مسیر بالستیک را دنبال می کند.
بی وزنی زمانی آغاز می شود که هواپیما وارد یک سهمی می شود که طی آن ۲۲ ثانیه سقوط آزاد انجام می شود.
در حالت بیرون کشیدن، دماغه هواپیما ۴۲ درجه به سمت پایین متمایل می شود و در نهایت خلبان با افزایش سرعت موتور هواپیما را صاف می کند و در این حالت مسافران بار دیگر گرانش ۱.۸ برابری زمین را احساس می کنند. پس از ۲۰ ثانیه هواپیما به شکل افقی خود باز می گردد.
یک گروه از سرنشینان مجموعه ای از صفحه های گرافیکی لمسی را آزمایش کردند که به دیوارهای کابین اضافه می شوند و به اعضای نابینا و نزدیک بین اجازه دهد تا در مواقع اضطراری در جای خود باقی بمانند و در صورت خاموش شدن چراغ ها وسایل اضطراری را در گرانش صفر پیدا کنند.
کسانی که با «Blind and Mobility Crew» کار می کردند توانستند نشان دهند که یک فرد معلول می تواند به طور مستقل روی صندلی پرتاب قرار بگیرد و به راحتی کمربندش را ببندد و نشان دهد که افراد معلول می توانند با خیال راحت در ماموریت های فضایی زیر مداری شرکت کنند.
خدمه ناشنوا و نابینا با شرکت های «Sony» و «SonicCloud» برای کمک به بهبود سیستم های درک گفتار در داخل هواپیما همکاری کردند. نرم افزار شخصی سازی شده ی «SonicCloud» به کاربر اجازه می دهد تا صدا را با توجه به توانایی شنوایی خود با هدفون سونی تنظیم کند.
این پرواز توسط جورج وایتسایدز(George Whitesides)، یکی از بنیانگذاران استرو اکسس و دیلن تیلور(Dylan Taylor) کارآفرین فضایی حمایت شد.
تیلور می گوید: استرواکسس ثابت می کند که فضا می تواند روزی برای همه قابل دسترس باشد.
منبع: ایسنا.