محققان دانشگاه ایالتی سائوپائولو (UNESP) و دانشگاه فدرال اسپیریتو سانتو (UFES) در برزیل، یک دستگاه پوشیدنی برای کمک به افراد کم بینا در حرکت توسعه داده اند. این فناوری دارای چراغ های لمسی است که می توانند وجود موانع را هشدار دهند و استقلال و ایمنی بیشتر کاربران را هنگام راه رفتن تضمین کنند.
این سیستم که در یک کوله پشتی ادغام شده است، شامل یک دوربین با حسگر عمق RGB – که تصاویر را به روشی بسیار شبیه به تجربه بصری انسان ثبت می کند – و یک واحد پردازش تصویر با اجزای مختلف، از جمله یک پردازنده Jetson Nano است. این مینی کامپیوتر برای کار هایی مانند طبقه بندی تصویر، تشخیص اشیا، قطعه بندی و پردازش گفتار مناسب است. جزئیات این تحقیق در مجله Disability and Rehabilitation: Assistive Technology شرح داده شده است.
آلین دارک پیکولو دوس سانتوس، استاد فعلی دانشکده معماری، شهرسازی و طراحی دانشگاه سائوپائولو (FAU-USP) و نویسنده اول این مقاله، می گوید: «اجزا در کوله پشتی نگهداری می شوند که می توان از آن برای حمل وسایل کاربر نیز استفاده کرد. سیم ها درون کوله پشتی و بند ها قرار دارند که هنگام نزدیک شدن کاربر به مانع، می لرزند. اگر در سمت چپ باشد، سمت چپ می لرزد. اگر در سمت راست باشد، سمت راست می لرزد؛ و اگر در جلو باشد، هر دو می لرزند.»
این دستگاه در طول تحصیلات دکترای سانتوس در دانشکده معماری، هنر و ارتباطات (FAAC) در پردیس بائورو در UNESP توسعه داده شد.
این محقق می گوید که او به جای هشدار صوتی، از بازخورد لمسی استفاده کرده است، زیرا اطلاعات شنیداری نقش مهمی در فرآیند جهت یابی و تحرک افراد کم بینا ایفا می کند.
او توضیح می دهد: «هدف اصلی ما، بر اساس فناوری پوشیدنی، افزایش تشخیص مانع بود، زیرا با عصا فقط می توانید آنچه را که زیر کمر است، نقشه برداری کنید؛ بنابراین ایده این نیست که عصا را جایگزین کنیم – وسیله ای که کاربر از قبل به آن عادت کرده و بعید است که استفاده از آن را متوقف کند – بلکه این است که آن را به عنوان مکمل کوله پشتی در نظر بگیریم.»
توسعه نمونه اولیه این دستگاه که NavWear نام دارد، توسط یک تیم میان رشته ای از طراحان و مهندسان برق انجام شده است که نه تنها عملکرد، بلکه جنبه هایی مانند راحتی، تعامل دستگاه با کاربر و سهولت استفاده را نیز در نظر گرفته اند.
این محقق می گوید: «علاوه بر بررسی گسترده مطالعات انجام شده در مورد تحرک افراد کم بینا و تحقیق در مورد فناوری های کمکی موجود برای این قشر، ما همچنین با یک موسسه نابینایان همکاری کردیم تا نیاز های کاربران را درک کنیم. اکثر دستگاه های از این نوع فقط به جنبه های عملکردی می پردازند. مطالعات کمی به جنبه های مربوط به تعامل بین کاربر و دستگاه می پردازند که می تواند بر پذیرش و رضایت از محصول تأثیر بگذارد.»
برای رسیدن به مدلی که در مقاله شرح داده شده است، محققان مطالعه ای را با ۱۱ بزرگسال دارای اختلال بینایی و یک متخصص بهداشت متخصص در جهت یابی و تحرک انجام دادند.
سانتوس می گوید: «در این مطالعه اولیه، افراد کم بینا نگرانی زیادی در مورد ایمنی خود در محیط های خارجی و ناآشنا و همچنین دشواری در شناسایی موانعی که توسط عصای معمولی تشخیص داده نمی شوند، ابراز کردند.
این محقق می گوید که نمونه اولیه از دو منظر ارزیابی شده است: قابلیت استفاده از دستگاه و برداشت ناظران از کاربر. اولین ارزیابی در یک محیط کنترل شده انجام شد که وظایفی مانند راه رفتن با چشم بند را شبیه سازی می کرد.
او تأکید می کند: در این مرحله آزمایش، مشاهده شد که استفاده ترکیبی از این فناوری ها منجر به کاهش تصادفات شده است. شرکت کنندگان همچنین گزارش دادند که احساس امنیت بیشتری دارند و تکمیل مسیر برایشان آسان تر بوده است.
به گفته این محقق، یکی از محدودیت های این مطالعه، عدم امکان آزمایش نمونه اولیه روی افراد نابینا بود. او می گوید: از آنجایی که این دستگاه در دوره انزوای اجتماعی ناشی از همه گیری کووید-۱۹ توسعه داده شده است، این محدودیت وجود داشت. اگرچه نتایج را نمی توان به کاربران کم بینا تعمیم داد، زیرا ممکن است تعامل متفاوتی داشته باشند، اما امیدوارکننده هستند و پتانسیل دستگاه را برای استفاده در فضای باز برجسته می کنند.
منبع: خبرگزاری دانشجو