نویسنده: موسی عصمتی
منبع: سی و چهارمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
سوم راهنمایی بودم. چهار سالی بود که در آموزشگاه نابینایان شهید محبی تهران درس می خواندم. با شروع سال تحصیلی پدر و مادرم مرا به تهران می رساندند و با تعطیلی مدارس سختی و مرارت این راه طولانی را به جان می خریدند تا مرا از مدرسه به روستا برگردانند. هر وقت که از آنها می خواستم که اجازه بدهند خودم تنهایی به تهران بروم و برگردم به هیچ عنوان نمی پذیرفتند. هرچه برایشان توضیح می دادم دانش آموزانی هستند که به تنهایی از شهرستان به تهران می آیند و برمی گردند، اجازه نمی دادند. می گفتند وقتی خودمان تو را به مدرسه برسانیم خیالمان راحت تر است.
حقیقتاً از اینکه آنها به خاطر من این همه سختی و زحمت را متحمل می شدند در مقابل عظمت روحشان دچار عذاب وجدان بودم. امتحانات خرداد فرا رسیده بود و کم کم منتظر تماسی از طرف خانواده بودم تا بگویم چه روزی دنبالم بیایند. دوست داشتم خودم تنهایی برگردم تا آنها این همه به زحمت نیفتند. بالاخره تماس گرفتند و من که آن سال بیست و پنجم خرداد تعطیل می شدم به دروغ به آنها گفتم ۳۱ خرداد آخرین امتحان من است و شما می توانید صبح ۳۱ خرداد تهران باشید.
شبِ بیست و پنجم، ساک و وسایل سفرم را آماده کردم. اولین باری بود که می خواستم به تنهایی از تهران به روستا برگردم. استرس همراه با نگرانی آزار دهنده ای مرا نسبت به تصمیمی که گرفته بودم دچار تردید می کرد. البته کار از کار گذشته بود و راهی بود که خودم انتخاب کرده بودم. روز بعد با تحویل برگه های آخرین امتحان به خوابگاه برگشتم. ساک و عصایم را برداشتم. جلوی مدرسه بعد از خرید مقداری سوغاتی و خوراکی با یک تاکسی دربستی خودم را به پایانه ی مسافربری جنوب رساندم. کم کم خوشحالی جایگزین ترس و نگرانی شده بود. از یک طرف آهنگ های بندری به گوش می رسید و از طرف دیگر صدای رفت و آمد پرشور مردم و چرخ گاری ها و ساک هایی که به زمین کشیده می شد و هر کدام به سمتی می رفتند. شنیدم کسی صدا می زد مشهد فوری! مشهد فوری! با خوشحالی عصازنان به سمت صدا رفتم. آن فرد مرا به تعاونی مربوطه برد.
بعد از تهیه بلیط با راهنمایی همان فرد سوار اتوبوس ایران پیما شدم. اتوبوسی که قرار بود مرا به گمان خودم از دورترین جای جهان به مشهد ببرد. با راه افتادن اتوبوس پلک هایم سنگین شد. کنار پنجره بودم. آمیزه ای از بوی پا و سیگار، هوای اتوبوس را آلوده کرده بود. برایم مهم نبود. آن قدر خوشحال بودم که این چیزها نمی توانست اعتراض مرا برانگیزاند. در مسیر چند بار اتوبوس برای شام و نماز نگه داشت. من از ترس اینکه مبادا از اتوبوس جا بمانم اصلاً پیاده نشدم. شام را با ساندویچی که از ساندویچ فروشی کنار مدرسه خریده بودم سر کردم. حدود ۸ صبح بود که به مشهد رسیدم. از اتوبوس که پیاده شدم راننده تاکسی ها سر من با یکدیگر کش مکش داشتند. یکی دستم را می کشید یکی ساکم را. خلاصه یکی از آنها برنده ی این مزایده ی بزرگ شد و مرا به خیابان سرخس و گاراژ حاج محمد صداقت رساند. حدود ساعت ۱۲ بود که مینی بوس روستا به طرف معدن به راه افتاد. معدنی ها با دیدن من که تنها آمده بودم تعجب کرده بودند. چه قدر شنیدن صدایشان برایم آرامش بخش بود. مینی بوس به هر روستا که می رسید بخشی از مسافرانش را پیاده می کرد. ۷ عصر بود که پا در روستا گذاشتم. احساس کسی را داشتم که قله دماوند را فتح کرده. با راهنمایی یکی از همسایه ها به خانه رسیدم. به محض اینکه در حیاط باز شد فریاد شادی کل حیاط را پر کرد… عصر بود و بوی نم بعد از آب پاشی، حیاط را فرا گرفته بود و من مهمان سرزده ی چای عصرانه بودم