منصور شادکام-قائم مقام انجمن نابینایان ایران: چندی پیش یکی از مشاوران رئیس جمهور پیشین گفته ای به این معنی داشت که در پشت هر بند و تبصره از لایحه بودجه یک لابی نیرومند است. ایشان یادآور شد گاهی همه لایحه بودجه برای تصویب یک بند و تبصره به گروگان یک لابی در می آید. پس از ایشان نیز ندیدیم که کسی این گفته را نادرست بداند و در نادرستی آن برهانی بیاورد. در برابر همه لابی های نیرومند بودجه در دولت و مجلس، یک گروه هم هستند به نام معلولان که کمترین لابی ای در دولت و مجلس ندارند؛ تنها خدایی دارند که به داوری نشسته است. دلی مهربان اما پر از سوز و درد را در قفسه سینه جای داده اند. حتی وقتی با شرایط جسمانی سخت مقابل مجلس دست به تجمع می زنند، باز هم کسی صدای آنها را نمی شنود. بسیاری از آنها نابینا هستند، گروهی توانایی شنیدن و گفتن ندارند، مغز و شبکه عصبی شماری از آنها دچار نابسامانی شده است، شماری کودک هستند و خودشان به همراه پدر و مادر و خانواده همه در رنج اند، گروهی بدون آنکه از زندگی بهره ای برده باشند، در آسایشگاه ها یا کنج خانه ها مظلومانه به پیری رسیده اند. بخشی نیز کودک و نوجوان هستند و هنوز دست مهر مادری یا پدری را بر چهره خود احساس نکرده اند. این مردمان بدون هرگونه لابیگری در قانون که از سوی دولت به مجلس ارائه شده است، تنهای تنها رها شده اند.
در بسیاری از کشورهای جهان که دستگاه دیوانی آنها پنداری از وابستگی به خدا و دین ندارد، احترام به معلولان و تأمین نیاز های آنها از بدیهی ترین حقوق اولیه و انسانی آنها محسوب می شود. آنهایی که توانسته اند کمی به انسانیت بیندیشند، دریافته اند که خوشبخت سازی و خوشحال کردن معلولان نماد انسان بودن و اخلاق مداری آنهاست. هر چه معلولان در آسایش و خجستگی بیشتر باشند، پرچم انسانیت را شکوهمند تر می بینند. آنها دانسته یا ندانسته، شعر سعدی شیراز را در مجلس و دولت خود با خجستگی به نمایش درآورده اند که:
بنی آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی
شوربختانه در لایحه بودجه کشور ما بندها و تبصره های وابسته به معلولان سرگذشت غم انگیزی دارد. معلولان و دوستداران حقوق انسانی در کشور ما سال ها کوشیدند و به هر دری زدند تا در سال 1396 قانون حمایت از معلولان که تا اندازه ای حقوق این قشر را به رسمیت می شناخت، به تصویب رساندند. این قانون در آغاز در پیکر یک لایحه از سوی دولت به مجلس پیشنهاد شد، در مجلس تصویب شد، شورای نگهبان آن را گواهی و برای اجرا به دولت ابلاغ کرد. چند سالی با همه کاستی ها به اجرا درآمد تا زخم بندی کوچکی بر زخم های بی پایان جامعه معلولان کشور باشد. ناباورانه هنگامی که نوبت به دولت آقای رئیسی و لایحه بودجه تسلیمی ایشان به مجلس در سال 1402 رسید، این لایحه آن زخم بند کوچک را نیز برداشت تا معلولان را هر چه بیشتر در سیلاب گرانی، تورم و تنهایی رها کند. هزاران افسوس و بیداد که در لایحه پیشنهادی دولت آقای رئیسی به مجلس، قانون حمایت از معلولان به فراموشی سپرده شده است. افسوس بیشتر آنکه نمایندگان مجلس نیز با زیر پا گذاشتن قانون حمایت از معلولان تصویبی سال 1396، کلیات لایحه پیشنهادی دولت را به تصویب رساندند. گویی این قانون را که تنها پنج سال از عمرش گذشته است، نه دولت و نه مجلس دیده است. در برابر این بی قانونی، آنها می گویند بودجه اجرای این قانون را به سازمان بهزیستی داده اند. آنها به خوبی می دانند که با این نرخ تورم بودجه سازمان بهزیستی نیز کمتر از سال گذشته است؛ یعنی هم بودجه قانون حمایت از معلولان را غیرقانونی از بنیان حذف کرده اند و هم در سنجش با تورم، بودجه سازمان بهزیستی را کاهش داده اند. آیا معلولانی که لابیگری نمی دانند، صدا و سیما و دستگاه های تبلیغاتی ندارند و نمی توانند بده بستان کنند، باید به این آسانی حقوق خود را پایمال شده بدانند؟ آیا پایمال شدن قانون حمایت از معلولان بخشی از برنامه هفت هزار صفحه ای آقای رئیسی بود که پیش از ریاست جمهوری آن را یادآوری می کرد؟ آیا نمایندگان مجلس در درگاه خداوند برای چشم پوشی از قانون حمایت از معلولان پاسخی در درگاه خداوند و مردم دارند؟ از هیئت رئیسه محترم مجلس و همه نمایندگان درخواست داریم بدون هرگونه چون و چرایی ردیف بودجه مستقل قانون حمایت از حقوق معلولان را در لایحه بودجه 1402 بگنجانند و اجازه ندهند آه معلولان به خاطر این ظلم روا داشته دامن گیر آنان شود. اگر توانایی بزرگ کردن سفره معلولان را که از آسیب پذیرترین اقشار جامعه هستند، ندارید، لااقل سفره آنها را کوچک تر نکنید. با افزایش بودجه حمایت از معلولان کاری کنید تا جامعه هدف بهزیستی بتواند برای سال آینده در برابر ابر بحران های اقتصادی پیش بینی شده پیش رو قامت راست کند.
منبع: روزنامه شرق