گزارش: اولین همایش گروه گشت سپید و افتتاح نمادین قله ی نابینایان

نویسنده: صلاح الدین محمدی

منبع: دوازدهمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا

دانلود نسخه ی صوتی نوشته

دانلود پادکست

پاییز کم کم دارد دست و پایش را جمع می کند و نصف بیشتر راه منزل سوم خود را نیز طی کرده و نرم نرمک جای خود را به سلطان سپیدی ها می دهد که از طرف دوست عزیزم جناب آقای سرمدی، به ضیافتی کوهنوردی در منطقۀ دارآباد تهران دعوت می شوم.

هرچند هنوز دو هفتۀ دیگر تا بانگ الرحیل پاییز و حرکت کاروان آن فرصت داریم؛ اما سپاه برف و سرمای زمستان پیش  تاخته و پیشاپیش خود را به شهر و دیارمان رسانده است.

قبل از اینکه وارد گزارش کوهنوردی شویم، یاد آوری چند نکته که در شکل گیری این صعود نقش داشتند، لازم است:

1- دیدن تصاویر کوهپیمایی اعضای انجمن نابینایان ایران در روز 23 مهرماه، روز جهانی ایمنی عصای سفید، از سوی گروه های کوهنوردی در فضای مجازی، باعث شد که کوهنوردان داوطلب با انجمن نابینایان تماس بگیرند و تمایل و علاقه خود را برای برگزاری صعود های مشترک با آنها ابراز دارند.

2- این ارتباط و پیوند مبارک خیلی زود در میان کوهنوردان علاقه مند و انجمن نابینایان ایران شکل می گیرد و اولین جلسات با تلاش آقای محمد عزیزی و مدیران انجمن برای برنامه ریزی اولین صعود برگزار می شود.

3- تشکیل جلسات و تعامل نزدیک با افراد دارای آسیب بینایی، موجب آشنایی بیشتر همنوردان بینا با ویژگی ها و توانمندی های نابینایان می شود و پیشنهاد می دهند که در منطقۀ دارآباد مسیر صعود به قله عرقچین، نقطه ای به نام قلۀ نابینایان تعیین شود تا از یک سو به صورت نمادین محلی به عنوان قلۀ نابینایان تعیین شده باشد و از طرف دیگر همسو با فرهنگسازی در مورد نابینایان، سایر کوهنوردانی که در این مسیر تردد می کنند، بیش از پیش با نابینایان و فعالیت های ورزشی آنها آشنا شوند.

4- مهمتر از همه اینکه این همدلی ها باعث شد که گروه گشت سپید نابینایان، زیر نظر انجمن نابینایان ایران اعلام موجودیت کند و از این به بعد با همراهی همدلان و همنوردان بینا، برنامه های کوهنوردی و طبیعت گردی خود را اجرا نمایند.

5- محمد عزیزی و دوستان کوهنوردش خیلی زود به وعدۀ خویش عمل می کنند و روز پنجشنبه هفدهم آذرماه را برای صعود و نصب تابلوی قله برنامه ریزی می نمایند.

6- جناب آقای محمد عزیزی با همنوردان داوطلب، تمام هماهنگی ها را انجام می دهند، تابلو را آماده می نمایند، ملزومات و مواد لازم برای نصب تابلو را تهیه می کنند، ما را مهمان خان کرم خویش می سازند و قرار و مدارها مشخص می شود.

به این ترتیب با همت آسمان صفت همنوردان، برگ زرین دیگری در تاریخ انسانیت ورق می خورد و نمای شکوهمند دیگری از جلوه های مهر و دوستی انسان ها در میان این ظلمت سرما و سیاهی نقش می بندد. قرارمان روز پنجشنبه 17 آذرماه و راس ساعت 10 صبح در نقطۀ ورودی دارآباد تعیین می شود. تمام مدعوین و عاشقان طبیعت درست سر زمان مقرر خود را به میعادگاه طبیعت دوستان می رسانند. چهره های گشاده، موسیقی خنده ها، دست های مهربان، گام های استوار و قلب های گرم تر از خورشید در آن سرما، همه و همه جلوه هایی از زیبایی های باغ دوستی ها و انسانیت بود که صعودی به یاد ماندنی را مژده می داد. اعضای کاروان گشت سپید، ترکیبی از گروه های کوهنوردی داوطلب و 18 نفر از افراد دارای آسیب بینایی بود و قرارمان پیمودن مسیر عشق با چاشنی مهر و دوستی. بهانۀ این کارناوال سپید نیز تعیین نقطه ای بود به عنوان قلۀ نمادین نابینایان در ارتفاع 2300 متری کوه های دارآباد و در مسیر قله عرقچین.

بالاخره زمان حرکت فرا رسید و با تعیین یار هر کدام از همنوردان نابینا و سازماندهی منظم توسط لیدر مجرب و محترم گروه، جناب آقای عزیزی، به سمت نقطۀ هدف حرکت کردیم. صعود از یک مسیر خاکی با شیب ملایم آغاز شد. هر چه که پیشتر می رفتیم، سوز سرما بیشتر خود را نشان می داد. مسیر زیادی را طی نکرده  بودیم که پادشاه سرزمین سپید، فرش کافور فام و حریر گون خود را سخاوتمندانه زیر پای رهگذران گسترانید و از مهمانان خویش استقبال با شکوهی نمود. ما که چون پرنده ای اسیر، از قفس دود و آلودگی های صوتی تهران آزاد شده ایم، با دیدن برف، کودکانه ذوق می کنیم و از این همه سپیدی و پاکی مشعوف می شویم. از این نقطه به بعد، تمامی مسیر در میان مفروش سیم فام برف ها طی می شود. بالاخره بعد از حدود یک ساعت و نیم هم قدم شدن با برف ها، به نقطه ای می رسیم که قرار است به عنوان قلۀ نمادین نابینایان تعیین شود.

بساط پر مهر کوهنوردی در نهایت صمیمیت پهن می شود و همه بر خان مهر و دوستی می نشینیم و هر یک از دوستان آنچه را که به همراه دارد، در طبق اخلاص می نهد و با رویی گشاده در میان سایر همنوردان تقسیم می کند. دوستان تابلوی قلۀ نابینایان را در ارتفاع 2300 متری نصب می کنند و این محل را رسماً به عنوان قلۀ نابینایان در منطقه دارآباد تعیین می کنند تا انگیزه ای گردد که دوستان دارای آسیب بینایی نیز محفلی برای طبیعت گردی خویش داشته باشند. این همه خوش دلی را ارج می نهیم و آن را به فال نیک می گیریم. همنوردان زحمت زیادی کشیده اند و مقداری هیزم را تا این نقطه حمل کرده اند تا با برپایی آتش در میان برف ها و آماده ساختن غذای گرم و دمنوش و چای ذغالی، بار دیگر گرمای مهر خود را در قلب ما بنشانند. پس از صرف ناهار، کم کم راه بازگشت را در پیش می گیریم و این روز را نیز در دفتر طلایی زندگی خویش جاودانه می سازیم.

در ساعت 14 و 30 دقیقه و در هوای پاک کوهستان، درست در زمانی که گام در راه بازگشت می گذاریم، پنبه زن آسمان ها نیز شروع به کار می کند و آرام آرام پنبه می زند و ریز دانه های الماس گون برف را چون بزرگی صاحب کرم، بر سر میهمانان خویش می پاشد و بدرقۀ راهشان می کند.

به امید دیدار دوبارۀ شما در اوجی دیگر

جای دیگر دوستان سبز.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

13 − یک =

لطفا پاسخ عبارت امنیتی را در کادر بنویسید. *