نویسنده: آقای موشکاف
منبع: بیست و هفتمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
ما گاهی فکر می کردیم همۀ مشکلات ما ریشه در بی پولی دارد و با مرحوم مارکس هم نظر بودیم که اقتصاد زیربنا است، اما چند وقت پیش در ایام پیشانوروز اتفاقاتی افتاد که فهمیدیم نظرمان به نظر آن بزرگوار که اقتصاد را متعلق به غیر نوع بشر می دانست نزدیک تر است.
داستان این است که چند روز قبل از نوروز، یعنی یکی دو روز پیش از روز نیکی به همسایگان، ما همۀ پول هایمان ته کشید و زار و نزار در منزل گوشۀ عزلت گزیده بودیم و کاسۀ چه کنم چه کنم در دست، در این اندیشه بودیم که عید خود را چه خاکی بر سر بریزیم، البته نه اینکه فکر کنید ما این ماه ولخرجی کرده باشیم و به این مناسبت جیبمان خالی شده باشد؛ خیر! ما اتفاقاً سال هاست یاد گرفته ایم دم عیدی مقتصدتر باشیم تا اواسط فروردین به غلط خوردن نیفتیم، اما نمی دانم این آمریکای جنایتکار چه مرگش شده که هرسال دم عیدی دلارش را گران می کند و همۀ اجناس ما هم با سیاست های این جهان خوار گران می شود و کار به اینجا می رسد که ما هر روز گداتر می شویم. به خدا که ما آخرش از دست این جنایتکاران بی وجدان با اسحاق می رویم کانادا! حداقل دلارشان ده تومان ارزان تر از آمریکاست.
باری، کز کرده در گوشۀ خانه نشسته بودیم که ناگهان موبایلمان به صدا درآمد و پیامکی از بانک حال ما را زیر و رو کرد:
واریز 70 میلیون ریال. مانده: 70 میلیون و 1 ریال!
پشت بندش هم یک پیامک از سازمان فخیمه آمد:
مددجوی عزیز! ضمن تبریک سال نو، عیدی شما واریز شد.
ما که تا دیروز سازمان فخیمه را بابت مستمری هفت صدهزار تومانی فحش می دادیم، ناگهان به سر کیف آمده و ناخودآگاه رحمتی فرستادیم بر آن شیرِپاک خورده که رئیس سازمان شده. پیش خودمان گفتیم بالاخره تلاش هایمان جواب داد و این ماه به اندازۀ حداقلِ دستمزد، عیدی به ما دادند. عصایمان را برداشتیم و گفتیم تا خیابان ها شلوغ تر از این نشده، برویم و باقی ماندۀ خریدهایمان را داشته باشیم که امسال نوروزی خوش در انتظارمان است.
با کیف تمام از خانه بیرون زدیم و هنوز یک قدم در پیاده رو نرفته بودیم که ناگهان یک چیزی محکم رفت تو قفسۀ سینه مان. شخصی موتورش را دقیقاً روی مسیر نابینایان پارک کرده بود. صاحبش دوان دوان جلو آمد و بابت اینکه موتورش را در پیاده رو گذاشته عذرخواهی کرد. ما نیز که از پیامک واریز هنوز مشعوف بودیم، با لبخندی گفتیم: اشکالی نداره پسرم! فقط بدون که این موزاییک های زردرنگ، مسیر ویژۀ نابینایان هستش. لطفاً موتورت رو تو این مسیر نذار! با شرمندگی گفت: اِ، چه جالب! نمی دونستم. چشم! حتماً رعایت می کنم. واقعاً ببخشید!
کمی جلوتر پایمان به یک میله گیر کرد و قبل از اینکه با مخ بخوریم زمین، تعادلمان را حفظ کردیم. لمس که کردیم، دیدیم رگال لباس است. ظاهراً مال مغازۀ رو به رویی بود. صاحبش جلو آمد و او هم از این موضوع ابراز شرمندگی کرد. هنوز اما اثر آرام بخش پیامک واریز وجود داشت؛ از همین رو به او هم همان توضیحات قبلی را دادیم و با خوش رویی گفتیم: پسرم! رگالت رو روی مسیر نابینایان نذار! گفت: چشم! حتماً! همان جا که دیدیم باب آشنایی باز شده، تصمیم گرفتیم از همان مغازه لباس بخریم. پرسیدیم: شما چه نوع لباس هایی دارید؟ گفت: همه نوع. گفتیم: یک پیراهن شیک و مجلسی می خواهیم. با کمی تردید گفت: لباس های ما برای شما مناسب نیست، از جای دیگری خرید بکنید بهتر است! بعد هم سریع رفت داخل مغازه تا به مشتری هایش برسد.
چند متر جلوتر احساس کردیم چیز نرمی زیر پایمان است. تا به خودمان بیاییم، یک آقا با خشونت توأم با ترحم گفت: بندۀ خدا حواست کجاست؟! رفتی رو بساط من! از اون ور برو! ما که هنوز سرخوشی ناشی از پیامک در رگ هایمان جاری بود گفتیم: چشم! فقط ای کاش شما روی این مسیر بساط نکنید! راستی چی می فروشید؟ با بی میلی جواب داد: جوراب. گفتیم: چه عالی! اتفاقاً ما هم می خواستیم برای عیدی جوراب بخریم. جوراب هاتون چطوری هستن؟ جوراب فروش بدون حرف چند تا جوراب تو یک کیسه کرد و دستمان داد و گفت: دعا کن برامون عموجان!
ما، سرخوش از میلیونر بودن، با خوش رویی گفتیم: چشم عموجان! دعا هم می کنیم. فقط نگفتید چند؟ راجع به رنگ و نوعش هم از ما نظری نخواستین. خودتون برامون تصمیم گرفتین. کمی هم خنده چاشنی حرفمان کردیم که خدای ناکرده به تیریج قبای مبارکش برنخورد. گفت: کی پول خواست بندۀ خدا؟! اسب پیشکشی بود؛ دندونش رو دیگه نشمار! ما گرفتاری زیاد داریم. جاش برامون دعا کن، شما دلت پاکه! سعی کردیم نگذاریم این اتفاقات روزمان را خراب کند. با صبوری به جوراب فروش گفتیم: ببین برادر! شما باید همان طور که از دیگر مشتری هایتان در خصوص نوع و رنگ سؤال می کنید، همان برخورد را هم با ما داشته باشید. باور کنید چیز سختی نیست! آن وقت من هم مثل بقیۀ مشتری هایتان پول اجناسی را که خریدم می پردازم. این طوری هر دوی ما راحت تر هستیم. جوراب فروش زیر لب گفت: خوبی هم به اینا نیومده! ما که بحث را بی فایده دیدیم، کیسه را زمین گذاشتیم و ترجیح دادیم با فکر میلیونر بودن سرخوش باشیم.
لباس و جوراب که نتوانستیم بخریم. تصمیم گرفتیم برویم سراغ آجیل. به هر حال ما دیگر با این هفتاد میلیون ریال در جرگۀ طبقات بالا به حساب می آییم و می توانیم برویم آجیل فروشی. وارد که شدیم مغازه شلوغ بود. چند دقیقه منتظر شدیم، اما خبری نشد و کسی کاری به کار ما نداشت. رفتیم سراغ شخصی که تصور می کردیم احتمالاً مدیر باشد. با صدایی کودکانه گفت: جانم؟ چه کمکی می تونم بکنم؟! با جدیت گفتیم: آجیل چهارمغز می خواهیم. با تردید گفت: چهارمغز! چشم! همین جا بشین برات می آرم. نیم کیلو بسه؟ گفتیم: قیمتش چنده؟ گفت: نگران نباش! ازت کم می گیرم. شما، روشندل ها، عزیز ما هستید. ما که دیگر انرژی بحث نداشتیم، بی حرفی مغازه را ترک کردیم. در حین خروج شنیدیم فروشنده با حرارت تمام برای مشتری دیگری از انواع آجیل ها و تنوع قیمت آنها می گفت و از مشتری می خواست اول همه را تست کند. پیش خودمان گفتیم ظاهراً پول دار هم باشیم، خیلی توفیری ندارد.
از مغازه که خارج شدیم، باز یک چیز محکم رفت تو قفسۀ سینه مان؛ دقیقاً همان جا که صبح آسیب دیده بود. ظاهراً باز هم موتور بود. صاحبش جلو آمد و با شرمندگی گفت: آخ داداش! ببخشید! موتور من بدجا بود. دیدیم صدایش آشناست. گفتیم: تو همون موتوری نیستی که یک ساعت پیش باهات برخورد کردم؟! گفت: آره داداش! دمت گرم! از کجا شناختی؟! خداوکیلی شما، نابیناها، خیلی باهوشید. من پیک هستم. الان هم اینجا جنس آوردم. گفتیم: شما صبح نگفتی نمی د ونستی نباید موتورت رو روی مسیر نابینایان بذاری؟! شما نبودی از صمیم قلب شرمنده شدی و گفتی دیگه موتورت رو سر راه نمی ذاری؟! گفت: آره داداش! راست می گی، حق با شماست. ببخشید! به خدا پیک هستم. یه دَیقه بیشتر کار نداشتم تو این مغازه. الانم دارم می رم. اتفاقی نیفتاده که! خدا رو شکر شما هم که طوریت نشده!
ترجیح دادیم بحث را بیشتر از این ادامه ندهیم. نا امید به سمت خانه برگشتیم. دم در که رسیدیم، موبایلمان به صدا درآمد. جواب دادیم: آقای موشکاف…بفرمایید!
ـ از بانک تماس می گیرم خدمتتون. امروز اشتباهاً به جای هفت صد تومن، هفت میلیون به حساب شما واریز شده؛ به همین دلیل هم حسابتون مسدود شده. لطفاً با یه امین تشریف بیارید بانک تکلیف واریزی اضافه رو روشن کنیم.
این را که شنیدیم، زبانمان بند آمد، البته دقیق ترش را بخواهید، دچار لالی اختیاری شدیم. راستش حرف زدنمان که ما را به جایی نرساند، شاید این سکوت تلخ کاری از پیش ببرد.
ارادتمند
موشکافِ زبان بسته