رتینوپاتی دیابتی (DR) یکی از عوارض چشمی دیابت است که علت اصلی کاهش بینایی و نابینایی در این جمعیت بیمار به شمار می رود.
رتینوپاتی دیابتی یک عارضه میکروآنژیوپاتیک است که انتظار می رود بروز آن به دلیل افزایش دیابت، چاقی و همچنین پیری جمعیت باشد. بنابراین، تغذیه درمانی جزء لاینفک مدیریت دیابت است و می تواند به پیشگیری از عوارض دیررس دیابت کمک کند.
به گفته محققان، کافئین یک جزء غذایی فعال است که برای سلامتی مهم است. از جمله منابع اولیه کافئین می توان به چای، قهوه، نوشیدنی های انرژی زا، نوشابه های کولا، شکلات، نوشیدنی های الکلی و برخی محصولات غذایی دیگر مانند آدامس اشاره کرد. قهوه غنی‌ترین منبع کافئین است که روزانه توسط اکثر جمعیت عمومی در سراسر جهان مصرف می شود. بسیاری از مطالعات گزارش داده اند : مصرف بین دو تا سه فنجان قهوه می تواند بروز دیابت نوع ۲ و بیماری های قلبی و عروقی را کاهش دهد.
با این حال، بررسی های اخیر نشان داد : ارتباط بین رتینوپاتی دیابتی و کافئین نامشخص است. برای مثال، گزارش شده است که نوشیدن بیش از دو فنجان قهوه در روز با شیوع رتینوپاتی دیابتی در میان افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ رابطه معکوس دارد. همچنین مطالعه دیگری نشان داد: مصرف روزانه کافئین می تواند ریز عروق شبکیه را در بزرگسالان با افزایش خطر مشکلات قلبی و عروقی تغییر دهد، در حالی که یک مطالعه دیگر اثر محافظتی کافئین بر سد خونی شبکیه را در مدل سلولی ادم ماکولا دیابتی گزارش کرد.
اخیرا یک مطالعه جدید ارتباط بین مصرف کافئین و خطر رتینوپاتی دیابتی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ را بدون هیچ گونه عوارض دیررس دیابتی مورد بحث قرار می دهد. این اثر کافئین را با استفاده از یک مدل تجربی دیابتی ارزیابی می کند.
یافته های مطالعات نشان داد: افراد مبتلا به رتینوپاتی دیابتی مسن‌تر بوده، دور کمر بزرگ‌تری داشته، فشار خون بالا، فشار خون سیستولیک بالاتر، سطح هموگلوبین گلیکوزیله بالاتر، طول مدت دیابت طولانی‌تر، سطح کلسترول لیپوپروتئین با چگالی بیشتر داشتند.
جالب اینجاست که بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ که کمترین مقدار کافئین را مصرف می کردند، بیشتر تحت تأثیر رتینوپاتی دیابتی قرار گرفتند. با این حال، ارتباط معنی داری بین مصرف قهوه و چای و شیوع رتینوپاتی دیابتی مشاهده نشد. با این حال، مدت زمان دیابت، سطح هموگلوبین بالاتر و فشار خون بالا با خطر بیشتر رتینوپاتی دیابتی مرتبط بودند.
همچنین بررسی بافت‌شناسی در موش ها نشان داد: بیان پروتئین اسیدی فیبریلاری گلیال به لایه سلول‌های شبکیه در موش‌های غیردیابتی در مقایسه با موش‌های دیابتی محدود بود. قابل ذکر است، موش های دریافت کننده کافئین هیچ افزایشی در بیان پروتئین اسیدی گلیال نشان ندادند که ثابت می کند که گلیوز در نتیجه قرار گرفتن در معرض کافئین افزایش نمی یابد.
محققان در پایان خاطر نشان کردند که یافته های مطالعه نشان می دهد که مصرف متوسط و زیاد کافئین محافظت در برابر ایجاد رتینوپاتی دیابتی در میان افراد مبتلا به دیابت را ارائه می دهد. با این وجود، این تفاوت در مقایسه با مصرف کنندگان قهوه و چای تکرار نشد که ممکن است به ترکیبات آنتی اکسیدانی مختلف موجود در این نوشیدنی ها مربوط باشد.
شرح کامل این مطالعه در مجله تخصصی Nutrients منتشر شده است.
منبع: سینا پرس