نمایش «برداشت آزاد» یکی از آثار بخش فراگیر جشنواره تئاتر فجر است که با بازیگران کم بینا، نابینا و معلولان جسمی حرکتی روی صحنه رفت.
نمایش «برداشت آزاد» به کارگردانی محمدحسین علی پور و ریحانه جباری چهارشنبه ۴ بهمن در قالب بخش فراگیر چهل و دومین جشنواره تئاتر فجر در تالار هنر اجرا شد. ۱۰ نفر از بازیگران این نمایش از نابینایان و کم بینایان و معلولان جسمی حرکتی بودند.
درِ تالار هنر که باز می شود چهار، پنج نفر را با ویلچر می آورند توی سالن. ده پانزده دختر و پسر کودک و نوجوان هم پشت سرشان می آیند. روی یکی از ویلچرها ۲ بچه را نشانده اند که از فرم پاهایشان معلوم است، نمی توانند راه بروند. یکی از دخترها تا وارد می شود به همه می گوید من زینبم، دومم. آن یکی که کنارش است و عینک ته استکانی زده شل می گوید: دروغ می گوید، اول است. بعد هم آرام به جای دیگری خیره می شود. زینب هم انگار برایش مهم نیست جوابش را بدهد. در سالن باز می شود و بچه ها نه خیلی منظم وارد می شوند. بعضی شأن معلوم است دارند، سعی می کنند با نظم وارد شوند. می روند تا نمایش را تماشا کنند.
دادگاهی هست و دختر و پسری که عاشق شده اند و باید عشقشان را ثابت کنند تا قاضی مجوز ازدواجشان را صادر کند. بازیگر نقش قاضی نابیناست. از شش نفر اعضای هیأت منصفه هم پنج نفر معلول هستند. داماد قصه که بازیگرش روی ویلچر نشسته، از آشنایی شان می گوید که وقتی دنبال خواهرش می رفته که از کلاس برش گرداند، مهشید را دیده و در همان نگاه اول عاشقش شده است. بازیگر نقش مهشید کم بیناست. در شهر همه از هوش زیاد قاضی می گویند. از گذشته مهشید می گوید. اینکه قبلاً هم عاشق بوده است. سپهر بار اولی است که این ها را می شنود. نوبت سپهر است. قاضی از دفترچه شعر سپهر شعری می خواند که او از شاعران گمنام دزدیده است. قاضی موفق می شود. مهشید و سپهر دعوایشان می شود. رأی صادر می شود. این زوج اجازه ازدواج ندارند.
دادگاه بعدی زوج عاشق دیگری هستند که باید مجوز بگیرند. لیلی و مسعود از گذشته هم خبر دارند. بازیگر نقش لیلی هم کم بیناست. لیلی می داند که مسعود عاشق گلنار بوده است. اصلاً همان موقعی عاشق مسعود می شود که گلنار تازه مسعود را رها کرده بود. همان موقع که مسعود نشسته در خانه و فقط روزهایش را می گذراند و پدر و مادرش یک ریز غر می زنند. همان موقع یعنی همین چند هفته پیش. قاضی هم از بیماری مادر مسعود می گوید و پولی که برای پدر مسعود نمی ماند. دوباره قاضی موفق می شود و دوباره رأی صادر می شود: این زوج اجازه ازدواج ندارند.
زنی با پیراهن آبی وارد صحنه می شود. عاشق قاضی گینزبرگ شده؛ از روی چیزهایی که راجع به او خوانده است. برای او گل آورده است. حاضر است هر کاری بکند تا به گینزبرگ برسد. گینزبرگ اینها را نمی فهمد. یک دفعه رفتارش عوض می شود. دیگر نمی تواند درست صحبت کند. او یک ربات است که باتری اش دارد، تمام می شود و مجبور است دادگاه را ترک کند. منشی دادگاه برای دختر آبی پوش توضیح می دهد که قاضی اصلاً عشق را نمی فهمد. منشی که بار سوم است عاشق شده و ۲ معشوق قبلی اش مرده اند، عشقش را از دیگران پنهان کرده تا مجبور نشود در دادگاه حساب پس بدهد…
نمایش با جمله «عشق یه نسیمه، میاد» از دختر آبی پوش به پایان می رسد. تماشاگران با توجه به اینکه بعضی هایشان معلول بودند با اجرای نمایش ارتباط گرفتند و از آن لذت بردند. داوران نیز امیدوار بودند نمایش های بخش فراگیر در سال های بعد پیشرفت های بیشتری داشته باشد.
منبع: مهر