نویسنده: میرهادی نایینی زاده
منبع: نوزدهمین شماره ی ماهنامه ی نسل مانا
سلام رفقا! خوش اومدین به قسمت سوم برنامه مشاغل! می دونید که من تو این برنامه با آدمای خیلی باحالی صحبت می کنم؛ از کار و بارشون می پرسم و می خوام بفهمم چه مشکلات و چالش هایی دارند و چطوری باهاشون کنار می آن.
الانم یه آدم باحال با منه که وقتی تو شبکه های اجتماعی پست می ذاره، این طوری حرفاش رو شروع می کنه: «سلام نابینا های قشنگ!» حتماً اونایی که دنبالش می کنن، فهمیدن دارم کی رو می گم.
ـ خب! می شه اولِ کار به من بگی اسمت چیه؟
ـ صبح به خیر! اسم من ماریان هورنیاکه.
ـ نمی دونم چرا تکیه کلامت رو اینجا نگفتی ماریان، ولی خب! بهم بگو چی کار می کنی؟ شغلت چیه؟
ـ من یه فروشگاه لوازم آشپزخونه دارم.
ـ من قبلاً اول از وضعیت بینایی و مشکلشون از همه می پرسیدم. نمی دونم چی شد مسیر عوض شد. بهم می گی چقدر می بینی و مشکل بیناییت چیه؟
ـ من دچار کما شدم و وقتی از کما بیرون اومدم، چشم راستم مصنوعی بود و خب اصلاً دید نداشت. چشم چپم یه کم دید داشت که اونم به مرور زمان داره کم و کمتر می شه. دو سال پیش که هم رو دیدیم، دیدش تقریباً خوب بود، ولی الآن خیلی کمتر شده. الآن دیدم البته خیلی ضعیف شده و نمی تونم خیلی اطرافم رو با چشم کنترل کنم. خیلی از کارام رو با سگ راهنمام انجام می دم که خب! حضورش خیلی برام مفیده.
ـ می شه یه کم بیشتر راجع به سگت و کمک هاش برامون بگی؟
ـ من سگِ اولم رو یک سال و نیم پیش گرفتم. اون کمک می کنه من بیام سر کار و توی فروشگاهم حسابی هوام رو داره.
ـ خب! رسیدیم به فروشگاهت. تو یه اسم خیلی خوب براش انتخاب کردی.
ـ آره! اسمش رو گذاشتم «کیچِن-نِت». فروشگاهم توی یکی از خیابون های شلوغ مریلنده.
خیابون ما یه جای تاریخیه که توش کلی مغازه و رستوران می تونی ببینی، با کلی آدم.
ـ چند وقته فروشگاهت رو داری؟
ـ وقتی اول سپتامبر بیاد، می شه شش سال. ما کارمون رو از اول سپتامبر ۲۰۱۶ شروع کردیم و حتی تو دوران کرونا هم سر پا بودیم.
ـ خب! فقط تویی و شوهرت، یا کسای دیگم باهات کار می کنن؟
ـ راستش اولش که شروع کردیم، من بودم و بچه هام با یه نفر دیگه، اما یواش یواش دخترم با همکارم رفتن کالج و من موندم و پسرم. پسرمم داره می ره کالج و من حالا یکی از دانش آموزای دبیرستانم. راستش رو بخواین کار خیلی برام سخته، ولی خب! من توان انجامش رو دارم.
ـ من البته از طریق پست های تیک تاکت یه خرده با کارت و اینکه چطوری با سگت انجامش می دی آشنام، ولی اول بهم بگو قبلاً چه کار هایی رو تجربه کردی؟
ـ من یه لیسانس تربیت بدنی دارم و یه مدرک ماساژ. خب! با این مدارکم یه مدتی کار بدن سازی و ماساژ کردم و وقتی بچه هام به سن مدرسه رسیدن، منم رفتم کار مدرسه رو تجربه کردم و حالا فکر می کنم فروشگاه می تونه یه کار مناسب برای من باشه.
ـ واقعاً دلم می خواد بدونم ورزش و لوازم آشپزخونه چه ربطی به هم دارن؟
ـ خب! راستش رو بخوای هیچی، ولی خب! می خوام بگم من توی بازار ورزش خیلی فعال بودم، حتی یه وبلاگ داشتم. بعد که اومدم سمت کار توی مدرسه، بهم پیشنهاد شد برم توی یکی از روستا های مریلند و اونجا خیلی حرفه ای کار بدن سازی رو ادامه بدم، ولی من هیچی از کار تو روستا نمی دونستم و دلم هم می خواست یه کار دیگه رو تجربه کنم. من اصلاً تجربه فروش نداشتم و فقط یه کلاس مختصر گذروندم که بتونم این کارو شروع کنم. چیزی که شاید بشه گفت یه ربطی بین این دو تا هست اینه که من همیشه دنبال این بودم که وسایل و غذا های سالمی انتخاب کنم برای خودم و همین باعث شد برم به سمت فروش لوازم آشپزخونه. می تونم بگم خیلی خوبه که یه مشاور خوب داشتم که من رو درست راهنمایی کرد چه چیز هایی بخرم که فروش خوبی داشته باشه.
ـ خب! تو یه چیز هایی راجع به آموزش گفتی. می خوام بدونم چه دوره هایی رو دیدی برای این کار؟
ـ دوره که زیاد دیدم. اگه بخوام اونایی رو که از همه مهم تر بودن بهت بگم، یه دوره سالانه هست که راجع به نیاز سنجی و اینکه الان چه چیزایی و چرا رو بورسه، اطلاعات خوبی می ده، ولی یه چیز مهم دیگه می خوام بگم و اون اینه که من خیلی وقتا خودم رو جای یه مشتری می ذارم و چیزی رو که فکر می کنم نیاز همه هست، خودم استفاده می کنم تا ببینم مثلاً فلان چیز می تونه فروش خوبی داشته باشه یا نه؟
ـ به عنوان کسی که دید کافی نداره از چه ابزار ایی توی کارت استفاده می کنی؟ برای من راستش خیلی جالبه بدونم چطوری می تونی کارات رو مدیریت کنی؟
ـ اول باید بگم من انواع و اقسام درشت نما رو برای کار های مختلف استفاده می کنم و وقتی لازم باشه از روی چیزی بخونم که بتونم ثبتش کنم، حتماً از اونا کمک می گیرم. چیز دیگه ای که باید بگم اینه که من خیلی خوب می دونم هر چیز رو کجا باید بذارم و این خیلی خیلی کمک می کنه که کارم رو بهتر انجام بدم. چیز هایی که من استفاده می کنم تقریباً همون وسایلیه که بقیه کم بیناها دارن.
ـ چیزی که می گی من رو یاد یکی از دوستام می ندازه که بعد از کم بینا شدنش می خواست تو کار پوشاک مردانه کار کنه و خب! با ظرافت تمام تونست کاراش رو اون طور که می خواد با رنگ یابا انجام بده. قطعاً تو هم خوب تونستی طراحی کار ات رو خودت انجام بدی.
ـ همین طوره، من تمام طراحی کارم رو خودم طوری انجام دادم که باهاش راحتم و تصور نمی کنم تا حالا با طراحی من برای کسی مشکلی ایجاد شده باشه. مهم اینه که الان همه چی رو اون طوری در اختیار دارم که می خوام و اصلاً لازم نیست کسی سر این جور چیزا به من کمک کنه.
ـ خب! تو که رئیس خودتی، ولی برام جالبه که بدونم همکارات و به ویژه مشتریات با مشکل بیناییت چطور برخورد می کنن؟
ـ باید بگم یکی از مهم ترین چالش هایی که من توی کار دارم، نظافت فروشگاهه. تا قبل از اینکه پسرم بره کالج، همیشه بهش می گفتم: هر وقت گرد و خاک یا موی سگ دیدی، سریع راست و ریستش کن که مشکلی پیش نیاد. من یه برنامه دوره ای برای نظافت دارم، اما مشتری ها… خب! من خیلی نمی خوام تابلو باشه که یه نابینا داره اینجا رو می گردونه، اما خب! اونایی که مشتری ثابت من شدن این رو می دونن و باید بگم واقعاً با این قضیه با صبر و همکاری برخورد کردن و هیچ مشکلی هم به وجود نیومده برای فروش من.
ـ یه چیزی… من وقتی خودم از درشت نما استفاده می کردم، خیلی ها تو چشام خیره می شدن و این اذیتم می کرد، البته حالا بهش عادت کردم. این اتفاق برای تو هم افتاده؟
ـ اولین بار که این اتفاق افتاد، یک شنبه بود؛ توی نوامبر. و دستگاه کارت خوان درست کار نمی کرد و مجبور بودم دستی کار کنم و این یه کم زمان می بُرد. کاری که کردم این بود که استرسم رو کنترل کردم و به مشتری گفتم که تمام تلاشم رو می کنم کار در سریع ترین زمان ممکن انجام بشه. راستش سم! منم الان به این وضع کاملاً عادت کردم و دیگه باهاش مشکلی ندارم.
ـ ماریان! این خیلی خوب بود که ما باهم حرف زدیم و فکر می کنم برای بیننده هامونَم خیلی مفید بود. مرسی که با من بودی!