نویسنده: نسترن فرجپور
منبع: ویژه نامه ی ماهنامه ی نسل مانا به مناسبت بازگشایی مدارس
زنگ خورد و پرنده ای از خوابِ دفتر پرید
درختان، با برگ های زردشان به کودکی گفتند:
«وقتِ دانستن است»
مهر، از راه رسید
با کفش های خاکیِ مهربان
و در حیاطِ مدرسه
باد، با موهای بچه ها بازی کرد
کودکی خندید
و خنده اش مثل قطره ای در دلِ پاییز افتاد
مدادها بوی جنگل می دادند
و کوله پشتی ها
رازهایی داشتند
که فقط شب می دانست
دفترها، سفید بودند
مثل برفِ اول زمستان
و هر خط،
راهی بود به سوی کشفِ جهان
معلم آمد
با صدایی شبیه رودخانه
و گفت:
«بیایید، تا جهان را نقاشی کنیم با واژه هایی از نور»
در کلاس
پنجره ای بود
که به آسمانِ آبیِ بی مرز باز می شد
و تخته سیاه
مثل شب،
حرف های روشن را در دل داشت
کودکی پرسید:
«آیا خورشید هم درس می خواند؟»
و معلم لبخند زد
مثل شکفتن گلِ نرگس
در صبحِ بی خبر
در گوشه ای از کلاس
دختری با موهای بافته
به مدادش نگاه می کرد
انگار می خواست
با آن، راهی به ماه بکشد
پسرکی در فکرِ ستاره ها بود
و در دلش
صدای کهکشان می پیچید
او نمی دانست
که ریاضی، گاهی
شبیه شعر است
در حیاط
درختی بود
که هر سال،
اول مهر،
برگ هایش را به کودکان هدیه می داد
و باد،
نامه هایی از دوردست می آورد
پر از بویِ کتاب های تازه
مهر،
فصلِ آغاز است
فصلِ پرسش های بی پاسخ
فصلِ دوستی های بی دلیل
فصلِ مدادهای تراش خورده
و دل هایی که می خواهند جهان را بفهمند