این هفته، گشت و گذارمان در میان مؤسسات ویژه ی نابینایان در آمریکا را به پایان می رسانیم و به سراغ یکی از بزرگترین، قدیمیترین و پر افتخارترین مراکز خدمات رسان به نابینایان در قاره ی سبز می رویم.
Royal national institute of blind people
را به اختصار، RNIB می خوانند. مؤسسه ملی سلطنتی نابینایان، نام این مؤسسه ی خیریه ی قدیمیِ انگلستان است.
امسال که تمام شود، سن و سالش به صد و پنجاه می رسد. تأسیسش به سال ۱۸۶۸ میلادی باز می گردد.
مقرش در لندن است و چندین دفتر در شهر های مختلف بریتانیای کبیر دارد و بیش از دو میلیون آسیب دیده ی بینایی را در این منطقه از اروپا تحت پوشش خودش قرار داده است. البته این، جدا از خدماتی است که این مرکز در سطح بین المللی به نابینایانِ ساکن در دیگر نقاط دنیا دارد.
امروز مدیریت این مرکز را Kevin Carey بر عهده دارد اما صد و پنجاه سال پیش، برای اولین بار، عالیجناب Thomas Rhodes Armitage,، پزشکی که از بیماری های چشمی رنج می برد، به فکر راه اندازی چنین مرکزی افتاد. از آرمیتاژ با احترام یاد می کنیم چرا که این پزشک کم بینا، تمام زندگی خودش را وقف راه اندازی چنین مرکزی کرد. در ابتدای راه، این مرکز فقط قرار بود امکان دسترسی نابینایان انگلیسی و سایر نابینایان دنیا را به متون چاپی بریل فراهم کند اما بعد از مدت کوتاهی فعالیت هایش را گسترش داد و با نام مؤسسه نابینایان بریتانیا و کشور های خارجی ادامه ی حیات داد. در ۱۸۷۵، علیا حضرت ملکه ویکتوریا برای نخستین بار از این مرکز حمایت کرد و این حمایت ها تا جایی ادامه داشت که در ۱۹۴۸، این مرکز توانست نشان «سلطنتی» را از دربار انگلستان دریافت کند.
دریافت این نشان باعث ایجاد تغییری در نام مرکز شد که البته در طول شصت سال اخیر با دو سه تغییر کوچک همراه بوده است و حالا با نام royal national institute of blind people, شناخته می شود.
امروزه ملکه الیزابت دوم، اصلی ترین حامی RNIB است و کمک های خیریه، اصلی ترین منبع درآمدِ آن.
مسؤولین این مؤسسه، تمام هم و غمشان را گذاشته اند تا دنیا را برای نابینایان به جای بهتری برای زندگی تبدیل کنند.
برابری میان حقوق شهروندان بینا و نابینا و افزایش کیفیت زندگی برای نابینایان، شعار هایی است که این افراد، سرلوحه ی کار خود قرار داده اند. آنها در راستای این شعار سعی می کنند تا جایی که می توانند، از وقوع نابینایی جلوگیری کنند و نابینایان را هم آن قدری توانمند کنند که بتوانند مشکلات زندگی را از سر راه خود بردارند.
تا سال ۲۰۰۲، عضویتِ خاصی برای RNIB در نظر گرفته نشده بود و هر کس با هر شرایطی که داشت، در صورت شامل شدن در دایره ی آسیب دیدگان بینایی، عضوی از این مؤسسه به حساب می آمد اما در آن سال تصمیم بر این شد که فقط کسانی بتوانند از این مرکز خدمات دریافت کنند که فرم های عضویت مرکز را تکمیل کرده باشند.
این اتفاق هم به منظور تجمیع و متمرکز سازی خدمات در RNIB رخ داد. آنها مدعی شدند که به این ترتیب، می توان آمار درستی از این که چه تعداد نابینا از چه خدماتی استفاده می کند، در دست خواهد بود.
RNIB به صورت هیئت امنایی اداره می شود. تعداد اعضای هیئت امنا بیست و چهار نفر است که بیش از پنجاه درصد این اعضا باید از میان افراد آسیب دیده ی بینایی باشند.
کمیته های مختلفی با موضوعات مختلف، این هیئت امنا را در انجام کار ها یاری می کند.
البته بیش از سه هزار نیروی داوطلب هم در سر تا سر کشور انگلستان پذیرفته اند که در حوزه های مختلف با RNIB همکاری کنند.
پیشگیری از نابینایی، یکی از عرصه هایی است که RNIB به تازگی به طور جدی قدم در آن گذاشته است. طبق آمار، هر روز بیش از صد نفر در انگلستان دچار آسیب های چشمی می شوند و RNIB تنها می تواند یک سومِ این افراد را تحت پوشش آموزش ها و خدمات خود قرار دهد. کارشناسان این مرکز معتقدند بخش زیادی از این نابینایی ها قابل پیشگیری بوده اند و به همین دلیل، با دو مرکز دیگر هم متفق شده اند تا آگاهی هایی را در خصوص بیماری های چشمی و روش های جلوگیری از مبتلا شدن به آنها در اختیار عموم قرار دهند.
شاید دانستن این نکته جالب باشد که در سال ۲۰۰۷، فقط مراجعان تلفنی این مرکز، ماهانی رقمی بالغ بر ۲۸۰ هزار نفر بوده اند. این که خدمات RNIB چه حوزه هایی را شامل می شود و افراد، چگونه و با چه کیفیتی این خدمات را دریافت می کنند، موضوعی است که در شماره ی بعدیِ رصد، به طور مفصل به آن خواهیم پرداخت.