در روزگاری دور که لِینی فاینگولد تنها یک دانشجوی ساده رشته حقوق بود هیچگاه فکرش را هم نمی کرد روزی سرنوشتش تا این میزان با نابینایان و سایر معلولین گره بخورد. او البته همیشه به مسائل حقوق معلولین و اقلیتها علاقه مند بود اما این علاقه زمانی عمیق تر شد که یک شغل موقت در مرکز حمایت از حقوق معلولین برایش پیدا شد. فاینگولد پس از پایان همکاریش با آن مرکز به مدت چهار سال با مؤسسه برکلی در کالیفرنیا همکاری کرد و پس از آن برای این که بتواند در کنار کار کردن از دو دختر خردسال خود نیز نگهداری کند، به فکر راه اندازی یک مرکز حقوقی خانگی برای دفاع از حقوق معلولین افتاد. فاینگولد بر این باور است که می توان با توسل به مذاکرات هدف مند تمامی حقوق فراموش شده معلولین را احقاق کرد. یکی از اولین مسایلی که نظر او را جلب کرد، مشکلی بود که افراد نشسته بر صندلی چرخ دار در هنگام بنزین زدن با آن مواجه بودند و آن مشکل این بود که ارتفاع پمپ های بنزین به گونه ای تنظیم شده بود که آن ها نمی توانستند خود به تنهایی از عهده انجام این کار بر آیند. فاینگولد توانست با ترتیب دادن تجمعات و بهره گیری از تکنیک مذاکره هدف مندش این مسأله را اصلاح کند.
آن طور که فاینگولد به خاطر می آورد اولین ورودش به دنیای نابینایان زمانی اتفاق افتاد که با یک فرد نابینا برخورد کرد که از این که راننده های اتوبوس نام ایستگاه ها را اعلام نمی کردند بسیار عصبانی بود. در سال 1990 قانونی به این منظور وضع شده بود اما این قانون توسط رانندگان اجرا نمی شد. فاینگولد توانست با برقراری تماس های تلفنی و نامه نگاریهای فراوان و اتکا به کمک مراجعان نابینایش بر این مشکل فائق آید. سپس به فکر سایر بخش های زندگی روزمره نابینایان افتاد. در آن روزها هیچ فرد نابینایی در امریکا قادر نبود کار های بانکی خود را به تنهایی انجام دهد. فاینگولد و همکارش لیندا دارداریان توانستند بانک های کالیفرنیا را مجاب کنند از دستگاه های ای تی ام سخنگو استفاده کنند و سایر بخش های خود را به گونه ای تجهیز کنند که برای نابینایان هم قابل استفاده باشد. در آخر حتی کار به جایی رسیده بود که توانسته بودند بانکها را موظف کنند نامه هایی را که از سوی آن بانکها به منازل نابینایان و کم بینایان فرستاده می شد به صورت بریل یا درشت نویسی ارسال کنند. ارائه خدمات مناسب برای نابینایان در فروشگاه های زنجیره ای، در اختیار قرار دادن اطلاعات پزشکی بیماران نابینا و کمبینا در قالب های قابل استفاده برای آنها در بیمارستان ها و همچنین ملزم کردن سالن های تئاتر و سینما به استفاده از نسخه های توضیح دار فیلم ها و نمایش ها برای مشتریان نابینا از دیگر موفقیت هایی بود که این وکیل دوست دار نابینایان به آن دست یافته است.
فاینگولد در باره روش کار خود می گوید: تمام مواردی که ما پیگیری کرده ایم به پیشنهاد خود نابینایان بوده است. در قدم اول فرد نابینا نامه ای به شرکت مورد نظر خود نوشته و طی آن از آن شرکت می خواهد که تغییرات لازم را برای مناسب سازی انجام دهد. در صورت ثمربخش نبودن آن نامه، فاینگولد و همکارانش وارد عمل شده و شروع به مذاکره با آن شرکت می کنند. برای وکلای شرکت توضیح می دهند که چنانچه این تغییرات انجام شود، به مراتب هزینه کمتری به شرکتشان تحمیل خواهد شد. طی این مذاکرات سعی می کنند شرکت را متقاعد کنند که تغییرات را انجام دهند. اگر مذاکرات به نتیجه نرسد، وکلایی که با فاینگولد همکاری می کنند موضوع را از طریق دادگاه های ذیربط پیگیری می کنند. فاینگولد در مورد هزینه های این کار هم می گوید: بر اساس قانونی که در کشور آمریکا اجرا می شود، تمامی هزینه های مربوط به دادرسی بر عهده کسی است که رأی به ضررش صادر می شود. در این روند نیز معمولاً بازنده همان شرکتی است که از مناسبسازی خدمات خود سر باز می زند بنا بر این در این راستا هیچ هزینه ای متوجه ما نمی شود. خانم فاینگولد خاطرات و تجربیات خود را از چانه زنی های هدف مندش در زمینه حقوق معلولین و اقلیتها در قالب یک کتاب خواندنی، در اختیار فعالان این حوزه قرار داده است. وبسایت او هم همواره میزبان کسانی است که می خواهند از موفقیت های این وکیل پر تلاش الهام و الگو بگیرند.
منبع: ایران سپید.