این بار بر خلاف جمعه هایی که رنگ طلوع خورشید را نمیدیدم، تصمیم گرفتم با یک گروه کوهنوردی همراه شوم.
جمعی از کوهنوردان نابینا و کمبینا و البته همنوردان بینای آنها که بیش از یک سال است دور هم جمع میشوند و بیش از ده صعود به قلل اطراف تهران داشته اند. این بار مقصد قله دارآباد در شمال تهران است.
از روزها قبل که با سید کاظم شمس جانباز نابینا و سرپرست این گروه کوهنوردی صحبت میکنم، تأکید دارد حتماً تجهیزات مورد نیاز را تهیه کنم، چرا که در فصل زمستان بدون تجهیزات مخصوص کوهنوردی، صعود بسیار خطرناک است. ساعت 6.30 صبح از جلوی متروی دروازه دولت سوار مینیبوس میشویم و ساعت 7:15 دقیقه صبح به پایین دره منطقه دارآباد میرسیم که ارتفاع آن 1750 متر است. در آنجا، گروهی دیگر از همنوردان بینا به گروه ما ملحق میشوند.
بچه ها در حال آماده سازی خود هستند. بند کفشهایشان را محکم میکنند، کوله ها را به پشت می اندازند، باتومها را در دست میگیرند تا آماده یک روز خاطره انگیز شوند. از قبل میدانستیم در مسیر با برف و باران روبرو میشویم. به همین خاطر همگی پانچو به همراه داشتیم تا در زمان بارش دچار مشکل نشویم. از ساعت 7.30 دقیقه صبح پای به ارتفاعات میگذاریم.
ساعت نزدیک 9.30 صبح است که به ارتفاع 2200 متر رسیده ایم که بارش برف ابتدا نم نم و سپس با شدت آغاز میشود. برف، حسابی حال و هوای بچه ها را عوض کرده و شور و نشاط خاصی به گروه داده است. باربد رستمی از کوهنوردان حرفه ای است که به عنوان همراه مرا راهنمایی میکند. از او میخواهم اطراف را برایم توصیف کند. مه غلیظی منطقه را پوشانده و کریستالهای زیبای برف، بوته های کوتاه و بلند فصلی را سفیدپوش کرده. روبروی ما، قله کلکچال است که با این مه که دید افقی را تنها به 10 15 متر رسانده دیده نمیشود. با هیجان همچنان ارتفاع میگیریم و در پشت سر، شهر تهران را که سراسر پوشیده از ابر است را به نظاره مینشینیم.
در ساعت 11.15 دقیقه، به ارتفاع نزدیک 2500 متر میرسیم که استاد رفیعی لیدر گروه، دیگر ادامه صعود را به صلاح نمیداند. ارتفاع برف در این منطقه به 15 تا 20 سانتیمتر رسیده و در مسیر پاکوب، برف کاملاً یخزده است. کوهنوردانی که صبح زود به قله دارآباد در ارتفاع 3160 متر رفته بودند و در حال برگشت از قله بودند، گفتن کولاک شدیدی در بالا حاکم است و از آنجا که هوا در زمستان زود تاریک میشود، تصمیم به بازگشت گرفتیم در حالی که تنها دو ساعت دیگر با قله فاصله داشتیم. بچه ها در حال گرفتن فیلم و عکسهای یادگاری هستند که بارش برف دوباره آغاز میشود. بعد از نزدیک چهار ساعت کوهنوردی به سمت پایین حرکت میکنیم.
در ساعت 12 ظهر در ارتفاع 2400 متر برای خوردن ناهار زیر اندازها را پهن میکنیم. هر کس غذای سبکی برای خودش آورده و با بقیه بچه ها تقسیم میکند. پس از خوردن ناهار، از مسیر شن اسکی، به طرف پایین و دره دارآباد حرکت میکنیم و سر انجام در ساعت 14.40 دقیقه به پایین میرسیم. از ارتفاع 2220 متر به پایین، برف تبدیل به باران میشود و تا پایان مسیر تراوت خاصی به درختان کاج منطقه داده است.
استاد سیروس رفیعی لیدر گروه میگوید: 73 سال سن دارم و از بچگی در دامنه کوه و کوه بودم. 15 سال است که با نابینایان به قلل مرتفع ایران از جمله دماوند، علمکوه و بسیاری قلل دیگر صعود کرده ام. با آقای شمس به قله های زیادی رفتیم که بعضاً هم خطرناک بودند. مسیر امروز ما هم مسیر آسانی نبود و شیب زیادی داشت. او یکی از بهترین خاطرات صعود خود با نابینایان را قله شاه البرز اعلام میکند که 4250 متر ارتفاع دارد. وی در این باره میگوید: برای صعود به شاه البرز شب در ارتفاع 3800 متر خوابیدیم که بسیار لذتبخش بود. در حالی که بارش باران همچنان ادامه دارد، منطقه را ترک میکنیم، سوار مینیبوس میشویم و ساعت 16 عصر در ایستگاه مترو پیاده میشویم.
سفر یک روزه من به همراه ده نفر از هم نوعان نابینا و کمبینا و بیست نفر از همنوردان بینایمان به پایان میرسد و همگی خود را برای صعودهای آتی آماده میکنند.
اگر هیأتهای ورزشی در استانها زمینه و امکانات لازم را فراهم کنند، نابینایان در سراسر کشور میتوانند به کوه پیمایی و کوهنوردی بپردازند. این ورزش برای قشری که تحرک چندانی ندارد، میتواند بسیار حائز اهمیت و مفید باشد.
مستند صوتی صعود نابینایان به ارتفاعات دارآباد را میتوانید
از اینجا
به مدت 20 دقیقه و با حجم 18 مگابایت دانلود کرده و گوش کنید.
منبع: ایران سپید