نابینایان صعود کننده به قله دماوند، از خاطرات خود می گویند +فایل صوتی

 همانطور که پیشتر خواندید، 21 نفر از اعضای انجمن کوهنوردی هیأت ورزش نابینایان استان تهران موفق به فتح قله دماوند شدند که در این میان، 8 نفر از آنها کوهنوردان نابینا و کمبینا بودند.

سعید شمس راد یکی از فاتحان قله دماوند در این ارتباط گفت: حس صعود یک حس خاص است که قابل وصف نیست، مثل وصال عاشق و معشوق است. اکثر بچه هایی که روی قله قرار داشتند، همین حس را تجربه کردند و اشک شوق میریختند. از نظر فنی نیز چندین متر آخر صعود واقعاً دشوار بود و افتان و خیزان خود را به قله رساندیم. مرجان فیاض، از دیگر دختران نابینای صعود کرده به دماوند گفت: واقعاً هیجان انگیز بود. پیش از صعود چند نفر به من گفته بودند ما تا چندین متری قله رفتیم اما بوی گوگرد مانع صعود ما به قله شد. همین مسئله نگرانیهایی را برای من ایجاد کرده بود و میترسیدم من هم نتوانم به قله برسم. فیاض در خصوص سایر افرادی که در مسیر نابینایان گروه را میدیدند گفت: آنها بسیار تعجب میکردند و خوشحال بودند که نابینایان هم به ورزشهایی مثل کوهنوردی روی میآورند و با بچه ها عکسهای یادگاری میگرفتند. همایون شاهمرادی نیز گفت: تجربه خاص و منحصر بفردی بود. وی در توصیف مسیر صعود به قله دماوند گفت: ابتدای مسیر و پیش از رسیدن به بارگاه سوم، مسیر با شیب مشخصی پیش میرفت و عطر سبزیجات محلی و گیاهان مختلف به مشام میرسید. اما از بارگاه سوم تا قله، بیشترین چیزی که جلب توجه میکرد، بوی گوگرد بود که میزان آن در راه بسته به جهت وزش باد متغیر بود. شاهمرادی در ادامه به کوهنوردان خارجی از کشورهای آلمان، فرانسه، ترکیه و اسپانیا اشاره کرد و گفت: برای آنها بسیار جالب بود که نابینایان در قالب یک تیم، راهی دماوند شده اند و در راه کنجکاوانه از ما سؤالهای مختلفی میپرسیدند.

وی افزود: یک ساعت آخر منتهی به قله، کار بسیار سخت شده بود. علائم ارتفاع زدگی، سردرد و سرگیجه در میان اکثر بچه ها به چشم میخورد، از طرف دیگر بوی گوگرد آزار دهنده تر شده بود و هنوز هم بوی گوگرد در لباسهای ما وجود دارد. حتی 5 دقیقه آخر برای من صعود به قله غیر ممکن به نظر میرسید اما خدا رو شکر موفق شدم هر طور که بود بر روی بام ایران قرار گیرم. لاله عربزاده که به عنوان آخرین نابینای گروه توانست خود را به قله برساند و حضورش باعث خوشحالی سایر همنوردانش شد در این ارتباط گفت: همیشه یکی از بزرگترین آرزوهای من این بود که به بام ایران صعود کنم. هیچوقت فکرش را نمیکردم کسی پیدا شود تا به اتفاق وی، بتوانم به این تجربه دست یابم. از وقتی که حدود 2 سال پیش با انجمن کوهنوردی هیأت ورزش نابینایان تهران آشنا شدم، توانستیم برنامه های آماده سازی زیادی را داشته باشیم و به قلل بسیاری صعود کردیم که ارتفاع آنها تا 4200 متر نیز میرسید. اما دماوند از آنجا که بلندترین قله ایران است، تجربه بسیار متفاوتی بود. من در مسیر صعود به قله، با ارتفاع زدگی و تراکم کم هوا روبرو شدم و از این بابت خیلی اذیت شدم. اما به هر قیمتی که بود، توانستم قله را فتح کنم و این تجربه زیبایی برای من بود. به نظر من، دماوند غرور یک ایرانی است. عربزاده ادامه داد: اینکه در قلب تابستان شرایط مختلف آب و هوایی از بهار گرفته تا پاییز و زمستان را تجربه کردیم، بسیار ویژه بود. اینکه میدیدم از سایر کشورهای دنیا آمده اند تا دماوند ما را حس و لمس کنند، جای غرور و افتخار دارد و حس ایرانی بودن ما را بر می انگیزد. بهنام دلیر که اولین نابینای صعود کرده به قله بود گفت: 15 ساعت پیمایش در ارتفاع بالا واقعاً دشوار بود و بوی گوگرد در انتهای مسیر، نفس ما را بند آورده بود. اما خوشحالم که همگی موفق شدیم به هدفمان دست پیدا کنیم. مریم جعفرزاده که عضو تیم ملی گلبال بانوان کشورمان است و توانسته به همراه تیم هیأت نابینایان تهران به قله دماوند صعود کند گفت: از 5.30 دقیقه صبح صعود به قله را آغاز کردیم و ساعت 14.30 دقیقه ظهر همه نابینایانی که عظم قله کرده بودند، موفق شدند بام ایران را صعود کنند. وی در خصوص همنوردان بینای گروه گفت: باید از همه همنوردان تشکر کنم. آنها باعث شدند ما با کمترین چالش ممکن موفق به فتح دماوند شویم. محمدرضا گودرزی از دیگر فاتحان قله دماوند گفت: همیشه در کتابها میخواندیم ای دیو سپید پای در بند و خیلی دوست داشتم روزی بر روی قله دماوند قرار گیرم. به توصیه اساتید، با قدمهای کوتاه و نفس کشیدنهای عمیق پیش رفتیم و توانستیم قله را صعود کنیم. در مسیر، به برخی دوستان کمک کردم و کوله های آنها را نیز حمل کردم.

رضا برهانی سرپرست تیم صعود تا قله در مصاحبه با ایران سپید گفت: استاد رفیعی مسئولیت هدایت تیم از آبشار یخی تا قله را بر عهده من گذاشتند. خوشبختانه توانستیم با استراحتهای مداوم و گامهای منظم، قله را فتح کنیم. از همان آبشار یخی به بعد بود که متوجه شدم بیشتر اعضای گروه توان رسیدن به قله را دارند، خدا را شاکرم که از گروه اصلی که راهی دماوند شدیم، بیش از 70 درصد صعود کردند و این آمار قابل قبولی است. وی که تا پیش از این سه بار تجربه صعود به قله دماوند از سه جبهه متفاوت را داشته است گفت: این تجربه بسیار متفاوتی برای من بود و این صعود، بهترین و خاطره انگیزترین صعود من به دماوند محسوب میشود. دوست دارم در صعودهای آتی هم در کنار انجمن کوهنوردی هیأت نابینایان تهران باشم. سیامک معمارزاده یکی از همنوردان بینای گروه گفت: حدود 20 سال است که به اتفاق دکتر شمس برنامه های کوهنوردی را انجام میدهیم. وی افزود: افتخار داشتم 15 سال پیش و در سال 83، به همراه دکتر شمس قله دماوند را صعود کنم و این بار نیز تا قله و بلعکس، همنورد ایشان بودم. معمارزاده بیان کرد: اولین نفری بودم که خود را به قله رساندم تا پرچم و ادوات فیلم برداری را آماده کنم. وقتی بچه ها به قله میرسیدند، شور و هیجان خاصی در صورتشان موج میزد و توانستم این لحظات شور انگیز را در قاب دوربین ثبت کنم. علی رفیعی، سرپرست و لیدر اصلی انجمن کوهنوردی هیأت تهران در خصوص صعود نابینایان به قله دماوند گفت: در برنامه های کوهنوردی، مهمترین امر سلامت اعضای گروه است. خوشبختانه همه بچه ها به سلامت صعود کردند و این مسئله مهمترین چیز است. علیرغم تغییری که در برنامه داشتیم، 21 نفر از اعضای گروه موفق به فتح قله شدند. وی ضمن انتقاد از کسانی که حین صعود برای بازگشت به بارگاه سوم مقاومت کردند گفت: نابینایان باید بیشتر با قوانین و مقررات کوه آشنا شوند و در صعودهای کوهنوردی، حرف سرپرست تیم، حرف اول و آخر است. وی گفت: سرپیچی از این مسئله و صعود به هر قیمتی میتواند باعث آسیب دیدگی کوهنوردان شود. این تنها مشکلی بود که من با نابینایان داشتم و سوای این مسئله، آنها توان و انرژی فوق العاده ای دارند که همین جسارت بالا، باعث موفقیت آنها شده است. سید کاظم شمس رئیس هیأت نابینایان تهران نیز در باره برنامه های آتی هیأت تهران در زمینه کوهنوردی گفت: کوه و کوهنوردی ابتدا و انتها ندارد. عشق به طبیعت چیزی است که ما را سمت خود میکشد. وی افزود: تا به اینجا اسپانسر تمامی صعودها خود هیأت بوده است. اما از این پس، برای صعودهای استانی و برونمرزی ما نیازمند حمایتهای سازمانهای مرتبط به ویژه فدراسیون نابینایان هستیم. شمس در پایان بیان کرد: صعود به دماوند نشان داد خواستن توانستن است و از این پس با همین انرژی پیش خواهیم رفت.

فایل صوتی مصاحبه با نابینایان صعود کرده به دماوند، برخی همنوردان بینا، استاد رفیعی سرپرست و دکتر شمس رئیس هیأت ورزش نابینایان استان تهران را از لینک زیر دانلود  کرده و گوش کنید.

download link

منبع: ایران سپید و وبسایت هیات تهران

2 دیدگاه دربارهٔ «نابینایان صعود کننده به قله دماوند، از خاطرات خود می گویند +فایل صوتی»

  1. سلام خدمت شما: عزیزان نابینا و کم بینا، همچنین راهنمایان و همراهان و کمک دهندگان گرامی و محترم بینا.
    مرحبا بر همگی.
    صمیمانه به همه عزیزان تبریک میگم.
    مچکریم. خدا قوت.
    و یک تبریک و تشکر ویژه از عزیزانی که به قوانین احترام گذاشتند و راهنمایی‌های رهبر گروه را گوش دادند و به کار بستند و بدین وسیله قدردانی خود را نسبت به ایشان نشان دادند. به نظر بنده پیروز واقعی ایشان هستند.

    بله!! پذیرش سرپرستی گروه و قبول مسئولیت از طرف ایشان موجب شکل‌گیری و دلگرمی و حمایت این گروه بوده.
    چقدر جناب آقای رفیعی بزرگوارانه و مسئولانه عمل کردند، (حتی با وجود توانایی، از رفتن به قله صرف نظر کردند). خوشا به حالتان که چنین رهبر و راهنمایی دارید، قدر ایشان را بدانید. خدا ایشان را حفظ کند. خالصانه از ایشان سپاسگزاری می‌کنم و برایشان آرزوی سلامتی و سعادت می‌نمایم.
    ورزشهای گروهی چون اعضاء یاد می‌گیرند که به همدیگر کمک کنند، همکاری و تعامل مناسب داشته باشند و قوانین را رعایت کنند و همچنین به سرپرست گروه احترام گذاشته و راهنمایی‌های ایشان را به کار گیرند خیلی قشنگ و خوب است.
    ان شاء الله موفقیتهای بعدی زیباتر و آگاهانه‌تر و اصولیتر و با استرس کمتر.
    همیشه شاد و با انرژی باشید.

    1. سلام بر شما.
      بله واقعا من به عنوان یکی از اعضای انجمن کوهنوردی هیات تهران مسئولیت پذیری استاد رفیعی رو تأیید و تحسین می کنم.
      ایشون روز پنجشنبه هم سرپرست یک تیم کوهنوردی افراد بینا بودند و موفق به فتح قله دنا شدند.
      خدا حفظشون بکنه که در سن 75 سالگی، از همه ما جوونتر ها، سرزنده تر هستند.

پاسخ دادن به کیهان لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

19 + چهار =

لطفا پاسخ عبارت امنیتی را در کادر بنویسید. *